Ένας επίλογος στον Δεκέμβρη

...Πως όμως να σιγάσεις την οργή και την απέχθεια, πως να κρύψεις την οδύνη και το θρήνο σου εσύ, ο Έλληνας (που το ξέρεις ότι είσαι και γιατί είσαι Έλληνας). Πως μπορείς να επιτρέπεις να μ'εξουσιάζουνε τα ηθικά πτώματα; Οι άνδρες που κυλήσανε στη λάσπη την ανθρώπινή σου τιμή και παραδώσανε στο χλευασμό την εθνική σου ιστορία; Που βρωμίσανε τη γλώσσα σου στα άνομά τους χείλη; Που λασπώσανε το φωτοστέφανο της Ελλάδας; Που μουτζουρώσανε την αιώνια αίγλη της; Πως μπορεί να λέγεσαι ελεύθερος και να βουβαθείς;
Πως μπορείς να είσαι πολίτης της Αθήνας, της πανάρχαιας αυτής Μητρόπολης της Δημοκρατίας, και να βλέπεις την πρωτεύουσά σου λημέρι ληστρικό; Πως μπορείς να επιτρέπεις επ' άπειρον να πνίγει τη φωνή σου μες στην πυγμαία φούχτα του ο εκλεκτός ενός "άρχοντα" που δεν εξέλεξες, Πως μπορείς να κυβερνιέσαι από τον αντιβασιλέα των Ινδιών ενώ είσαι Έλληνας;
Ο γύρω απ' την Ακρόπολη λαός πολέμησε για την ανεξαρτησία του πριν από χιλιάδες χρόνια με ξύλινα κάστρα, είδε την πόλη του να καίγεται απ' τη φωτιά και να ξολοθρεύεται απ'το λοιμό. Όμως επέζησε για να δει μετά χιλιάδες χρόνια έναν Δεκέμβρη, έναν Δεκέμβρη που καένας λαός δεν είχε μεγαλύτερό του.
Μα ο Δεκέμβρης είναι ένας μήνας που ξαναγυρίζει. Κι' αν δεν γυρίσουν φύλλο οι παγκόσμιοι δυνάστες των Λαών, θα ξαναγυρίσει. Στην Ιστορία επαναλαμβάνονται ακόμα και τα Βατερλώ, πόσο μάλλον οι Δεκέμβρηδες!

Μενέλαος Λουντέμης, Ο Μεγάλος Δεκέμβρης,1945