Πλατεία Φανερωμένης: Τι λύθηκε με την καταστολή;

Η πλατεία Φανερωμένης στην παλιά πόλη είναι ένα από τα ιστορικά κέντρα κοινωνικοποίησης και νεανικών εκδηλώσεων στην Λευκωσία, και μαζί ένας από τους λίγους τόπους όπου μπορείς να δεις πεζό κόσμο  να κινείται, να διασκεδάζει και να συζητάει, όχι σε θηριώδη εμπορικά κέντρα και πολυτελή καφέ, αλλά στην πλατεία όπου υπάρχουν παραδοσιακά μαγαζιά, νεοκλασικά κτίσματα ή τόποι συνάθροισης εφήβων που δεν περνούν απαραίτητα στην εμπορική διάσταση της διασκέδασης (βραδιές με μουσικά σχήματα, υπαίθριες εκδηλώσεις κ.α.).

Τα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες στον χώρο αυτό δεν τιμούν όχι την αστυνομία, αλλά και τα ανώτερα κλιμάκια της κυπριακής κοινωνίας γενικότερα. Γιατί δεν είναι μόνο η κατασταλτικού τύπου επέμβαση που επέλεξαν οι αρμόδιες αρχές έτσι ώστε να «ρυθμίσουν» την κοινωνική δραστηριότητα, αλλά και τα όσα ακολούθησαν, με δηλώσεις πολιτικών προσώπων που κατονόμαζαν την Φανερωμένη ως «πηγή εγκληματικότητας», αλλά και την σιωπή των μέσων ενημέρωσης σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου.

Kανείς δεν λέει ότι η περιοχή Φανερωμένης, αλλά και της παλιάς πόλης γενικότερα, έχει αφεθεί στην ερήμωση εδώ και αρκετά χρόνια, χωρίς να έχει εφαρμοστεί ένα σχέδιο ανάδειξης της δομικής της ιδιαιτερότητας, του αρχιτεκτονικού πλούτου και της ιστορίας της. Το πρόβλημα δε θα λυθεί εάν δίπλα στα εγκαταλειμμένα κτίσματα και τα ξυλουργεία φτιάξουμε ένα εμπορικό κέντρο. Θα λυθεί όταν αναδειχθεί πλήρως ο διακριτός ρόλος της παλιάς πόλης, όταν ενωθεί το χθες με το σήμερα σε όλη την περιοχή, όπως συμβαίνει σε πολλά τμήματα παλαιών πόλεων της Ευρώπης, όπου πραγματικά χαίρεσαι να κινείσαι. Από την άλλη στην Λευκωσία έχουμε αφήσει να παρακμάσουν τα εκατοντάδες νεοκλασικά, για να ζήσουμε την «εξέλιξη» της τσιμεντοποίησης με την πιο χυδαία της μορφή.

Κανείς δεν λέει ότι στην περιοχή αυτή βρίσκονται παιδιά, τα οποία ασφυκτιούν στο κλίμα της ψευτογκλαμουριάς και της τυποποιημένης διασκέδασης, παιδιά που νιώθουν περιθωριοποιημένα γιατί οι δομές που κληρονόμησαν δεν τους εκφράζουν και δεν τους φτάνουν.

Τίποτε πιο εύκολο από το να στοχοποιηθεί  μία μειονότητα: μπορούμε για να καλύψουμε τους ενδότερους φόβους της κοινωνίας να πούμε ότι η Φανερωμένη έγινε «άβατο», να πούμε ότι είναι μήτρα έκνομων συμπεριφορών ή ότι η καταστολή είναι ο σωστός δρόμος για να αντιμετωπιστούν όλα αυτά. Όμως από τη στιγμή που θα φερθεί έτσι η πολιτεία έχει χάσει το παιχνίδι, έχει διευρύνει το ήδη υπαρκτό χάσμα μεταξύ των θαμώνων της περιοχής αυτής και του κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του, έχει δώσει τη σιδερένια γροθιά εκεί που είναι εντελώς ανάρμοστο να το πράξει.

«Όσο μας χτυπάτε το μίσος μεγαλώνει…» είναι σύνθημα που κραυγάζουν τα παιδιά αυτά. Το προσδοκώμενο αποτέλεσμα είναι η διατήρηση του μίσους; Αν αυτή είναι η επιθυμία των πολιτευτών και της αστυνομίας ας ειπωθεί ξεκάθαρα και πέρα από την εκμετάλλευση φοβικών συνδρόμων.

Γιατί δεν υπήρξε ούτε ένας πολιτικός του κοινοβουλίου, γιατί δεν υπήρξε ούτε ένας αστυνομικός  να ενωθεί με το πλήθος στις γιορτές της Φανερωμένης;  Εκεί θα έβλεπαν μέσω της αλληλοκατανόησης κα της συζήτησης ότι δεν έχουν να κάνουν με εγκληματικά στοιχεία, αλλά με το πιο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας.

Το να στείλουν μονάδες καταστολής σε κοινωνική δραστηριότητα για να δράσουν ως στρατός που πάει να «καταλάβει» μία περιοχή, μαυρίζει την εικόνα όλων τους. Εάν υπήρχαν οι οποιεσδήποτε ενδείξεις ή στοιχεία για μεμονωμένα άτομα, γιατί δεν τα χρησιμοποίησαν, και προτιμήθηκε η επίθεση εναντίον μιας ολόκληρης  μάζας ανθρώπων, οι οποίοι το μόνο που ήθελαν ήταν να διασκεδάσουν;

Το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο: η στοχοποίηση της παλιάς πόλης φαίνεται και από την επιχείρηση «σκούπα» που είχε επιχειρηθεί πριν λίγες βδομάδες σε σπίτια της περιοχής.  Μετανάστες υποχρεώθηκαν να βγουν από τα σπίτια τους, φορώντας χειροπέδες είτε είχαν χαρτιά είτε όχι, ενώ από έξω τους περίμεναν οι φωτογραφικοί φακοί για να τους «φιλοξενήσουν» στις εφημερίδες της επόμενης μέρας. Εύλογα αναρωτιέται κανείς, θα μπορούσε η αστυνομία να οργανώσει μία τέτοια επιχείρηση στην Ακρόπολη, στον Στρόβολο, στον Αρχάγγελο;  Ή μήπως οι νόμοι και οι επιχειρήσεις της αστυνομίας εφαρμόζονται με διαφορετικό τρόπο από περιοχή σε περιοχή;

Αλήθεια, τι λύθηκε με την καταστολή;

Έχει έστω και ένας κάτοικος αυτής της νήσου μετά την επέμβαση στρατιωτικού τύπου σε σπίτια και εκδηλώσεις, δυνατότερο το αίσθημα της ασφάλειας; Ή μήπως ανησυχεί για το αν θα συναντήσει το γκλομπ την επόμενη φορά που θα παραστεί σε κάποια υπαίθρια εκδήλωση;

Θέλουμε τους ανθρώπους μαζί, ελεύθερους να συναθροίζονται και να χρησιμοποιούν το δημόσιο χώρο, ή τον καθένα στο κλουβί του, σε μία μίζερη ιδιωτεία;

Η νεολαία έχει ήδη δώσει την απάντηση, και καλεί τις κορυφές των εξουσιαστικών δομών να την σεβαστεί.

*το κείμενο δημοσιεύτηκε στην μηνιαία εφημερίδα της Κύπρου "Πράσινη Ασπίδα"