Η ΕΙΔΗΣΗ: Επτά στους δέκα Έλληνες πτυχιούχους θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό
Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΑΠΟΡΙΑ: Τι περιμένουν οι υπόλοιποι 3;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΔΗΜΟΦΙΛΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
-
Stedelijk Museum of contemporary art and design, Amsterdam Θεώρησα ότι για τις ανάγκες αυτού του κειμένου θα έπρεπε να θυσιάσω ένα μέ... -
Η "red light district" των ολλανδικών πόλεων, και ιδιαίτερα του Άμστερνταμ, είναι παγκόσμια γνωστή. Είναι δε ένας από τους δ... -
"Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου" Βίτγκενσταιν Όταν ήρθα να ζήσω στην Κύπρο σχεδον δέκα χρόνια πριν, ...
-
Στην Ελλάδα υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν αναγνωρίζουμε κανέναν άνθρωπο που έρχεται από την πρώην Σοβιετική Ένωση ως Πόντιο . Ακόμη και στις π...
-
Πάνε χρόνια που το έχω εντοπίσει, σκυμμένος πάνω από μία σειρά αιγυπτιώτικα φύλλα σε κάποια βιβλιοθήκη: μπορεί συχνά να βλέπουμε το Ισ... -
Όταν ήμουν μικρότερος συνήθιζα να ακούω στο ραδιόφωνο έναν πολύ "δυνατό" συντελεστή εκπομπής που δε ζει πια. Αυτός συνήθιζε να ... -
ετυμολογία: παθητική μετοχή του μυλλώνω < μύλλα επίθετο: μυλλωμένος (κυπριακή διάλεκτος) 1. λιπαρός, αρτύσιμος, μη νηστίσιμος 2. που ...
-
SPYMIGO! Ποιόν θέλεις να εντοπίσεις ; Δώσε τον αριθμό του φίλου σου και δες που βρίσκεται τώρα! ΟΛΕ! ΟΛΕ! ΟΛΕ! http://www.bobmobile.gr/landi...
-
Το "κιτς" είναι μία έννοια αισθητική σε πρώτο βαθμό. Προερχόμενη από το γερμανικό "Kitsch", δηλώνει κάθε έργο χαμηλ...
Ο Ρασούλης το 'πε καλύτερα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά στον που ελληνοξεχνά...
Κρίμα.
Νάσια εγώ νομίζω ότι ο Πετρόπουλος το είπε ακόμη καλύτερα: "Σ' αυτή τη χώρα το μέλλον των νέων είναι να γίνουν μόνο συλλέκτες καποτών..."
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό αυτές που αφήνουν οι τουρίστες το καλοκαίρι
Η χώρα τρώει τα παιδιά της, και όταν αυτά αντιστέκονται γίνονται οι "νεοι με τα πρισμένα πόδια που τους λένε αλήτες"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα θα μου έκανε εντύπωση ένας νέος που δεν ονειρεύεται να ζήσει μακριά από την χώρα του. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους Έλληνες νέους...
ΑπάντησηΔιαγραφήTo θέμα όμως ΔemΩΝ είναι ότι στην ελλαδική περίπτωση η επιθυμία αυτή δε πηγάζει από περιηγητικό ενδιαφέρον, αλλά από την πλήρη αδυναμία της κοινωνίας να ικανοποιήσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες αυτής της γενιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή οι Έλληνες νέοι του σήμερα, και ιδιαίτερα αυτοί που έφαγαν τα χρόνια τους σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ -γιατί άκουσαν τους παλιούς που τους λέγανε "πάρε το χαρτί και κάνεις ό,τι θέλεις μετά"- νιώθει εγκλωβισμένη και στην καλύτερη περίπτωση σκοτώνεται στη δουλειά για ψίχουλα, στην χειρότερη περίπτωση έχει το πτυχίο στην κορνίζα να το θαυμάζουν οι θείες που έρχονται για καφέ.
Και εκεί είναι που σκάει η φοβερή ατάκα απ' τα παλιά: "κακούργα ξενιτιά, είσαι μία λύση!"
Όσο για την μνημειώδη ατάκα του Πετρόπουλου, η οποία μάλιστα ειπώθηκε και όταν ακόμη φτουρούσε ο μύθος της "ισχυρής Ελλάδας", περιγράφει αυτό ακριβώς που ζούμε τώρα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας νοιάζει περισσότερο αν θα χαλαστούν οι τουρίστες που δε θα δουν την Ακρόπολη και όχι εάν οι αρχαιολόγοι που εργάζονται εντός έχουν ξεχάσει την τελευταία φορά που πληρώθηκαν.
Κοκορευόμαστε για το "greek summer" και την τρελή διασκέδαση η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται στην καθημερινότητά μας μέσα στις γκρίζες πόλεις, παρά είναι μία μαγική εικόνα των νησιών και των τουριστικών θερέτρων γενικότερα, την ίδια στιγμή που ο μέσος οικονομικά Έλληνας (εάν υπάρχει πλέον αυτή η κατηγορία) βλέπει και δεν αγγίζει.
Επίσης μας ενδιαφέρει ο ανθελληνισμός των διάφορων καναλιών και περιοδικών και βγαίνει η Μπουμπουλίνα από μέσα μας, αλλά καθόλου δε μας ενδιαφέρει ο ο υ σ ι α σ τ ι κ ό ς ανθελληνισμός, αυτός που στρέφεται ενάντια στους Έλληνες πολίτες δηλαδή, εκ μέρους της δήθεν δημοκρατικής του ελίτ.
Δεν διαφωνώ σε τίποτα από όσα γράφεις. Αντιθέτως, υπερθεματίζω. Αλλά προς θεού, ολες αυτές οι σφυγομετρήσεις!!! Πόσο ηλίθιες, αναξιόπιστες και αστοιχείωτες είναι! Αν ρωτήσεις έναν νέο "που προτιμάτε να εργάζεστε στην Κύπρο ή στο εξωτερικό;" πόσοι πιστεύεις πως θα απαντήσουν στην Κύπρο; Τρεις στους δέκα; Εγώ, από προσωπική εμπειρία θα έλεγα μόνο ένας στους δέκα. Οπότε βγάζω μια είδηση: Εννιά στους δέκα νέους στην Κύπρο θέλουν να εγκαταλήψουν το νησί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα λοιπά, έτσι ακριβώς όπως τα λες, αλλά εμένα άλλο είναι που με κάνει να ανατριχιάζω: πως αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των σαραντάρηδων με οικογένεια που στρέφει το βλέμμα προς τα έξω και αναρωτιέται αν πρέπει να κάνει το μεγάλο βήμα και να φύγει. Κι εκεί είναι το μεγάλο δράμα...
Η εγκυρότητα των δημοσκοπήσεων τέτοιου τύπου είναι σίγουρα ένα μεγάλο ερωτηματικό. Κι έχουν φτάσει στα αυτιά μου διάφορες ιστορίες από αξιόπιστους ανθρώπους που έτυχε να δουλέψουν σε εφημερίδα και μου μετέφεραν τον τρόπο με τον οποίο βγαίνουν κάποια νούμερα σε πρωτοσέλιδα, πραγματικό δράμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τους σαραντάρηδες, είναι σίγουρα δυσκολότερο για αυτούς να φύγουν αφού όσο μεγαλύτερος "την κάνεις" τόσο πιο δύσκολα από όλες τις απόψεις.
Άντε να προσαρμοστείς στη γλώσσα, στην κοινωνία, στο νέο εργασιακό περιβάλλον όταν έχεις μάθει κοντά τέσσερις δεκαετίες σε ένα άλλο τρόπο ζωής.
Εγώ έχω μιαν άλλην απορίαν: γιατί αυτοί που φευγουν γίνονται άλλοι άνθρωποι;
ΑπάντησηΔιαγραφήέλα μου ντε...
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πάλε έχω μιαν άλλην απορία. Αν φύουμεν ούλλοι ποιος στα ανάθθεμαν θα μείνει; (είτε κύπρον είτε ελλάδαν είτε οπουδήποτε)
για να γινεί μια αλλαγή κάποιος πρέπει να παλέψει για τζείνην... αν είμαστεν ούλλοι αλλού (βάλλω τζαι τον εαυτόν μου μέσα) ποιος παλεύκει ακριβώς?
Βασικά ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους μένουν άτομα στην Ελλάδα (την Κύπρο δε τη βάζω -ακόμη- στον ίδιο κουβά) είναι ο φόβος του αγνώστου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή το "εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, που να πάω...". Και αναγκαστικά το παλεύεις από κει που είσαι.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που έφυγαν και γύρισαν πίσω για να το παλέψουν (όπως ο υποφαινόμενος) εκεί να δεις, γελάει ο κάθε πικραμένος.
Τώρα βρε Πλάνητα πως να στο περιγράψω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμμ... να... Έχω μια φίλη -ας την πούμε Κλαντεστίνα -που στα μέσα της δεκαετίας 90 κατέβηκε από Αθήνα στη Νήσο των Αγίων για δουλειά. Είχε προ ολίγου καιρού βγει από σχολή δημοσιογραφίας.
Σκέφτηκε, "πόσες κατουρημένες ποδιές να φιλήσω εδώ μέχρι να βρω μια δουλειά της προκοπής... αφού όλοι θέλουν και προυπηρεσία... δεν κατεβαίνω μέχρι Κύπρο να δω τι παίζει;"
Δούλευε και σαν γκαρσόνα, σιγά-σιγά τα κατάφερε και βρήκε δουλειά σε μια εφημερίδα, μετά πήγε σε άλλη... Όταν πέθανε ο πατέρας της επέστρεψε... μα είχε στη φαρέτρα της τη γαμ... την προυπηρεσία και τελικά βρήκε δουλειά "απάνω".
Τώρα που θα την πάρω τηλέφωνο και θα της εξηγώ πως άρχισαν ήδη τα πρώτα παράπονα από εμάς... ότι δηλαδή "κατεβαίνουν οι καλαμαράες τζιαι πιάννουν μας τες δουλειές", ότι τα κανάλια γέμισαν με συναδέλφους της... ότι και σε άλλους κλάδους -από τους ταρίφες ως τους δασκάλους -υπάρχει ο ίδιος ψίθυρος... ξέρω τι θα μου πει: "Χα... υπήρξα και πρωτοπόρα δηλαδή...ε;"
Νομίζω πως -διαδικτυακά -με ξέρεις αρκετά για να καταλαβαίνεις πως βλέπω το "...πιάννουν μας τες δουλειές". Είναι όμως για γελόκλαμα η κατάσταση, δεν είναι;
Mouflon, καταλαβαίνω 100% τον τρόπο με τον οποίο περιγράφεις την κατάσταση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει πολύ καιρό που έφυγα από την Κύπρο. Τον Ιούνιο ας πούμε έβλεπα πολλές "φρέσκες" φουρνιές ελλαδιτών οι οποίοι διέφεραν από τους κλασικούς τυχοδιώκτες που είχαν δει τα μάτια μου τα τελευταία χρόνια (ΕΛΔΥΚάριους, κυνηγημένους από δικαστήρια κλπ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπρόκειτο για ειδικευμένα άτομα, ή ακόμη και τεχνίτες, που έφυγαν με ένα χιλιάρικο στην τσέπη και βρέθηκαν στην Κύπρο γιατί ήταν το πιο εύκολο βήμα.
Ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού η Κύπρος για ευνόητους λόγους. Ίδια γλώσσα (αμοιβαία κατανοητή διάλεκτος δηλαδή), παρόμοιο πολιτισμικό υπόβαθρο, αλλά λίγο καλύτερη κατάσταση στα εργασιακά.
Βέβαια, ανέκαθεν υπήρχαν ευκαιρίες για ελλαδίτες (π.χ. θέσεις διαφημιστών/δημοσιογράφων/ηθοποιών όπου η ομιλία της κοινής θεωρείται προσόν), αλλά και μειονεκτήματα επειδή δεν ξέρουν κυπριακά (ο πολύς κόσμος είναι κάπως "κουμπωμένος" όταν ακούει καλαμαρά στην καθημερινή κουβέντα).
Όσο για τη φίλη σου, είναι ένα καλό παράδειγμα ότι υπάρχει ταλέντο και διάθεση σε αυτόν τον λαό, αλλά πολλές φορές κάποιες συνθήκες (που υπερβαίνουν το άτομο) μπαίνουν φράγμα.
Φαντάσου να ανοίξουμε και κουβέντα για Έλληνες που έφυγαν σε δυτικές χώρες, Αμέρικες, Γερμανίες και Αγγλίες και σώθηκαν. Δε θα συζητάμε για κανένα μήνα ακόμη;
Η ιστορία κάνει πάντα κύκλους και κάποτε, όπως είπε κι ο Μαρξ, επαναλαμβάνεται, αλλά πάντα ως κωμωδία. Μετά τις χιλιάδες των Κυπρίων που εργάστηκαν (και αποφεύγω τον όρο μετανάστευσαν γιατί από τους είκοσι Κυπραίους που εγώ γνώριζα στην Ελλάδα κανένας δεν αισθάνονταν τον εαυτό του μετανάστη) για χρόνια (και συνεχίζουν φυσικά να σπουδάζουν και να εργάζονται) στην Ελλάδα, ήρθε η σειρά των ελλαδιτών να εργαστούν στην Κύπρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί τη ευκαιρία, δεν άκουσα ποτέ στην Ελλάδα κανέναν να λέει πως έρχονται οι Κύπριοι και μας παίρνουν τις δουλειές μας - και έτυχε να εργαστώ σε εταιρία όπου το 25% ήταν Κύπριοι (οι οποίοι παρεμπιπτόντως με έκαναν να αγαπήσω το νησί και την (χαμένη) κουλτούρα του...
Ότι θα έβλεπα αναφορά στον Μαρξ από τον ΔemΩΝα ομολογώ ότι δεν το περίμενα (σίγουρα δεν είναι Hack?)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο στοιχείο που αναφέρει για την μετανάστευση πάντως, υπάρχει ένα μεγάλο δίκιο.
Εγώ θα το εξηγούσα κάπως έτσι:υπήρχε κάποια χρόνια πριν το μοντέλο της μητέρας-πατρίδας στην οποία προσέβλεπαν πολλοί Κύπριοι όσο το όραμα της Ένωσης ήταν ζωντανό και εφικτό με πολιτικά μέσα (μέχρι τη δεκαετία 60 για να μη πούμε και τη δεκαετία 70).
Όταν αυτή η εικόνα έσβησε και οι Κύπριοι κατάλαβαν ότι αυτό που υποτίθεται πως θα τους έσωζε, είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από αυτούς (οικονομικά,οργανωτικά) το συναίσθημα αυτό αντιστράφηκε.
Πλέον στην σύγχρονη κυπριακή κοινωνία φτάνουμε πολλάκις στην αντίθετη υπερβολή: ό,τι κάνουν οι "καλαμαράες" είναι άχρηστο, είναι τεμπέληδες, γκρινιάρηδες κλπ.
Στην ουσία με αυτό τον τρόπο οι Κύπριοι επιβεβαιώνουν το πόσο κοντά στην νεοελληνική νοοτροπία βρίσκονται: ή του ύψους ή του βάθους.
Η διατριβή μου πλάνητα αφορούσε τον Μαρξ και τον Σαρτρ, ενώ έχω δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια για τον Μαρκούζε και τη Σχολή της Φραγκφούρτης - μη βλέπεις που με πήρε η κατηφόρα και κατέληξα στους προσωκρατικούς και τον Σοπενχάουερ... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την "ψυχολογική" προσέγγιση που κάνεις, θα ήταν πιο πλήρης αν συμπεριλάμβανε και την έννοια (με τον αρχαίο συμβολισμό της) της μητροκτονίας ως πράξη απελευθέρωσης και ολοκλήρωσης.
Ωστόσο οφείλω να πω πως η (άθελα πιστεύω) οικονομίστικη και οφελιμιστική προσέγγιση σου σε ότι αφορά τα κίνητρα πίσω από το κίνημα της Ένωσης, αδικεί και τους Κύπριους και το κίνημα. Άλλωστε, σου υπενθυμίζω πως οι Κύπριοι δεν είχαν καμιά ψευδαίσθηση σχετικά με τα αποτελέσματα που θα είχε μια τέτοια κατάληξη, πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα από το πασίγνωστο εκείνο σύνθημα: "Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες"...
Το ενωτικό εγχείρημα είχε και άλλες φυσικά προοπτικές εκτός από την οικονομική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αμφιβάλλω για τα ιδεολογικά ή άλλα κίνητρα και να θυμίσω σε όσους έχουν ασθενή μνήμη -ιδιαίτερα στους κύπριους νεο-αριστερούς που βγάζουν σπυράκια όταν ακούν Ελλάδα- ότι μέχρι κάποια εποχή ήταν απαίτηση όλου του πολιτικού φάσματος η ένωση.
Μία ματιά στο αρχείο της εφημερίδας Χαραυγή (φύλλα δεκαετίας 50 π.χ.) θα πείσει.
Στην πάροδο των χρόνων όμως, αυτό ξεπεράστηκε από τα διεθνή δεδομένα (ανεξαρτητοποίηση Κύπρου, εισβολή κ.α.) και άλλαξε η νοοτροπία.
Το "Ελλάδα και ας τρώγωμεν πέτρες" δεν ανταποκρίνεται σήμερα στα θέλω των μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας αυτή την εντύπωση έχω.