ΠΛΑΝΗΤΑΣ

Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να το γράψω αυτό εδώ ή όχι. Τελικά αποφάσισα να το κάνω, γιατί το γράψιμο για μένα είναι και μία μορφή ενδοσκόπησης ή εξομολόγησης. Και επειδή δεν είμαι ενεργός χριστιανός και δεν εξομολογούμαι, σε ψυχολόγο δεν πάω και για τρελογιατρό είναι νωρίς ακόμα, φορτώνω καμία φορά τις δημοσιεύσεις.

Είναι για ένα φίλο μου από το γυμνάσιο και το λύκειο, που είχα να τον δω χρόνια. Και βρήκα κάτι κοινούς γνωστούς μας προχτές και μου ρίξανε καμιά εκατοστή κιλά δυναμίτιδα όταν είπα το όνομά του. Είναι άρρωστος λέει κι έπαθε καρκίνο. Ένα παλληκάρι 25 χρονών, ο πιο ζωηρός της τάξης, ο πιο πλακατζής, ο πιο ζωντανός άνθρωπος του κόσμου. Ένα παιδί που όταν εμείς μαζευόμασταν να καπνίσουμε τα τσιγάρα στη ζούλα πίσω από το σχολείο, αυτός γυρνούσε μέσα στην αυλή και έκανε πλάκες. Ένα άτομο που δεν έβαζε τσιγάρο στο στόμα του, και έπινε ελάχιστα. Ένας παλλήκαρος με το χαμόγελο στο στόμα.

Δεν το λέω ότι θα πεθάνει δε τον φοβάμαι ρε. Αλλά λέω να που μας λένε ότι μην κάνετε το ένα και μην κάνετε το άλλο, και σε βρίσκει το κεραμίδι στο κεφάλι εκεί που δεν το περιμένεις.

Κάπου είχα ακούσει ότι το 25% των Θεσσαλονικιών καταλήγει από κάποια μορφή καρκίνου. Και λέω δεν είναι τραγικό αυτό το ποσοστό;

Ήταν τόσο μεγάλο ο πληθυσμός αυτός παλιότερα; δεν το νομίζω.

Είναι τυχαίο που οι πόλεις μας είναι ΤΟΞΙΚΕΣ, που ο αέρας μας δεν αναπνέεται και το νερό μας δεν πίνεται; Είναι τυχαίο που σκοτώνουμε με την δραστηριότητά μας κάθε μέρα το είδος μας και το σπίτι μας τη γη;

Και την πληρώνουν κάτι παιδιά σαν αυτό το διαμάντι που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους...

Και την πληρώνουμε εμείς, οι μανάδες και τα αδέρφια μας.

Έχουμε φτιάξει για να καλύπτουμε την ανεπάρκειά μας τόσους πολέμους.

Πόλεμο στους μετανάστες, πόλεμο στην τρομοκρατία, σ'αυτά που μας καταστρέφουν μπροστά στα μάτια μας πότε θα κάνουμε πόλεμο πέστε μου;

Πεθαίνουμε ομαδικώς δεν είναι φάρσα.