Ποδόσφαιρο στην εποχή του θεάματος: η σκοτεινή πλευρά 2

Ο Άλβιν ξύπνησε ενοχλημένος από αυτή την χαρακτηριστική υγρασία που απλώνεται το πρωί στην ανατολική Μεσόγειο, αφού το στρώμα του ήταν κατάχαμα κι εκείνο το παράθυρο έμπαζε τόσο που καλύτερα να μην είχε τζάμι. "Κάθε που μπαίνει ο Νοέμβρης γαμώτο" μουγκρίζει. Πρέπει να επισκεφτεί ένα κοντινό σπίτι Αφρικανών οι οποίοι έχουν νερό στο σπίτι τους, για να πλυθεί και να βγει στη γύρα. 

Από μαγαζί σε μαγαζί μετά, φιλανθρωπικά σωματεία και φίλους που έχουν απομείνει. Δεν ξέρω πως καταφέρνει και το κάνει αυτό χωρίς να ξεφτιλίζεται, διατηρώντας την αξιοπρέπειά του. Να του δίνουν δηλαδή πράγματα χωρίς να γίνεται ζητιάνος. Λεν ότι ένας άνθρωπος που φτάνει ψηλά μετράει όλα τα σκαλοπάτια όταν πέφτει. Όμως η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι μόνο εκείνος ξέρει πως είναι η κορυφή.
Γιατί κακά τα ψέμματα, όταν έχεις παίξει μπάλα μπροστά σε 30.000 κόσμο χωρίς να τα χάσεις, είναι πολύ δύσκολο να τα χάσεις μπροστά στον περιπτερά της παλιάς Λευκωσίας. Τους έκανε και κάτι μικροδουλειές και του δίναν μικροπράγματα. Ήξερε ότι στο παζάρι ακόμη κι όταν δε δίνεις λεφτά, κάτι πρέπει να δώσεις. Για μόνιμη δουλειά ούτε λόγος: μαύρος και με κουτσοελληνικά;  Πάντως η ευκολία που μπορούσε να κάνει καλαμπούρι με τον οποιονδήποτε τον έσωσε από πολλά πράγματα. Έτσι ομιλητικό τον γνώρισα και γω: σαν έμαθε ότι είμαι από Ελλάδα, μου λεγε για την Ξάνθη που'χε παίξει ποδόσφαιρο, για τη χώρα του και την Εθνική Ομάδα της οποίας ήταν μέλος.
Ύστερα έβγαλε ένα απόκομμα εφημερίδας από την τσέπη του με την είδηση της μεταγραφής του στην Κύπρο "αποκτήθηκε ταλαντούχος διεθνής 18χρονος Αφρικανός"
"Καλά δε μου είπες ότι ήσουν στην Ξάνθη πριν; Σε τι ηλικία πήγες εάν στα 18 είχες ήδη πάρει μεταγραφή;"
"HAHAHA! They do not know my friend, the do not know"
Η κατάσταση που επικρατεί στα ληξιαρχεία της Αφρικής επιτρέπει στους ποδοσφαιριστές που έρχονται για να αγωνιστούν στις ευρωπαϊκές ομάδες να ισχυριστούν σχεδόν ό,τι θέλουν σχετικά με την ηλικία τους. Ένας 18χρονος ποδοσφαιριστής θα είχε μεγαλύτερη αξία μεταπώλησης από ότι ένας 28χρονος.
"Από τη στιγμή που τους φερόμαστε σαν εμπορεύματα καλά μας κάνουν" σκέφτηκα και τον ρώτησα πως τη βγάζει τώρα. Στα χρόνια που πέρασαν, έβγαλε αρκετά χρήματα αλλά όχι τόσα ώστε να εξασφαλίσει την ζωή του μετά το ποδόσφαιρο. Και αλήθεια, αυτοί που καταφέρνουν να κλείσουν  τέτοια συμβόλαια στη διάρκεια της καριέρας τους έτσι ώστε να μην ξαναδουλέψουν ποτέ, είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό στην μεγάλη δεξαμενή των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών σε όλο τον κόσμο.
Μου είπε επίσης για τότε που του επιτέθηκαν με ψαλίδι στη Λεμεσό, και παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Ζωή ταινία ο δικός σου.
Ο τραυματισμός του Άλβιν στο γόνατο τον καθήλωσε για μήνες, και το μόνο που τον άφησαν οι γιατροί να κάνει ήταν να παίζει ερασιτεχνικά.
Έτσι κάθε Κυριακή φορτωνόταν σε ένα παλιό NISSAN μαζί με 4 φίλους του, και αγωνίζονταν σε ένα χωριό. 50 ευρώ η συμμετοχή, 40 ευρώ το γκολ. Τις περισσότερες φορές βέβαια, είχαν χρωστούμενα αφού είτε δεν τους πλήρωναν τα πριμ, είτε τους υπόσχονταν πληρωμή στο επόμενο παιχνίδι.
"Μέχρι ν'αποθεραπευτώ, μετά θα παίξω σε μεγάλη ομάδα θα ξαναγυρίσω"
Στα 32 του είπε; έχει σημασία;