Nέα εξέγερση ξέσπασε στο Παρίσι μετά τον θάνατο 18χρονου υπαλλήλου delivery, ο οποίος σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να γλιτώσει από την καταδίωξη της αστυνομίας.
Τα επεισόδια ξέσπασαν στην ανατολική συνοικία του Παρισιού Bangolet.
Οι εξεγερμένοι έκαψαν αυτοκίνητα και χρησιμοποίησαν φλεγόμενους κάδους ως οδοφράγματα.
Όπως και στην περίπτωση του Δεκέμβρη 2008, έτσι και στο περιστατικό αυτό οι εκδοχές διίστανται όσον αφορά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασε την ζωή του ο άτυχος νεαρός.
Αστυνομικές και κυβερνητικές πηγές εμμένουν στην εκδοχή του ατυχήματος, τονίζοντας ότι δεν υπήρχε η παραμικρή σύγκρουση μεταξύ του 18χρονου και των αστυνομικών οχημάτων, ενώ οι εξεγερμένοι νέοι, οι οποίοι έχουν πολλές φορές βιώσει το σκληρότερο πρόσωπο της καταστολής, μιλούν για εν ψυχρώ δολοφονία.
Όπως και να έχει, για να γίνει ένας θάνατος αιτία εξέγερσης πρέπει να συντρέχουν διάφοροι λόγοι κοινωνικοί έτσι ώστε να ταυτιστεί μία μεγάλη μάζα ανθρώπων με τον χαμό του ενός.
Όταν αισθάνονται τον αποκλεισμό και την αδικία, και ταυτόχρονα έχουν πίστη στις δυνάμεις τους και δεν έχουν να χάσουν τίποτε παρά τις αλυσίδες τους, δημιουργείται μία χημική αντίδραση που κανένα εργαστήριο κρατικής προπαγάνδας δε μπορεί να εξηγήσει.
Οι ιστορίες αυτές στην ευρωπαϊκή εμπειρία δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Από την Γένοβα του 2001, από τις μεγάλες εξεγέρσεις της Γαλλίας του 2005, μέχρι τον Δεκέμβριο 2008, άλλος ένας κρίκος προστίθεται στην αλυσίδα της θανάτωσης νέων ανθρώπων από δυνάμεις σύγχρονων πραιτωριανών.
Στην εποχή της αποθέωσης του ατομικισμού, είναι τραγικά ειρωνικό ότι τέτοιες βραδιές είναι οι μοναδικές κατά τις οποίες ο κόσμος αισθάνεται ότι η πόλη του ανήκει. Και μέσα στα αγριεμένα μάτια των εξεγερμένων, όχι σε όλων αλλά σε αρκετών, αχνοφαίνεται η δίψα της δημιουργίας όταν το μόνο που μοιάζει εφικτό είναι η καταστροφή.
French fries anyone?
ΑπάντησηΔιαγραφή