Οι δύο όψεις του ρατσισμού

Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για τον ρατσισμό είναι το πρώτο θέμα σήμερα στα διεθνή δίκτυα ειδήσεων, με αφορμή την τοποθέτηση του Ιρανού προέδρου για το Ισραήλ.
Εκτός από την χώρα στην οποία επιτέθηκε φραστικά ο Αχμαντινετζάντ, την διάσκεψη είχαν αποφασίσει ήδη να μποϋκοτάρουν πολλές δυτικές χώρες, με πρώτη τις ΗΠΑ και αρκετές συμμάχους της. Πολύ περισσότεροι εκπρόσωποι, αποχώρησαν με το που άρχισε η τοποθέτηση του Ιρανού.
Καταρχήν, πρέπει να πω ότι τρομάζω όταν ακούω έναν ηγέτη χώρας να αρχίζει τον λόγο του "στο όνομα του Αλλάχ, του φιλεύσπλαχνου...". Όχι ότι έχω κάτι το συγκεκριμένο απέναντι σε αυτή τη θρησκεία, αλλά γιατί μου φαίνεται αδιανόητο να μιλάς στο όνομα μίας εξωκοσμικής οντότητας και μετά για τον λαό που υποτίθεται ότι εκπροσωπείς.
Η ομιλία ήταν όντως ενα δριμύ κατηγορώ ενάντια όχι μόνο στο Ισραήλ αλλά και σε αυτούς που καλύπτουν το καθεστώς. Μίλησε για τις δολοφονίες, την παράνομη κατοχή, την τρομοκρατία και την προπαγάνδα που πηγάζουν από τους ανθρώπους της ισραηλινής κυβέρνησης. Αυτά τα πολύ σωστά βέβαια, βγήκαν από το στόμα ενός κυβερνήτη που διώκει τους αλλόθρησκους bahai με λύσσα, που διατηρεί τιμωρίες με λιθοβολισμό και ορθώνει τον φονταμενταλισμό ως κανόνα της πολιτικής.
Γιατί δεν με άγγιξε όμως ούτε ο απολυταρχικός λόγος του ιρανού κυβερνήτη, ούτε οι βαθύτατα υποκριτικές αποχωρήσεις των εκπροσώπων διάφορων κρατών;
Γιατί μου φαίνονται οι φαινομενικά τόσο αντίθετες στάσεις ως οι δύο όψεις του ρατσισμού;
Από την μία πλευρά, μίας φανατικής ισλαμικής μανίας ενάντια σε ο,τιδήποτε εβραϊκό (δεν είναι τυχαίο ότι η ρητορική αυτή μπερδεύει το Ισραήλ με τους σιωνιστές, τους σιωνιστές με τους εβραίους κλπ)
Από την άλλη, οι δυτικοί που παριστάνουν τα τέρατα ηθικής και κλείνουν εδώ και χρόνια τα μάτια στο έγκλημα που γίνεται εις βάρος του παλαιστινιακού λαού; Πότε αποχώρησαν από σύσκεψη με ισραηλινούς όταν εκείνοι άνοιξαν πυρ μέχρι και κατά ανθρωπιστικής βοήθειας;
Άραγε, μπορούσε να αποτύχει περισσότερο μία διάσκεψη για την καταπολέμηση του ρατσισμού;