Καρντάσι, αυτό δε λέγεται ζωή

Σπάνια αναδημοσιεύω εδώ κείμενα από άλλα ιστολόγια. Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη για τις γιορτές, και είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι για την κατάσταση που αντίκρυσα. Ωστόσο, διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο στην "Πολυκατοικία μας" , είπα ότι δε θα μπορούσα να γράψω ποτέ κάτι καλύτερο εγώ, ένας εξωτερικός (πλέον) παρατηρητής αυτής της καθημερινότητας. Το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο, με την ελπίδα να γίνουν περισσότεροι αυτοί που σκέφτονται όπως ο συγκεκριμένος συγγραφέας:

"Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, μέρες αγάπης, χαράς κτλ. Σώπα ρε χριστιανέ. Αυτό βλέπεις εσύ; Εγώ γιατί βλέπω τελείως διαφορετικά τα πράματα; Να'μαι απαισιόδοξος; Δε νομίζω. Ουτοπιστής και απαισιόδοξος δεν πάνε μαζί. Εγώ γιατί βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να ψάχνει στα σκουπίδια; Στα σκουπίδια της κατανάλωσής μας που μειώθηκαν και αυτά λόγω κρίσης. Εγώ γιατί βλέπω κόσμο που δεν τα βγάζει πέρα; Γιατί βλέπω κόσμο να μετράει τα ψιλά του; Όταν είναι ευχαριστημένος κάποιος που απλά "βγαίνει", που βγάζει δηλαδή τόσα, ώστε να πληρώσει τους λογαριασμούς του, έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο και έχει αλλάξει η έννοια της λέξης "ζωή". Δε λέγεται ζωή αυτό καρντάσι. Και αν εσύ και εγώ έχουμε 2 φράγκα από τους δικούς μας, μην επαναπαύεσαι. Έρχεται και η σειρά μας. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά αυτό το πράμα είναι κύκλος. Σπάει ένας κρίκος και πάει ο κύκλος. Η λεγόμενη "μεσαία τάξη" μου θυμίζει άτομα που βρίσκονται σε μια πισίνα που γεμίζει με νερό. Άλλοι κοντοί, άλλοι ψηλότεροι, όλοι όμως πιο κοντοί από το βάθος της πισίνας. Άλλοι έχουν ήδη πνιγεί, άλλοι πνίγονται, άλλοι ακόμα παίρνουν αέρα. Το θέμα είναι ότι η πισίνα θα γεμίσει και δε θα μείνει κανένας.

Γιατί στα λέω τώρα αυτά... Γιατί θέλω να στα πω, γιατί με τρώει, γιατί η οργή μου εκδηλώνεται είτε με τη βία, είτε με το γράψιμο ρε καρντάσι μου. Ξαναδιάβαζα προχτές την "Πραγματεία περί εθελοδουλείας"του Λα Μποεσί. Ο τύπος τα έλεγε τόσο απλά. Σου έλεγε: "Αν θες να είσαι δούλος ρε μαλάκα, είναι δική σου επιλογή, αν δε θες είναι πάλι δική σου". Το θέμα είναι ότι ακόμα δεν έχουμε επιλέξει να μην είμαστε. Γιατί είναι θέμα επιλογής, μην κρυβόμαστε. Παλιότερα νόμιζα ότι ο άνθρωπος εξεγείρεται από το κεφάλι. Τώρα βλέπω ότι μάλλον από το στομάχι εξεγείρεται. Και τότε να δεις αίμα.

Μιλούσα με τον πατέρα ενός φίλου πριν μέρες καρντάσι μου. Ξέρεις τι μου είπε και τον κοιτούσα σα μαλάκας; "Εσείς οι νέοι θα έπρεπε να είστε στο δρόμο και να τα γαμήσετε όλα". 

-"Θα'πρεπε", του είπα και γω."