Η διεθνής έκθεση Θεσσαλονίκης είναι, όπως και να το πάρεις, ένας θεσμός με ιστορία.
Από τις λίγες φορές που βρέθηκα Σεπτέμβρη στην πόλη, είπα να πάω γιατί σκέφτηκα πως έχω χίλιους λόγους.
Για "πρεμιέρα" φέτος, δε μας επιφύλαξε τίποτε το ιδιαίτερο.
Η πόλη όπως ήταν προαποφασισμένο γέμισε ένστολους που απέκλεισαν ολόκληρο το κέντρο, οι πορείες είπαν τα δικά τους και γύρισαν πίσω αναγκαστικά, ο εκτελών χρέη πρωθυπουργού έφαγε ένα σκηνοθετημένο παπούτσι (το σκηνικό από ότι φαίνεται είχε στήσει ρεπόρτερ του bbc για να στείλει ένα πιασάρικο βίντεο back home), έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.
Σε επίπεδο πολιτικής, ήταν μεγάλο σοκ για μένα η επικοινωνιακή στρατηγική που διάλεξε το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου, υιοθετώντας το σλόγκαν "Ναι, γίνεται", το οποίο είναι μετάφραση του ομπαμικού "yes, we can!". Μου δείχνει ότι απευθύνεται σε ιθαγενείς με αισθητική βραζιλιάνικου σίριαλ, όπως στο παλιότερο (προεκλογικό) βίντεο με τα σηκωμένα μανίκια. Σοφό -και εδώ- το "κάθε φέτος και χειρότερα"...
Κάτι όμως κράτησα από όλο το βράδυ του Σαββάτου καθώς κάπνιζα ένα τσιγάρο απελπισίας στην περιοχή της Καμάρας.
Ήταν κοντά μου μία γυναίκα σαραντάρα και μιλούσε στον διπλανό της, τον οποίο προφανώς είχε γνωρίσει την ίδια μέρα: "Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα ρε συ. Είσαι πολύ τρελός για να ζήσεις και πολύ σπάνιος για να πεθάνεις"
Δεν περίμενα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε ακόμη έτσι. Χωρίς να θέλουν να πουλήσουν τίποτε.
Άκουσα ότι η συζήτηση στους καφενέδες της Θ. αφορούσε... τη βροχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα βρέξει => μολότοφ & δακρυγόνα λιγότερο αποτελεσματικά => θα πάμε όλοι στις πορείες.