Έκτωρ Κακναβάτος: υπηρέτης του παραληρήματος πιστός

Την ποίηση του Έκτορα Κακναβάτου, όταν έπεσε για πρώτη φορά στα χέρια μου, την πήρα για σύμπαν ερμητικά κλειστό. Δυσκολευόμουν να χαράξω πορείες, ειρμό, μέσα στην ροή των σημαινόντων. Όσο αποκτούσα τριβή με τις δομές του όμως, με τον τρόπο που πλέκει τις λέξεις και τις εικόνες μεταξύ τους, τόσο περισσότερο αναγνώριζα ένα μεγαλείο ποιητικό, και καταλάβαινα γιατί συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς του αιώνα μας. Για το βιογραφικό του ποιητή, την εργογραφία του καθώς και μέρος της κριτικής στο έργο του, μπορείτε να επισκεφτείτε αυτή τη σελίδα, από την 53η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης, όπου η Ελλάδα ήταν τιμώμενη χώρα και ο Κακναβάτος μία από τις βασικές μορφές προβολής της ελληνικής λογοτεχνίας στο ευρωπαϊκό κοινό. Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι οι "Φωνες":

"Από πάχνη κοριτσιού είναι το σύννεφο

και μη σκιαχτείς που ακούς φωνές

θα'ναι της ρώγας του σταφυλιού

                                        που τη βατεύει ο ήλιος

Κι από το μπλάβο σύκο θα'ναι που

                     -λόγω ο τζίτζικας κι άι οι τρίλιες του-

λιγώθηκε και στάζει μέλι

Κι από της σαύρας θα'ναι τ'ανασήκωμα

                                    στα μπροστινά της

λόγω που όρθιο πάνω σε ύφαλο το πέλαγο

             απ'ανοιχτά κάνει σινιάλο στο λιοπύρι

Κι από το φιλιατρό κι από το άνεργο μαγκάνι θα'ναι

κι απ'το στεγνό σκοινί

                                    που τρελαμένες για σταλιά νερό

                                    γυροπετούν οι σφήκες

Κι από το σάλτο ρετσινιού που'δωσε μια και να

                                    πήρε φωτιάν ο πεύκος

Κι όι όι από ηδύ χειλόφωνο ανάμεσα μηρών

            κι από την κάψα κοριτσιού είναι

που κίνησε το σύννεφο και πάει σορόκο λεβάντε."


Από τη συλλογή "Ακαρεί "




Ο Κακναβάτος έχει κάτι από τον ερωτισμό του Εμπειρίκου, (άλλωστε και ο ίδιος αναγνωρίζει τα σημεία επαφής των έργων τους) αλλά με μία πιο εγκεφαλική και ώρες-ώρες σκοτεινή χροιά που κάνει τα κείμενά του άμεσα αναγνωρίσιμα.

ΑΤΙΤΛΟ

"Και βέβαια ναι... δε λέω!

Οι ομιχλώδεις εσοχές του αλαχίστου, ναι!

Και που μοιχεύεται ανευλαβώς

η Απολλώνεια συνάρτηση

Θες κι η ανεπίδοτη θηλύτητα του χρόνου;

               Βεβαίως ναι!

Κι ο πόνος τοκετού της ανεμώνας

               Ναι, όλα ετούτα ναι!

               Ωραία που είναι!

Μα εκείνο το Χαρμίδειο

το ανοιχτό μπλουζάκι της

                            τι ολοκλήρωμα σαρωτικό

                            τι τανυστής,     τι ρίγος!"

Από τη συλλογή "Στα Πρόσω Ιαχής"

"Ο ποιητής είναι το υποκείμενο ενός παραληρήματος που εκπορεύεται από την αναντιστοιχία πραγματικότητας και γλώσσας"

Από τα "Βραχέα και Μακρά"