ΤΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ
Μην ανταριάζεις μην κολλάς
και σου χω τέρατα απ’τη βιβλιοθήκη
Λέξεις ξυράφια ποιητές
που χώρεσαν στο χάος των ευρετηρίων
Και προσπερνούσαν μάτια που έψαχναν «κάτι συγκεκριμένο»
Διάβασαν αλλά ούτε κόπηκαν δε δάκρυσαν
Στις βιβλιοθήκες τα βιβλία δε ζουν αλλά συσσωρεύονται
Στα μάτια μας ζούνε τα βιβλία
Κι αυτοί που έγραψαν
ήταν απλά
για να κοινωνήσει τη σπίθα τους ο κόσμος
Και κοιτούσαν δειλά σε περιοδικά και ράφια
Μην είδατε λόγια απ’τα σπλάχνα μου; απ’το κορίτσι μου; από το λυγισμά μου;
Σαν συγγενείς που ρωτούν για τα παιδιά τους
ύστερα από κάποιο μακελειό
Λίγοι παίρνουν απάντηση
Λίγοι ευλογημένοι
Πίσω χιλιάδες σκιές
Με ελεγείες ωδές και μεταμοντέρνα
Απομακρύνονται αμίλητες
Σπαράζουν νικημένες
τέρατα της δικής μου βιβλιοθήκης και της δικής σου.
πώώώ!!!εκπληκτικό!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ωραίο... εσύ το έγραψες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "ποίηση" πάντα παίρνει απάντηση. Μπορεί ψιθυριστή, μπορεί δίχως τυμπανοκρουσίες, μα πάντα κάτι αφήνει και κάτι παίρνει πισω. Γι αυτό κι αντέχει νομίζω ακόμα ο κόσμος. Κι ας μην της έχει αφιερώσει παρά ελάχιστες τιμές και πλατείες (μια τέτοια υπάρχει νομίζω στο Μπέλφαστ).
ΑπάντησηΔιαγραφήO "άγνωστος ποιητής" έχει δύο σημαινόμενα: από τη μία πλευρά η παράδοση πριν την "πνευματική ιδιοκτησία" και τα όσα πλούσια άφησε σε όλη την κοινωνία (λ.χ. δημοτικό τραγούδι), και από την άλλη οι ποιητές εκείνοι που δεν έφτασαν ποτέ να θεωρηθούν "κλασικοί", που δεν τους συμπεριέλαβε κανείς σε μελέτες, συλλογές, άρθρα. Αυτούς που περιγράφει ο Καρυωτάκης ως "άδοξους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσια μπορεί να μη γουστάρεις την τυποποίηση ενός μνημείου(αν κατάλαβα καλά) και να θεωρείς πως η ποίηση παίρνει πάντα απάντηση. Εγώ βλέπω μέσα στην κοινωνία που μεγαλώνω ίσως την πιο αντιποιητική γενιά των δύο τελευταίων αιώνων. Μπορεί να υπάρχει έλλειμμα αισιοδοξίας από πλευράς μου, δεν ξέρω. Μακάρι να έχεις δίκιο και κάθε άνθρωπος που σπαράζει και αυτός ο σπαραγμός μετατρέπεται σε δημιουργία, να βρίσκει την οποιαδήποτε απάντηση.
Ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια. Έκαναν ένα "παράξενο" Κυριακάτικο πρωϊνό πολύ καλύτερο
Τώρα το είδα. Θυμίζει τον Αγγελάκα, το δικό του ποίημα για τους ποιητές.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στα μάτια μας ζούνε τα βιβλία"
Έτσι είναι, πράγματι
Το "θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν...";
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
....
να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
....
να τους καθησυχάσω
να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
πως χορτάσαμε
κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
και να τους νανουρίσω"
Το ένα μού έφερε στο νου το άλλο. Ίδια η αίσθηση και στα δύο. Ήταν σίγουρο ότι θα το ήξερες.
Γιατί όχι ολόκληρο δηλαδή;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
γεμάτοι οργή κι απόγνωση
αποφασισμένοι ωστόσο
να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους
να τους καθησυχάσω
να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
πως χορτάσαμε
κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
και να τους νανουρίσω"
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ, Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;, Λιβάνη 1999
Σωστά. Γιατί όχι... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι πανίσχυρο;
Αυτό το ποίημα με συγκινεί πολύ. Και σ' αυτό ανατρέχω πολύ συχνά. Σαν παρηγοριά. Ολόγυμνη η ψυχή του ποιητή του. Ίσως γι' αυτό
ΑπάντησηΔιαγραφήτόσο καλό...
ΑπάντησηΔιαγραφήμας αρέσει το καινούριο λέηάουτ!
Το παρόν layout είναι αποτέλεσμα μίας αϋπνίας :)
ΑπάντησηΔιαγραφήη αϋπνία είναι το αποτέλεσμα ενός layout.
ΑπάντησηΔιαγραφή