Οδηγία της ΕΕ για καταγραφή κάθε κίνησής μας στο Διαδίκτυο- Πώς το νέο "φακέλωμα" έχει και τη συγκατάθεσή μας
O Μεγάλος Αδελφός ξυπνάει και εμείς... κοιμόμαστε. Στα χρόνια της Ανατολικής Γερμανίας, στους σκοτεινούς και ανήλιαγους διαδρόμους της Στάζι, θεωρείτο δυσμενής μετάθεση όταν κάποιος υπάλληλος έπαιρνε απόσπαση στο τμήμα όπου ανοίγονταν τα γράμματα με ατμό. Είναι άγνωστο αν οι ιθύνοντες είχαν στο μυαλό τους τη χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία «Οι ζωές των άλλων», όμως η καθημερινή καταγραφή κάθε e-mail μας, κάθε επίσκεψης σε μια ιστοσελίδα, αλλά και κάθε κλήσης που γίνεται μέσω Διαδικτύου αποτελεί πλέον και με τη βούλα νόμο της ΕΕ!
Μέσα σε αυτή την όχι και τόσο αθώα εξέλιξη, η κυβέρνηση γνωστοποίησε την πρόθεσή της να θέσει ξανά σε λειτουργία τις ανενεργές «ολυμπιακές» κάμερες. Ακόμη, στο παζλ πρέπει να προστεθούν και οι πάγιες (άλλοτε νόμιμες άλλοτε παράνομες) πρακτικές φύλαξης, διαχείρισης, αλλά και εμπορίας προσωπικών δεδομένων είτε στο Διαδίκτυο (σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και όχι μόνο) είτε σε υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις. Η πρόσθεση όλων των ανωτέρω βγάζει ένα διόλου καθησυχαστικό αποτέλεσμα: την επί 24ώρου βάσεως παρακολούθηση των πολιτών και τη δυνατότητα αναπαραγωγής του «ψηφιακού» προφίλ τους. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ενας εργαζόμενος ξυπνάει το πρωί στο σπίτι του στους Αμπελοκήπους. Φτιάχνει καφέ και μπαίνει στο Ιnternet για να διαβάσει εν τάχει τον πρωινό Τύπο. Κάθε φορά που εισέρχεται σε μια διεύθυνση, αυτή καταγράφεται τόσο στον υπολογιστή του (υπό τη μορφή cookie) όσο και στον διαδικτυακό του πάροχο. Στη συνέχεια ντύνεται για να πάει στη δουλειά. Κατεβαίνει στην αποβάθρα του μετρό και επιβιβάζεται στον πρώτο συρμό που έρχεται. Κάθε κίνησή του έχει καταγραφεί από τις κάμερες ασφαλείας. Επειτα φθάνει στη δουλειά του, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, και για να εισέλθει στο γραφείο του «χρησιμοποιεί» τη μαγνητική κάρτα του ώστε να ανοίξουν οι πόρτες. Η κύρωση της κάρτας καταγράφεται στα ηλεκτρονικά μητρώα της επιχείρησης που βρίσκονται κάπου σε ένα μικρό γραφείο του ημιωρόφου.
Αντικείμενο της εργασίας του συγκεκριμένου υπαλλήλου είναι η έρευνα στο Διαδίκτυο. Καθ΄ όλο το οκτάωρο έχουν καταγραφεί δεκάδες διευθύνσεις, αλλά και δεκάδες μηνύματα και e-mail που έχει ανταλλάξει με γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους και φίλους. Λίγο προτού σχολάσει, αγοράζει μέσω Διαδικτύου ένα δώρο για τη σύζυγό του μέσω πιστωτικής κάρτας. Η τράπεζά του ενημερώνεται για τη συναλλαγή και της καταχωρίζει στα αρχεία της, καθώς και το προϊόν της αγοράς.
Μετά το πέρας των εργασιών του, ο εργαζόμενος πηγαίνει στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας και αγοράζει προϊόντα αξίας 100 ευρώ. Πληρώνει με την κάρτα του και άλλη μία συναλλαγή περνάει στα τραπεζικά αρχεία, αλλά και σε αυτά της επιχείρησης. Επιπροσθέτως χρησιμοποιεί και την κάρτα μπόνους που του έχει προσφέρει το σουπερμάρκετ, η οποία συμπληρώνει στα κεντρικά αρχεία μία ακόμη ψηφίδα στο καταναλωτικό του προφίλ.
Επειτα αφήνει τα ψώνια στο σπίτι και παίρνει το αυτοκίνητό του για να επισκεφθεί έναν φίλο του στο Κορωπί. Στην Αττική οδό περνάει με e-pass, που καταγράφει το πέρασμά του, ενώ στη συνέχεια, προς τα Μεσόγεια, δέχεται ένα SΜS από το υπουργείο Μεταφορών που του εύχεται «καλή οδήγηση». Το μήνυμα έχει έλθει από πομπό που στέλνει εκατοντάδες φορές την ημέρα το ίδιο μήνυμα στα κινητά τηλέφωνα των διερχόμενων οδηγών. Μετά την επίσκεψη τα ανωτέρω επαναλαμβάνονται.
Επιστρέφει στο σπίτι και αποφασίζει να παραγγείλει φαγητό. Σχηματίζει στο τηλέφωνο τον αριθμό μιας γνωστής αλυσίδας ταχυφαγείων και ακούει μια φωνή στην άλλη πλευρά του ακουστικού να επιβεβαιώνει το όνομα και τη διεύθυνσή του. Τα στοιχεία του ήταν ήδη γνωστά εδώ και καιρό στην επιχείρηση. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος θέλησε να συνοδεύσει το δείπνο του με μια ταινία, την οποία και παρήγγειλε από τον τηλεπικοινωνιακό του πάροχο και έφθασε μέσω DSL στην τηλεόρασή του. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα χρησιμοποιεί ακόμη μία φορά στο Ιnternet για να μιλήσει με φίλους και να ενημερωθεί για τις τελευταίες εξελίξεις. Εκ νέου όλες οι διαδικτυακές πράξεις του καταγράφονται από τον πάροχο. Στη συνέχεια πέφτει για ύπνο. Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό 24ωρο του εξεταζόμενου συμπολίτη μας και δεν αποτελεί σενάριο εργασίας, αλλά μια πικρή, καθ΄ όλα αληθινή πραγματικότητα, που θα έκανε τα κόκαλα τουΕριχ Χόνεκερνα τρίζουν από ικανοποίηση.
Μέσα σε αυτή την όχι και τόσο αθώα εξέλιξη, η κυβέρνηση γνωστοποίησε την πρόθεσή της να θέσει ξανά σε λειτουργία τις ανενεργές «ολυμπιακές» κάμερες. Ακόμη, στο παζλ πρέπει να προστεθούν και οι πάγιες (άλλοτε νόμιμες άλλοτε παράνομες) πρακτικές φύλαξης, διαχείρισης, αλλά και εμπορίας προσωπικών δεδομένων είτε στο Διαδίκτυο (σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και όχι μόνο) είτε σε υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις. Η πρόσθεση όλων των ανωτέρω βγάζει ένα διόλου καθησυχαστικό αποτέλεσμα: την επί 24ώρου βάσεως παρακολούθηση των πολιτών και τη δυνατότητα αναπαραγωγής του «ψηφιακού» προφίλ τους. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ενας εργαζόμενος ξυπνάει το πρωί στο σπίτι του στους Αμπελοκήπους. Φτιάχνει καφέ και μπαίνει στο Ιnternet για να διαβάσει εν τάχει τον πρωινό Τύπο. Κάθε φορά που εισέρχεται σε μια διεύθυνση, αυτή καταγράφεται τόσο στον υπολογιστή του (υπό τη μορφή cookie) όσο και στον διαδικτυακό του πάροχο. Στη συνέχεια ντύνεται για να πάει στη δουλειά. Κατεβαίνει στην αποβάθρα του μετρό και επιβιβάζεται στον πρώτο συρμό που έρχεται. Κάθε κίνησή του έχει καταγραφεί από τις κάμερες ασφαλείας. Επειτα φθάνει στη δουλειά του, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, και για να εισέλθει στο γραφείο του «χρησιμοποιεί» τη μαγνητική κάρτα του ώστε να ανοίξουν οι πόρτες. Η κύρωση της κάρτας καταγράφεται στα ηλεκτρονικά μητρώα της επιχείρησης που βρίσκονται κάπου σε ένα μικρό γραφείο του ημιωρόφου.
Αντικείμενο της εργασίας του συγκεκριμένου υπαλλήλου είναι η έρευνα στο Διαδίκτυο. Καθ΄ όλο το οκτάωρο έχουν καταγραφεί δεκάδες διευθύνσεις, αλλά και δεκάδες μηνύματα και e-mail που έχει ανταλλάξει με γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους και φίλους. Λίγο προτού σχολάσει, αγοράζει μέσω Διαδικτύου ένα δώρο για τη σύζυγό του μέσω πιστωτικής κάρτας. Η τράπεζά του ενημερώνεται για τη συναλλαγή και της καταχωρίζει στα αρχεία της, καθώς και το προϊόν της αγοράς.
Μετά το πέρας των εργασιών του, ο εργαζόμενος πηγαίνει στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας και αγοράζει προϊόντα αξίας 100 ευρώ. Πληρώνει με την κάρτα του και άλλη μία συναλλαγή περνάει στα τραπεζικά αρχεία, αλλά και σε αυτά της επιχείρησης. Επιπροσθέτως χρησιμοποιεί και την κάρτα μπόνους που του έχει προσφέρει το σουπερμάρκετ, η οποία συμπληρώνει στα κεντρικά αρχεία μία ακόμη ψηφίδα στο καταναλωτικό του προφίλ.
Επειτα αφήνει τα ψώνια στο σπίτι και παίρνει το αυτοκίνητό του για να επισκεφθεί έναν φίλο του στο Κορωπί. Στην Αττική οδό περνάει με e-pass, που καταγράφει το πέρασμά του, ενώ στη συνέχεια, προς τα Μεσόγεια, δέχεται ένα SΜS από το υπουργείο Μεταφορών που του εύχεται «καλή οδήγηση». Το μήνυμα έχει έλθει από πομπό που στέλνει εκατοντάδες φορές την ημέρα το ίδιο μήνυμα στα κινητά τηλέφωνα των διερχόμενων οδηγών. Μετά την επίσκεψη τα ανωτέρω επαναλαμβάνονται.
Επιστρέφει στο σπίτι και αποφασίζει να παραγγείλει φαγητό. Σχηματίζει στο τηλέφωνο τον αριθμό μιας γνωστής αλυσίδας ταχυφαγείων και ακούει μια φωνή στην άλλη πλευρά του ακουστικού να επιβεβαιώνει το όνομα και τη διεύθυνσή του. Τα στοιχεία του ήταν ήδη γνωστά εδώ και καιρό στην επιχείρηση. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος θέλησε να συνοδεύσει το δείπνο του με μια ταινία, την οποία και παρήγγειλε από τον τηλεπικοινωνιακό του πάροχο και έφθασε μέσω DSL στην τηλεόρασή του. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα χρησιμοποιεί ακόμη μία φορά στο Ιnternet για να μιλήσει με φίλους και να ενημερωθεί για τις τελευταίες εξελίξεις. Εκ νέου όλες οι διαδικτυακές πράξεις του καταγράφονται από τον πάροχο. Στη συνέχεια πέφτει για ύπνο. Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό 24ωρο του εξεταζόμενου συμπολίτη μας και δεν αποτελεί σενάριο εργασίας, αλλά μια πικρή, καθ΄ όλα αληθινή πραγματικότητα, που θα έκανε τα κόκαλα τουΕριχ Χόνεκερνα τρίζουν από ικανοποίηση.
φωτια και μπουρλοτο! Αφου ηταν γνωστα αυτα οτι θα γινονταν απο τοτε που γραφαν ο Ουελς και ο Οργουελ. Αλλα απλα δεν νοιαζεται κανενας, αυτη ειναι η αληθεια και θα ζησουμε με αυτη μεχρι την τελικη αυτοκαταστροφη μας. Ισως να μην ειναι και τοσο ασχημα τελικα. Ειναι οπως τα μαθηματα και την εργασια που τα αφηνουμε για τελευταια στιγμη κια χτυπιομαστε την τελευταια νυχτα, αλλα ξεραμε οτι θα γινει ακριβως αυτο ηδη απο την αρχη του εξαμηνου. Νο worries!
ΑπάντησηΔιαγραφή