Δεκέμβρης και ερωτισμός

Ο νους που είναι ελεύθερος, ευαίσθητος, που το "εγώ" σαν παρελθόν έχει ολότελα διαλυθεί, ένας τέτοιος νους είναι γεμάτος ενέργεια και πάθος, κι επομένως ομορφιά

Κρισναμούρτι

Ξανακοίταξα τις φωτογραφίες

τουΔεκέμβρη με ένα

διαφορετικό μάτι, όχι με όρους δικαιοσύνης και κοινωνικής σύγκρουσης, οχι με όρους ιδεολογικής αντιπαράθεσης ή εξέγερσης, αλλά με

όρους αισθητικής.

Και ως παρατηρητής ένιωσα τόσο δυνατή, τόσο εξώφθαλμη μία ακόμη αντιπαράθεση, που δεν είχαμε τον χρόνο, την όρεξη ή την ειλικρίνεια να παραδεχτούμε ευθύς εξαρχής: έχουμε να κάνουμε και με μία σύγκρουση του όμορφου με το άσχημο.

Είναι όσες στιγμές αποτυπώθηκαν στις φωτογραφίες, και άλλες που δεν απαθανατίστηκαν, και δείχνουν την άπειρη ομορφιά στα μάτια των ανθρώπων που ένιωσαν ότι είναι ώρα να βγουν στον δρόμο. Και από την άλλη το απρόσωπο, ομοιόμορφο και σκοτεινό προσωπείο της καταστολής. Οι εκφράσεις και οι στάσεις των ανθρώπων αυτών είναι σαν να ξεπήδησαν από τη φαντασία του πιο μεγάλου σκηνοθέτη-φωτογράφου, δείχνοντας ότι η ζωή είναι ένα δυνατο πεδίο τέχνης, όταν δεν την ξεφτιλίζουμε σε καθημερινούς συμβιβασμούς, σε καταπόσεις προσβολών και υποτίμησης της αξιοπρέπειάς μας.

Είναι τόσο σφοδρή η σύγκρουση του όμορφου με το άσχημο, του ερωτικού με το αντιερωτικό, που δεν μας φτάνουν τα εργαλεία της κοινωνικής ή πολιτικής ανάλυσης, δεν μπορούμε να περιγράψουμε λειτουργικά την εικόνα του εφήβου που απλώνει το χέρι απέναντι στην ασπίδα κρατώντας το λουλούδι.

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε με τους γνωστούς μας όρους το φούντωμα ενός νέου που βλέπει να χρησιμοποιούν χημικά απέναντί του την ώρα που διαδηλώνει για το προφανές.

Και νομίζω ότι αυτό είναι το πιο όμορφο απ'όλα