Ρατσισμός στην Κύπρο; Ποτέεεε...

  Έπεσε προχτές στα χέρια μου ένα φύλλο της εφημερίδας στην οποία μέχρι πρόσφατα δούλευα. Σε ένα από τα τελευταία μου κείμενα εκεί, είχα αναφερθεί ακροθιγώς στο θέμα των πολιτικών προσφύγων της Κύπρου. Σε ένα άρθρο το οποίο δεν θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα αιχμηρό, έθιξα ορισμένα ζητήματα για την αναγνώριση της έννοιας του πολιτικού ασύλου στη χώρα αλλά και για την καθημερινή ζωή των μεταναστών γενικότερα. Το άρθρο δεν ήταν καμία βαθιά ανάλυση ούτε κανένα πολιτικό μανιφέστο. Ήταν μερικές απλογραμμένες αράδες για ένα υπαρκτό πρόβλημα. 

  Καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να οργιστεί, να διαφωνήσει και να επιχειρηματολογήσει απέναντι σε οποιαδήποτε άποψη. 

  Αλλά ο τρόπος που επέλεξε κάποιος "ανώνυμος αγανακτισμένος αναγνώστης" για να απαντήσει στα γραφόμενα, ομολογώ ότι με εξέπληξε. Με ανώνυμη επιστολή, μας δίνει ένα έξοχο παράδειγμα των αντιλήψεων που υποβόσκουν σε ένα μέρος της κυπριακής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο των μεταναστών, αλλά και σε οποιαδήποτε εικόνα "άλλου". 

  

  Παραθέτω το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε:

"Για τους πολιτικούς πρόσφυγες

Γράφω με αφορμή τον τίτλο "Πολιτικοί πρόσφυγες- Τους γυρίσαμε την πλάτη" Ποιός γύρισε την πλάτη σε ποιόν; Τους δώσαμε δουλειά και φαί και μείναμε εμείς άνεργοι. Πέντε με έξι χιλιάδες άνεργοι σε κάθε επαρχία. Πόσο μεγάλη είναι η Κύπρος μας; Τούτη η μοιρασμένη γη πόσο μεγάλη είναι; Είμαστε μία μικρή κουκκίδα στον ωκεανό. Πόσους δηλαδή πρέπει να χωρέσει τούτο το νησί; Ας πάνε και αλλού. Ποιός γύρισε την πλάτη σε ποιόν; Το κράτος τους δίνει μέχρι και τρεις χιλιάδες ευρώ στην τσέπη με το που έρχονται στην Κύπρο. Τι καλά να πέρναμε (sic) και μεις κάτι!

  Οι πολιτικοί πρόσφυγες ζουν βασιλιάδες εδώ στην Κύπρο. Πηγαίνεις μία βόλτα στο κέντρο της Λευκωσίας, στην πλατεία Ελευθερίας και βλέπεις όπου καρυδιάς καρύδι (sic). Ψάχνεις να βρεις Κυπραίο με το φανάρι. Έχουμε γεμίσει αρρώστειες που μας έφεραν από τις χώρες τους, που πριν δέκα χρόνια τουλάχιστον δεν τις είχαμε. Δεν υπήρχε τόση πολλή βρομιά. Δηλαδή τι άλλο να τους δώσουμε; Και μας κοροϊδεύουν κι από πάνω. Έχουν δημιουργήσει τα δικά τους σωματεία και έχουν παραπάνω μέσο και προστασία από τον κάθε Κύπριο πολίτη. 

  Στην αρχή είχαμε δεχτεί το ξένο προσωπικό, ως οικιακές βοηθούς στο σπίτια (sic) και ως γκουβερνάντες που πρόσεχαν τα παιδιά. Σριλανκέζες, Φιλιππινέζες, Βουλγάρες και Ρουμάνες. Όμως έχουμε ξεπεράσει το όριο. Τώρα, το ξένο προσωπικό δε βρίσκεται μόνο στα σπίτια. Πιάσε φούρνους, ζαχαροπλαστεία, περίπτερα, κλινικές, βενζινάδικα και θα σ'εξυπηρετήσει ένας μετανάστης, ένας ξένος εργάτης. 

  Βασικά δε φταίει ο ξένος που ήρθε στην Κύπρο. Ο ξένος πεινά, είναι άνθρωπος που υπέφερε στη χώρα του από τους πολέμους και την πείνα.  

  Είναι πλάσμα που του λεηλάτησαν το σπίτι του, είναι πλάσμα που σκότωσαν την οικογένειά του, είναι άνθρωπος που ήρθε στην Κύπρο για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα καλύτερο αύριο. Άρα φταίμε εμείς που τους δώσαμε δικαίωμα να έρθουν εδώ, φταίμε εμείς που δεν βάλαμε λουκέτο, που δεν είπαμε "παν μέτρον άριστον". Ξεπεράσαμε το όριο. 

Φταίμε γιατί ακόμη και στο κοιμητήριο θέλουμε τη μαυρούα να πάει να καθαρίσει και ν'ανάψει και το καντύλι. Έ καλά να πάθουμε!"

  

  Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να έχει δημοσιευτεί σε οποιαδήποτε νεοναζιστική ή ρατσιστική φυλλάδα, κι όμως είναι γραμμένο σε σελίδα μηνιαίας εφημερίδας οικολογικού κυρίως προσανατολισμού. Για την ακρίβεια τέτοιου χαρακτήρα κείμενα (ίσως όχι με τόσα πολλά "μαργαριτάρια" αλλά σίγουρα της ίδιας κατεύθυνσης), μπορεί να βρει κανείς και στον καθημερινό τύπο, σε εφημερίδες που αυτοπαρουσιάζονται ως σοβαρές και φιλελεύθερες.

 Δεν έχουμε να κάνουμε στην "οργισμένη" αυτή επιστολή με μία πρόταση για το θέμα της μετανάστευσης, ούτε με μία θεώρηση του φαινομένου του πολιτικού πρόσφυγα. Πρόκειται απλά για το αράδιασμα αισχρών στερεοτύπων για οποιονδήποτε "ξένο". 

  Οι Σριλανκέζες, οι Βουλγάρες, οι Ρουμάνες (πάντα σε θηλυκό) είναι ανεκτές, αρκεί να τις έχουμε κλεισμένες στο σπίτι και με αποικιοκρατικούς όρους (ο εργοδότης εγγυάται και την παραμονή του αλλοδαπού). Αλλά όχι να δουλεύουν και ξένοι (ιδίως οι αρσενικοί) σε φούρνους και βενζινάδικα!

  Κουβαλούν αρρώστιες και βρομιά! Ζουν βασιλιάδες και έχουν και το θράσος (!) να δημιουργούν σωματεία. 

  Αυτά τα πράγματα γράφονται στην Κύπρο του 2010, αποστέλλονται ανώνυμα και δημοσιεύονται χωρίς παραπάνω σκέψη σε φύλλα ευρείας κυκλοφορίας. 

  Τον ρατσισμό δεν τον χτυπάς με παγκόσμιες ημέρες, με ανιαρές συζητήσεις μεταξύ "ειδημόνων" και με τηλεοπτικά σποτάκια. Τον χτυπάς γκρεμίζοντας κι απομονώνοντας απόψεις όπως αυτές, όπου κι αν εκφράζονται. 

Κι αυτά που βλέπω μέχρι σήμερα πιστεύω πως δεν είναι βήματα μπροστά.