Οι γυναίκες της γειτονιάς

Απ'τις γωνιές πάντα πεζές ξεπροβάλλουν
οι γυναίκες της γειτονιάς με τα πεζά τους ρούχα
Από αυτές που ποτέ δε μάλωσαν με τους γονείς
Από αυτές που ποτέ δεν έδωσαν δικαίωμα
Πήρανε ένα παιδί καλό από τα κοντινά σπίτια
κι έκαναν ένα παιδί ή δύο
Τις βλέπω πάλι που παχύσαρκες ιδρώνουν
να χτυπήσουν με λύσσα το χαλί στο μπαλκόνι
και από τα μάτια τους μπροστά κάτω στο δρόμο
κυλάει η ζωή ως παρατήρηση
Ψηφίζουν τώρα ό,τι ο άντρας τους
αλλά μέσα τους τον μισούν τον παλιομαλάκα
μια ζωή συμβιβασμός και όνειρα από βραζιλιάνικα
για μια αγάπη που δεν ήρθε ή προσπέρασε
Κανείς δε θέλει να είναι μικροαστός
κι έτσι τις φτύνουν όλοι
απ'τους καπιτάλες ως τους αναρχικούς
Οι γυναίκες της γειτονιάς
δεν ενσαρκώνουν το όνειρο κανενός
φοράνε ρόμπες και τσόκαρα
δε ξέρουν πολλά να σου πουν
δε θέλουν να σε σώσουν
Καμιά μέρα λέω να τις πιάσω ξαφνικά
να πω καταλαβαίνω για όλα
να πω δε πειράζει
να τους φιλήσω το μέτωπο
Κι όμως χρόνια τώρα προσπερνάω
και βαριά ψελλίζω μία "καλημέρα"