Ο ψηφιακός μας εαυτός

H πρώτη απόλυση γραμματέα υπουργείου λόγω...facebook απέδειξε με τον πιο τρανό τρόπο ότι η διαδικτυακή μας παρουσία δεν είναι πια ένα πάρεργο ή μία δραστηριότητα που είναι άσχετη με αυτό που λέμε "πραγματική ζωή". Τα όρια της "πραγματικότητας" έχουν διευρυνθεί τόσο μέσα στη διαδικασία της τεχνολογικής προόδου, ώστε να συμπεριλαμβάνουν και τις ενέργειες στις οποίες προβαίνουμε μπροστά σε μία οθόνη. 

Κι αλήθεια, όσο η τεχνολογία φαίνεται να μας βοηθάει σε ζητήματα επικοινωνίας, άλλο τόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας σε πολλές περιπτώσεις.

Οι σελίδες και οι υπηρεσίες κοινωνικής επαφής ή δικτύωσης έχουν εξαπλωθεί τόσο πολύ που όλοι αφήνουμε λιγότερα ή περισσότερα στίγματα της προσωπικότητας και των ιδεών μας στα κιτάπια τους.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι επικοινωνούμε σε αυτό εδώ το ιστολόγιο μέσω μίας τέτοιας εφαρμογής. 

Διαθέτουμε ένα είδος ψηφιακού ιστορικού που μπορεί να φτάσει μέχρι και την πρώτη μας δημοσίευση, ή μέχρι ένα φευγαλέο πολιτικό σχόλιο που κάναμε πριν 2 χρόνια. Μέχρι μία παλιά φωτογραφία ή τον προηγούμενο εργοδότη μας. 

Ο "γραμματέας για μία μέρα" του αρχικού παραδείγματος,είχε την απρονοησία να ανανεώσει τον λογαριασμό του στο facebook με αιχμές κατά της κυβέρνησης που έμελλε να τον διορίσει σε υπουργείο. Φαντάζομαι ότι δε θα εκφραζόταν με τον ίδιο τρόπο εάν μιλούσε στους συναδέλφους του ή στον πολιτικό του προϊστάμενο. Και είναι αλήθεια ότι συχνά το ύφος προσαρμόζεται ανάλογα με το μέσο που χρησιμοποιείται. Το προφανές είναι ότι ο άνθρωπος αυτός υπέπεσε σε μία ιντερνετική γκάφα: πίστευε ότι οι κατηγορίες και το "χιούμορ" του περιοριζόταν σε φίλους και γνωστούς.

Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τον οποιονδήποτε δώσει σε διαδικτυακό χώρο περισσότερες ή διαφορετικές πληροφορίες από αυτές που δηλώνει δημόσια.

Bloggers έχουν παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη για κείμενά τους, κι ας έγραφαν με ψευδώνυμα.

Παραγωγοί διαδικτυακών ραδιοφώνων έχουν προσαχθεί για απόψεις που εξέθεσαν.

Λογαριασμοί πολιτευτών και δημοσίων προσώπων σε facebook και twitter εκτίθενται στις ειδήσεις.

Όπως είχαμε αναφέρει και σε μία παλαιότερη ανάρτηση, αμφιλεγόμενοι μεν, υπαρκτοί δε, "ψυχολόγοι κοινωνικών δικτύων" βγάζουν ακόμη και συμπεράσματα για την ψυχοσύνθεση ατόμων, χρησιμοποιώντας  τα ψηφιακά τους ίχνη.

Τα όρια ανάμεσα στον βιολογικό και τον ψηφιακό μας εαυτό έχουν γίνει δυσδιάκριτα. 

Η μία διάσταση μοιάζει πλέον προέκταση της άλλης.

Σε αυτή τη διαδικασία έχω δει πολλούς να υιοθετούν μία φοβική στάση: πολλοί γνωστοί μου δεν έχουν λογαριασμούς σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, φοβούμενοι το "φακέλωμα". 

Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μία πλοήγηση στο διαδίκτυο χωρίς facebook, msn, blogger, twitter και άλλες παρόμοιες σελίδες όπου άνθρωποι έρχονται σε επαφή, είναι δυνατή για την πλειοψηφία των χρηστών του. 

Ίσως ο πιο ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων αυτών θα ήταν να πάρουμε τον ψηφιακό εαυτό στα χέρια μας. 

Να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν στο διαδίκτυο με την ίδια υπευθυνότητα που αντιμετωπίζουμε την "έξω ζωή"

Να δείχνουμε όσα πραγματικά θέλουμε και όχι όσα μας καλούν να δείχνουμε.

Να προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς την τεχνολογία, και όχι αυτή εμάς, όσο δύσκολο και αν φαίνεται.

Τι λέτε;