Μεταμεσονύκτιο

Δεν ξέρω αν η αιτία όλων αυτών είναι η φαινομενική μου σοβαρότητα (δεν είναι σοβαροφάνεια, δε βρίσκω τίποτε το επίπλαστο), ενώ μέσα μου πάντα παλεύω μία ανεξήγητη, έμφυτη σχεδόν, ορμή για περιπλάνηση. 

Κάποτε εκείνοι που’ναι κοντά μου χάνουν τις καβάντζες τους, είναι απρόθυμοι να με μάθουν αλλιώς και συντρίβονται πάνω στα αδιέξοδα των μεταξύ μας σχέσεων. 

Ίσως φταίω κι εγώ που τίποτε δεν πάει καλά στα δωμάτια που πάτησα. Ίσως φταίω γιατί απόψε χιλιάδες κορμιά θα βιαστούν ακολουθώντας το χαράκωμα μίας πένας. Ανάμεσα από τις σειρές των λέξεων που σκαρώνω φυτρώνει ένα πολύ όμορφο κορίτσι, και περιμένω να με πάρει απ’το χέρι για να με κλειδώσει μέσα στο φυλαχτό της. 

Αυτή τη νύχτα, τα κύματα είναι παγωμένα και ήρεμα στο νησί. Ορατή η κάθε ακίνδυνη πτυχή τους. Τυλίγω ένα τσιγάρο και αφήνω να βασιλεύσει ο τρομερότερος ήχος της φύσης. 

Στο υπέδαφος μιας αποκληρωμένης πατρίδας επιζώ αλλά όχι αλώβητος. 

Οι κραυγές της με στοιχειώνουν κάθε που κλείνω τα μάτια. 

«Δεν υπάρχει απάντηση, δε θα υπάρξει! Είμαστε όλοι νεκροί! Είμαστε ήδη σκεπασμένοι από τη λήθη, ξεχνάμε πρώτα απ’όλααα… ξεχνάμε πρώτα απ’όλα τον ίδιο το θάνατο, πουλώντας και αγοράζοντας μέχρι να έρθει» 

Ο πρώτος που δε μπορώ να συγχωρέσω είναι ο εαυτός μου, τον αφήνω να κάνει μηχανικές κινήσεις ηττημένος, να ατενίζει τις ουλές μέσα σε μία ψυχή οριοθετημένη. Τα τελευταία βλέμματα. Όλα τα τελευταία βλέμματα που πόνεσαν. Όλες οι τωρινές ευτυχίες ποτισμένες με το μαύρο μύρο της ματαιότητας. Δε θα τον ξαναφήσω να βρει ευχαρίστηση στα αντικείμενα. 

Καλομαθημένος στα απτά νοήματα δε μπορώ να χαρακωθώ ξανά. 

Βλέπω μία γυναίκα χωρίς πρόσωπο και χωρίς όνομα, σαν να χίμηξε από ένα καμβά κατευθείαν στα πόδια μου, και -τι ειρωνία- μου μεταδίδεται μία απίστευτη θλίψη μαζί με αναμονή. 

Πως χωρίς τα μάτια σου; 

Πως χωρίς τα χείλη σου; 

Κι ανατριχιάζω όταν καταλαβαίνω 

τον καθρέφτη 

η μνήμη ηχώ από κοράκι.