Διαβάζω κλεφτά στην δουλειά "ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΟ X-FACTOR" με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλο ενός σκανδαλοτηλεκουτσομπολιστικότιναναι περιοδικού, και συνειδητοποιώ ότι τελικά η μόδα των talent show ήρθε για να μείνει.
Εισβάλλοντας στην ζωή μας κατά δουλική μίμηση των ξένων προτύπων, οι εκπομπές τέτοιου στιλ έκαναν "ποδαρικό" με την γνωστή σε όλους εκπομπή του "Μεγαλου Αδελφού". Βασισμένο στην ιδέα του 1984 και του Όργουελ, το show αυτό υποτίθεται ότι θα μας διασκέδαζε με κάτι το οποίο μέχρι τότε μας φόβιζε: την καταγραφή δηλαδή 24 ώρες το 24 ωρο της ζωής ανθρώπων.
Όταν ελήφθη η απόφαση να έρθει η ιδέα αυτή στη χώρα μας, είδαμε την πρώτη διαδήλωση στην ιστορία με αφορμή μία εκπομπή! Τελικά από ότι φάνηκε το show το παρακολούθησαν και αρκετοί από αυτούς που στην αρχή διαδήλωσαν εναντίον του. Θυμάμαι μάλιστα, ότι το έτος εκείνο μία χώρα είχε κάνει πρωτοχρονιά στην τηλεόραση.
Είναι μία καθαρη μνήμη για μένα καθώς ξαναγυρνάω σε κείνες τις μέρες, ότι ανάμεσα στο "πάει ο παλιός ο χρόνος" στην οικογενειακή συγκέντρωση, αρκετοί ήταν καρφωμένοι στο γυαλί για να δουν ποιός θα ήταν τελικά ο μεγαλος νικητής.
Στην ουσία ο νικητής ήταν το κανάλι το οποίο διοργάνωσε το όλο show, και όχι ο καγκουρέ τύπος που κέρδισε το βραβείο και δύο εβδομάδες τηλεοπτικής ζωής. Στο τέλος κυριολεκτικά τον έφαγε το σκοτάδι.
Επειδή όμως το τηλεοπτικό ενδιαφέρον βασίζεται στην εναλλαγή των εικόνων, η δεύτερη προσπάθεια για ένα σόου "μεγάλου αδελφού" δεν είχε την ίδια επιτυχία με την πρώτη.
Σταδιακά ο κόσμος κατάλαβε ότι υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κανείς από το να βλέπει δώδεκα τύπους να ξύνονται σε ένα δωμάτιο και να αναπτύσσουν προβληματισμούς επιπέδου δαπέδου.
Στο κόλπο μπήκε η καθαυτό έννοια του show: τραγούδι, κίνηση, χορός.
Πράμα που σαλεύει βαρβαριστί.
Έτσι είδαμε shows με έμφαση στο τραγούδι. Άλλα στο χορό ή την υποκριτική. Το ζήτημα ειναι ότι άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι ανελίξεις στο star system της χώρας.
Αυτό λειτούργησε βέβαια προς όφελος των μεγάλων εταιριών και όχι των καλλιτεχνών.
Γιατί μπορεί να ξεκινούσες ως μία κοπελίτσα από την Λάρνακα στα 14 σου, μπορεί να έκανες σχέσεις με τους μισούς συνθέτες και τραγουδιστές της Ελλάδας και να φίλησες κατουρημένες ποδιές, όμως στα 45 σου είσαι η Βίσση, και μπορείς να διαπραγματευτείς με τους δικούς σου όρους τον δίσκο και το συμβόλαιό σου, όπως και τις απολαβές σου.
Το σύστημα αυτό δεν είναι ότι δεν αποφέρει. Αλλά γιατί να το διατηρήσεις όταν μπορεί να σου αποφέρει περισσότερα;
Γιατί από τη στιγμή που έχεις την δική σου δισκογραφική εταιρία (λέω ένα τυχαίο ονομα heaven) και τον δικό σου τηλεοπτικο σταθμο (π.χ. ΑΝΤΕΝΝΑ) να μη φτιάξεις ένα σύστημα σταρ-της-μιας-χρήσης, από παιδάκια που έχουν δίψα να γίνουν γνωστά, και να μην τους προσφέρεις τον δίσκο σαν "επαθλο"; (με τους δικούς σου όρους πάντα)
Την επόμενη τηλεοπτική σαιζόν, θα φτιάξεις νέους σταρ. Και το συμβόλαιο του Νότη, του Κούντου, της Άσπας κλπ, μπορεί να περάσει στον κάλαθο των αχρήστων όπως και τόσα άλλα. That's bussiness.
Εν τω μεταξύ ο λαός της Ελλάδας και της Κύπρου εξακολουθεί να αυνανίζεται με την μοναδική πράξη δημοκρατίας που του έχει απομείνει ως καθημερινή πρακτική, την αποστολή ενός υπερχρεωμένου sms για τον υποψήφιο της αρεσκείας του.
Νενικήκαμεν!
Εισβάλλοντας στην ζωή μας κατά δουλική μίμηση των ξένων προτύπων, οι εκπομπές τέτοιου στιλ έκαναν "ποδαρικό" με την γνωστή σε όλους εκπομπή του "Μεγαλου Αδελφού". Βασισμένο στην ιδέα του 1984 και του Όργουελ, το show αυτό υποτίθεται ότι θα μας διασκέδαζε με κάτι το οποίο μέχρι τότε μας φόβιζε: την καταγραφή δηλαδή 24 ώρες το 24 ωρο της ζωής ανθρώπων.
Όταν ελήφθη η απόφαση να έρθει η ιδέα αυτή στη χώρα μας, είδαμε την πρώτη διαδήλωση στην ιστορία με αφορμή μία εκπομπή! Τελικά από ότι φάνηκε το show το παρακολούθησαν και αρκετοί από αυτούς που στην αρχή διαδήλωσαν εναντίον του. Θυμάμαι μάλιστα, ότι το έτος εκείνο μία χώρα είχε κάνει πρωτοχρονιά στην τηλεόραση.
Είναι μία καθαρη μνήμη για μένα καθώς ξαναγυρνάω σε κείνες τις μέρες, ότι ανάμεσα στο "πάει ο παλιός ο χρόνος" στην οικογενειακή συγκέντρωση, αρκετοί ήταν καρφωμένοι στο γυαλί για να δουν ποιός θα ήταν τελικά ο μεγαλος νικητής.
Στην ουσία ο νικητής ήταν το κανάλι το οποίο διοργάνωσε το όλο show, και όχι ο καγκουρέ τύπος που κέρδισε το βραβείο και δύο εβδομάδες τηλεοπτικής ζωής. Στο τέλος κυριολεκτικά τον έφαγε το σκοτάδι.
Επειδή όμως το τηλεοπτικό ενδιαφέρον βασίζεται στην εναλλαγή των εικόνων, η δεύτερη προσπάθεια για ένα σόου "μεγάλου αδελφού" δεν είχε την ίδια επιτυχία με την πρώτη.
Σταδιακά ο κόσμος κατάλαβε ότι υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει κανείς από το να βλέπει δώδεκα τύπους να ξύνονται σε ένα δωμάτιο και να αναπτύσσουν προβληματισμούς επιπέδου δαπέδου.
Στο κόλπο μπήκε η καθαυτό έννοια του show: τραγούδι, κίνηση, χορός.
Πράμα που σαλεύει βαρβαριστί.
Έτσι είδαμε shows με έμφαση στο τραγούδι. Άλλα στο χορό ή την υποκριτική. Το ζήτημα ειναι ότι άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι ανελίξεις στο star system της χώρας.
Αυτό λειτούργησε βέβαια προς όφελος των μεγάλων εταιριών και όχι των καλλιτεχνών.
Γιατί μπορεί να ξεκινούσες ως μία κοπελίτσα από την Λάρνακα στα 14 σου, μπορεί να έκανες σχέσεις με τους μισούς συνθέτες και τραγουδιστές της Ελλάδας και να φίλησες κατουρημένες ποδιές, όμως στα 45 σου είσαι η Βίσση, και μπορείς να διαπραγματευτείς με τους δικούς σου όρους τον δίσκο και το συμβόλαιό σου, όπως και τις απολαβές σου.
Το σύστημα αυτό δεν είναι ότι δεν αποφέρει. Αλλά γιατί να το διατηρήσεις όταν μπορεί να σου αποφέρει περισσότερα;
Γιατί από τη στιγμή που έχεις την δική σου δισκογραφική εταιρία (λέω ένα τυχαίο ονομα heaven) και τον δικό σου τηλεοπτικο σταθμο (π.χ. ΑΝΤΕΝΝΑ) να μη φτιάξεις ένα σύστημα σταρ-της-μιας-χρήσης, από παιδάκια που έχουν δίψα να γίνουν γνωστά, και να μην τους προσφέρεις τον δίσκο σαν "επαθλο"; (με τους δικούς σου όρους πάντα)
Την επόμενη τηλεοπτική σαιζόν, θα φτιάξεις νέους σταρ. Και το συμβόλαιο του Νότη, του Κούντου, της Άσπας κλπ, μπορεί να περάσει στον κάλαθο των αχρήστων όπως και τόσα άλλα. That's bussiness.
Εν τω μεταξύ ο λαός της Ελλάδας και της Κύπρου εξακολουθεί να αυνανίζεται με την μοναδική πράξη δημοκρατίας που του έχει απομείνει ως καθημερινή πρακτική, την αποστολή ενός υπερχρεωμένου sms για τον υποψήφιο της αρεσκείας του.
Νενικήκαμεν!
Πε τα χρυσόστομε (όχι ο Αρχιεπίσκοπος, μη κακόν σου) πε τα. Τζαι το πιο τραγικόν εν το "Νίκη της Κύπρου". Πόσον κομπλεξικός λαός είμαστεν ρε... γυρεύκουμεν ευκαιρίαν να αποδείξουμεν ότι αξίζουμεν (σε ποιόν αλήθεια; στους καλάμαράες που βρίζουμεν ολημερίς;), τζαι πιανούμαστεν ακόμα τζαι που τα πιο ασήμαντα. εθνικός ήρωας ένας ρόκολος με ωραία μμάθκια που τάχα μου τραγουδά τζαι σε τρεις μήνες εν θα τον θθυμάται κανένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι που δηλώνουν συμμετοχή σε τέτοια πράγματα έχουν τη ψευδαίσθηση ότι στην περίπτωση τους τα πράγματα θα είναι διαφορετικά ή έχουν όλοι αποδεκτεί ότι τη σήμερον ημέραν μόνον μιας χρήσης σταρ (όπως λες κι εσύ) μπορείς να είσαι...
Για άλλη μία φορά σωστός....η υποκουλτούρα στο μεγαλείο της...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα εγώ θέλω να διαχωρίσω λίγο το πρώτο σόου από το τελευταίο. Όχι δεν παρακολούθησα κανένα από τα δύο, αλλά μετά από μια πιο ενδελεχή ματιά κατάλαβα μια διαφορά που είναι ουσίας: στο πρώτο υπήρχε παρακολούθηση των ζωών των ανθρώπων, στο τελευταίο όχι. Τώρα αν και τα δύο προσφέρουν διασημότητα με ημερομηνία λήξης αυτό είναι πρόβλημα των υποψηφίων, καθώς ο τζόγος είναι πρόβλημα των τζογαδόρων και όχι του καζίνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήquazix, έχω καταλήξει σε ένα χρυσό κανόνα για την ελληνική τηλεόραση: εάν μπορούσαν να δείχνουν ανθρωποθυσίες στον αέρα για να ανέβουν τα νούμερα, θα το έκαναν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρανό παράδειγμα η κυρία Στεφανίδου, που ενώ πριν 1 χρόνο φώναζε "ξεκατινιαστείτε! ξεμαλλιαστείτε!" και έστριβε τις μπούκλες της στον αέρα, φέτος φόρεσε ταγέρ και κορδέλα και με πονετικό βλέμμα ρωτάει "πείτε μας τον πόνο σας χαροκαμένη μάνα..."
Προσωπικά το έχω σιχαθεί ως σύστημα και ως φάση, και δεν μετανιώνω καθόλου που στο σπίτι στην Κύπρο δεν έχω τηλεόραση.
Αλλά μην το βλέπεις απλά "εκεί είναι, όποιος θέλει το βλέπει". Δεν έχει καμία σχέση με την λογική του καζίνο που είναι ένα μαγαζί και έξω από το οικόπεδό του δεν επηρεάζει τίποτα.
Η τηλεόραση σήμερα, ειδικά με τον τρόπο που λειτουργεί σε χώρες όπως η Ελλάδα, διαμορφώνει συνειδήσεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις. Και γιαυτό και πολύς κόσμος λυπάται και δικαιολογημένα οργίζεται όταν την βλέπει έτσι.
Όταν ανοίξεις την τηλεόραση σήμερα με όλες αυτές τις ριάλιτυ εκπομπές βλέπεις ουσιαστικά διάφορους ανθρώπους να δέχονται να παρακολουθούνται 24 ώρες το 24ωρο, να βγάζουν όλα τα άπλυτά τους στη φόρα, να τρώνε κατσαρίδες και σκουλήκια, να κάνουν πλαστικές δημοσίως και ξέρω γω τι άλλο για τα λεφτά. Για τα λεφτά. νιώθεις ξεφτίλα στη θέση τους, που ξεπουλιούνται έτσι, αλλά υποθέτω άμα μεγαλώνεις με τούτα τα ερεθίσματα ίσως τζαι να μαθαίνεις τις "βασικές αξίες της ζωής".
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δεν είναι μόνο η Ελλάδα τέτοια πράγματα έχουν προβληθεί παντού.... δυστυχώς.