10.6.10

Αναζητώντας το χαμένο γέλιο

Δεν είναι μόνο που έκοψαν μισθούς και συντάξεις. Δεν είναι μόνο που μας κοροϊδεύουν κάθε 4 χρόνια με μία κατ'επίφαση δημοκρατία. Δεν είναι μόνο που περπατώντας στους μεγάλους δρόμους  τα περισσότερα καταστήματα είναι άδεια με ενοικιαστήρια. Είναι, γαμώτο, που έχουν ακρωτηριάσει αυτό το λαό στερώντας του το γέλιο. Δε θυμάμαι όσο ζω πιο κατεβασμένα μούτρα, πιο μίζερη καθημερινότητα στην χώρα αυτή. 
Στη θέση των εκείνων που πείραζαν τις γκόμενες που περνούσαν και σκάρωναν πλάκες μεταξύ τους, στη θέση εκείνων που περπατούσαν με το κεφάλι ψηλά και χαιρετούσαν τη γειτονιά, έχουν μπει αγχωμένα ανθρωπάκια τρομοκρατημένα μέχρι το μεδούλι, και είναι σαν να γράφεται στο πρόσωπό τους "Μη με απολύσεις, σε παρακαλώ! Θα δουλέψω και για 500. Θα δουλέψω δωδεκάωρο. Θα μου πιάσεις τον κώλο και θα πω ευχαριστώ! Ξεφτίλισέ με αλλά άσε με να επιβιώσω"
Για να γυρίσουν μετά στο σπίτι και να δουν στις οθόνες τους όσα δε μπορούν να ζήσουν: καλωδιακά γούστα, facebookογνωριμίες, μεγάλες ζωές κάποιων άλλων. Του 8ωρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες, και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα. Ακούει κανείς;

9 σχόλια:

  1. Δηλαδή για να καταλάβουμε πολλοί από τους απλούς πολίτες δεν φέρουν ευθύνη για αυτή την εξέλιξη; Όταν βολεύονταν από τη πολιτική διαφθορά γιατί δεν διαμαρτυρόταν κανείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίκαιροι όσο ποτέ οι Κατσιμίχες: "Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά (...) το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου δικέ μου, έχει τους νόμους της αυτής η ιστορία."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι Νάσια ακριβώς.Θυμάμαι και το άλλο των radiohead:
    http://www.youtube.com/watch?v=if05nLsUHyk

    You look so tired and unhappy
    Bring down the government
    They don't, they don't speak for us

    Δεν κατάλαβα που τρελάθηκε ο ανώνυμος. Εάν βολεύονταν από την διαφθορά οι πολλοί, δεν θα ήταν κάτω από το όριο της φτώχειας ένα σεβαστό μέρος του πληθυσμού.
    Εάν εννοείς τις επιδοτήσεις που έγιναν τζιπάρες, ναι αυτό είναι ενδεικτικό σάπιων νοοτροπιών. Αλλά δεν είναι ο κανόνας της ελληνικής κοινωνίας.
    Άλλο τα κλεμμένα δις και άλλο το βόλεμα ορισμένων ομάδων με την παρούσα κατάσταση.
    Και ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι υπάρχουν και αυτοί που δεν έκλεψαν. Αυτούς που έχουμε μάθει να θεωρούμε μαλάκες στην κρατούσα νεοελληνική νοοτροπία.

    Όχι όμως και "δεν διαμαρτυρόταν κανείς"...
    Διαμαρτύρονταν αυτοί που το σύστημα αποκαλούσε "εκτός τόπου και χρόνου" και "δυνάμεις αρνητισμού", επειδή δεν συμμερίζονταν το όραμα της "μεγάλης και ισχυρής Ελλάδας". Να τα λέμε όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όλοι βλέπουμε τις τραγικές συνέπειες του καπιταλισμού.. όμως τι κάνουμε γι αυτό? Όταν αποδέχεσαι ένα σύστημα αποδέχεσαι και τις συνέπειες του.. Δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς ξεφτίλισμα της ζωής. Το να περιμένεις καρτερικά με σκυμμένο το κεφάλι δεν θα αλλάξει κάτι. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη ρίζα του..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Angelina έθιξες κάτι πολύ σημαντικό: η οποιαδήποτε αλλαγή είναι περισσότερο θέμα πράξης παρά σκέψης, δηλαδή από θεωρητικές αναλύσεις άλλο τίποτα, και μένα με απασχολεί πολύ αυτό τον τελευταίο καιρό.
    Η βιβλιογραφία, το ίντερνετ, οι πολιτικές συζητήσεις είναι διάσπαρτα από περιγραφές και βερμπαλισμούς για τα αδιέξοδα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, για τα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας κλπ, αλλά οι περισσότεροι αρκούμαστε στο να εντοπίζουμε τα προβλήματα χωρίς να δοκιμάζουμε εναλλακτικούς τρόπους διεξόδου από την σημερινή κρίση σε όλα τα επίπεδα.

    Ας πούμε πόσες είναι οι προσπάθειες λειτουργίας εταιριών ή εργοστασίων ως συλλογικότητες και όχι ως επιχειρήσεις ιδιωτών;
    Δε ξέρω αν αδικώ καμία που ίσως να μη γνωρίζω, αλλά κατά πάσα πιθανότητα στην Ελλάδα και την Κύπρο του 2010 δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

    Αντί να περιοριζόμαστε στο κλείσιμο σχολών, δεν θα ήταν προτιμότερο να προωθήσουμε μία άλλη μορφή εκπαίδευσης όπως την ονειρευόμαστε; (αντιιεραρχική, αποκομμένη από την αξιολόγηση ως αυτοσκοπό...)
    Το Δεκέμβρη αν δεν κάνω λάθος είχε υπάρξει ένα τέτοιο μοντέλο στη Θεσσαλονίκη με μία μικροφωνική που είχε στηθεί στο κέντρο της πόλης.

    Θα μου άρεσε και μένα όπως και εσένα φαντάζομαι να δω περισσότερες μορφές δημιουργίας από τον κόσμο που είναι δυσαρεστημένος με την παρούσα κατάσταση, παρά μορφές καταστροφής.

    Έτσι θα είναι ευκολότερο να μαζικοποιηθεί και ένα άλλο μοντέλο ζωής, όταν ο κόσμος θα δει μία καλύτερη προοπτική από την ξεφτίλα που ζει τώρα στην καθημερινότητά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πραγματικά δεν ξέρω κατα πόσο η αφύπνιση των ανθρώπων είναι εφικτή στη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε. Καθημερινά συναναστρέφομαι με ανθρώπους που τους εκμεταλλεύονται για 700 ευρώ το μήνα, και αντί να είναι αγανακτισμένοι και να ψάχνουν για διεξόδους, σκέφτονται ότι ό,τι και να κάνουν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Άν αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν την χαμηλόμισθη εργατική τάξη, δεν νιώθουν την εκμετάλλευση και την αυτοαλλοτρίωση τους ώστε να ξεσηκωθούν τότε ποίος θα το νιώσει..?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο βούρκος των εξαθλιωμένων σταματάει πιθανότατα...μυρίζοντας τα δάχτυλα μου...όταν για πρωινό η γενιά των 700ευρώ θα έχει φρέσκο αρουραίο με φρυγανιά διετίας. -μαρξ;.

    Η "δημιουργία αντί της καταστροφής" είναι πολύ όμορφη και γλυκιά φράση. Σχεδόν απολιτίκ αν και δεν γνωρίζω την ολοκληρωμένη σκέψη του ποιητή. Μάλλον θα χρειαστεί να τα πούμε από κοντά.

    Η "καταστροφική δημιουργία" από την άλλη...είναι κάτι που μπορούμε να συζητήσουμε.

    Θεωρώ, δυστυχώς υπεραπλουστεύμενα, ότι το πρόβλημα ακινησίας που πλήττει τους πολίτες τούτης της χώρας πιθανόν να προέρχεται από την έλλειψη θάρρους... ή αρχιδιών ('σχώραμε αναγνώστη). Σκέψου το. Τα αρχίδια που μας λείπουν είναι αυτά για τα οποία κοκορευόμαστε ως φυλή (βλ. "έχω τα αρχίδια να κάνω ότι γουστάρω ρε φίλε"). Θρασύτατοι ως πολίτες, μας αρέσει να δείχνουμε κάτι που όπως αποδείχτηκε στην ΔΝΤ-εποχή δεν διαθέταμε ούτε για δείγμα. Αρχίδια, κύριες και κύριοι.

    Ο Αλιτήριος-Πλάνητας (Α.Π.) το περιέγραψε αριστοτεχνικά: "Μη με απολύσεις, σε παρακαλώ! Θα δουλέψω και για 500. Θα δουλέψω δωδεκάωρο. Θα μου πιάσεις τον κώλο και θα πω ευχαριστώ! Ξεφτίλισέ με αλλά άσε με να επιβιώσω"

    Η ρήξη και η μετωπική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και όλα τα άλλα απλά μας δείχνουν το δρόμο (περί δημιουργίας ο λόγος).
    Σόρρυ Χρηστάρα αλλά ο συλλογισμός: "περισσότερες μορφές δημιουργίας από τον κόσμο που είναι δυσαρεστημένος με την παρούσα κατάσταση, παρά μορφές καταστροφής.

    Έτσι θα είναι ευκολότερο να μαζικοποιηθεί και ένα άλλο μοντέλο ζωής, όταν ο κόσμος θα δει μία καλύτερη προοπτική από την ξεφτίλα που ζει τώρα στην καθημερινότητά του." είναι ανεδαφικός.

    Αυτός ο οποίος θα επιχειρήσει και θα εφαρμόσει καινούρια δημιουργικά μοντέλα πρέπει καταρχήν να έχει την ευχέρεια να το κάνει. Αλήθεια πόσοι μεροκαματιάρηδες έχουν το χρόνο και την γενική ευχέρεια για κάτι τέτοιο; Η΄ μήπως να περιμένουμε κάτι τέτοιο από την ελίτ του Πανοράματος; Ακόμα και να στραφούν σε τέτοια μέσα θα πρέπει να έρθουν σε ρήξη με το σύστημα, να συγκρουστούν με τα καρτέλ, με τα λαμόγια πάσης φύσεως, με "βολευτάδες" κτλ

    Περί καταστροφής ο λόγος λοιπόν.
    Και άσε το καθένα να ψάχνει τα αρχίδια του

    -Σούτσος. ευχαριστώ για το βήμα
    αλήθεια που χάθηκαν τα κατοικίδια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για μένα κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου ουτοπικό από τη στιγμή που έχει γίνει σε εργοστάσια της Λατινικής Αμερικής και έχει αποδειχτεί παραγωγικό, θα ήθελα να το δω από επιχειρήσεις που κλείνουν στην Ελλάδα να λένε "οκ, το αφεντικό φαλίρισε αλλά εμείς είμαστε αυτό το εργοστάσιο και θα δουλέψουμε παίρνοντας όλοι μαζί τις αποφάσεις συνεχίζονας αυτό που κάναμε, το να αυξάνουμε δηλαδή την παραγωγή, αλλά μοιράζοντας με δικαιότερο τρόπο τα κέρδη"

    Εάν υπήρχε η διέξοδος για τις μεγάλες μάζες

    -να δουλέψουν διαφορετικά
    -να καθορίσουν τις πολιτικές τους τύχες διαφορετικά
    -να μορφωθούν διαφορετικά

    θα υπήρχε και ένα μέτωπο ριζοσπαστικό, θα υπήρχε Η ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ, και το σίγουρο είναι ότι θα υπερίσχυε εάν ήταν αποδοτική και έκανε τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους.

    Έχουν γίνει μέσα στον 20ο αιώνα μεγάλες εξεγέρσεις και ταραχές, κι όμως, ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο οδηγηθήκαμε με μαθηματική ακρίβεια στην επιστροφή σε γνωστά μοντέλα (κι ακόμη πιο συντηρητικά).

    Να θυμίσω την έλευση Ντε Γκωλ μετά τον Μάη;
    Να θυμίσω την γιγάντωση Σαρκοζύ μετά τις εξεγέρσεις στη Γαλλία;
    Ή μήπως το δικό μας πολυτεχνείο και τα φυντάνια που έβγαλε που ακόμη ταλαιπωρούν με τις συμβιβασμένες πολιτικές τους και τις λαδωμένες τσέπες τους;

    Το θέμα λοιπόν δεν είναι να καταστρέψουμε για μία ακόμη φορά. Το θέμα είναι να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες ζωής. Και αυτό κατ'εμέ είναι απείρως δυσκολότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εγκώμιο στον κομμουνισμό

    Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.
    Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
    Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.
    Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.
    Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα.
    Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
    Αλλά εμείς ξέρουμε:
    Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
    Δεν είναι παραφροσύνη, μα
    Το τέλος της παραφροσύνης.
    Δεν είναι χάος
    Μα η τάξη.
    Είναι το απλό
    Που είναι δύσκολο να γίνει.

    Μ.Μπρέχτ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ