"Δεν είμαι απο δω"

Θυμήθηκα μία βόλτα που είχα κάνει στο κέντρο της Μελβούρνης, όταν τουριστάκι με χάρτη στα χέρια προσπαθούσα να βρω τον προσανατολισμό μου (ένα ένστικτο στο οποίο είμαι ούτως ή άλλως τραγικός), και ρωτούσα τους περαστικούς. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν υπήρξαν άτομα που θέλησαν να με βοηθήσουν, απλά συναντούσα στις απαντήσεις τους την ίδια επωδό: "Δεν είμαι απο δω". Κινέζοι οικονομικοί μετανάστες, Ευρωπαίοι που δουλεύουν στα γύρω γραφεία, Αυστραλοί τουρίστες από άλλες πόλεις, μου στέρησαν την ασφάλεια του να καθοδηγηθώ από κάποιον "γηγενή" με ασφάλεια για το πως θα βρω ένα συγκεκριμένο δρόμο. Είχα την άβολη και μαζί γοητευτική σκέψη ότι αυτή η πόλη δεν ανήκει σε κανένα, ή περισσότερο ότι ανήκει σε όλους. Ανήκει ακόμη και σε εκείνους που την βλέπουν και την περπατούν πρώτη φορά. Η Μελβούρνη είναι ένα μωσαϊκό ανθρώπων και πολιτισμών, το οποίο παρά την φαινομενική του ασυμμετρία και πολυπλοκότητα, καταλήγει σε μία ανεξήγητη αρμονία που σε μαγνητίζει. Ύστερα άκουσα ένα τραγούδι που εξέφραζε ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Θα ήθελα να ξαναπερπατήσω κάποτε τη Μελβούρνη ακούγοντάς το. Κι ας χαθώ.