Ο λόγος που άρχισα να γράφω στο διαδίκτυο ήταν η προοπτική συνάντησης προσωπικων σκέψεων, εμμονών, απόψεων
με άλλες. Όχι απαραίτητα με σκοπό την συμφωνία ή την αποδοχή.
με άλλες. Όχι απαραίτητα με σκοπό την συμφωνία ή την αποδοχή.
Αλλά η προοπτική μίας -οποιουδήποτε τύπου- αλληλεπίδρασης.
Να είστε σίγουροι, αγαπητοί συνάρρωστοι, ότι εάν δεν είχαμε βρεθεί, εάν δεν είχε γράψει κανείς για τη συμφωνία, τη διαφωνία, τον ενθουσιασμό ή την οργή του για όσα κατατέθηκαν εδώ, δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω να γράφω.
Και γι'αυτό χαίρομαι διπλά όταν κόσμος που δημοσιεύει τις σκέψεις του, δημιουργεί συλλογικές προσπάθειες για να επιτευχθεί μία πραγματική πολυφωνία.
Μία τέτοια προσπάθεια είναι το ιστολόγιο "23 Φεβρουαρίου 2011. Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;"
Με αφορμή μία ερώτηση, μία υπόθεση, μία πιθανότητα: Τι θα γινόταν αν με αφορμή τη γενική απεργία στις 23 Φεβρουαρίου, δε φεύγαμε από το Σύνταγμα;
Να λοιπόν η δική μου απάντηση:
Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ 2008 ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μία γνήσια λαϊκή εξέγερση που βιώθηκε, συζητήθηκε, αναλύθηκε από πολλούς και με διαφορετικές οπτικές γωνίες. Προέκυψε από ένα αστάθμητο γεγονός όπως η δολοφονία ενός ανηλίκου από τις δυνάμεις καταστολής, χωρίς να μπορεί κανείς να πει ότι δεν υπήρχαν οι υποβόσκουσες αιτίες για το ξέσπασμα που προέκυψε στα σύγχρονα Δεκεμβριανά. Η αστυνομική αυθαιρεσία και ατιμωρησία, η Ελλάδα της πρώτης κρίσης και της ύφεσης, ο νωπός ξεσηκωμός της νεολαίας στον αγώνα για το άρθρο 16. Υπήρχε μία σειρά από προϋποθέσεις που έδωσαν στο αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας Γρηγορόπουλου μία αίσθηση του «δεν πάει άλλο», μία διάθεση αντίδρασης στην ψυχολογική και σωματική βία που ήταν -και παραμένει- φαινόμενο καθημερινό.
Μία εδραιωμένη αντίληψη για τον Δεκέμβρη σε αναλύσεις διάφορων πολιτικών αφετηριών, είναι ότι «σταμάτησε για τις γιορτές». Ότι δηλαδή οι συμμετέχοντες στις πορείες και τις δράσεις εκείνων των ημερών, στην πλειοψηφία τους νέοι, υπέκυψαν στην «κανονικότητα» των χειμερινών γιορτών και «ξεθύμαναν» για να γυρίσουν στα σπίτια τους και να κάνουν τα καθιερωμένα Χριστούγεννα.
Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει όμως από μία ψύχραιμη ανάγνωση των γεγονότων. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να σημειωθεί ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν κράτησε λιγότερο από τους περισσότερους κοινωνικούς ξεσηκωμούς της εποχής μας. Πρόσφατες είναι οι εξεγέρσεις στο βόρειο αφρικανικό τόξο, όπου είδαμε πως μέσα σε μερικές μέρες η λαϊκή οργή είχε ξεσπάσει και κοπάσει. Το θέμα είναι τι έχει καταφέρει μία εξέγερση μέχρι να περάσει στην Ιστορία.
Τα σύγχρονα Δεκεμβριανά λοιπόν, δεν έλαβαν τέλος λόγω εορτών. Έλαβαν τέλος λόγω μίας απουσίας άμεσων κοινωνικών αιτημάτων, που θα τοποθετούνταν επιτακτικά όσο το σίδερο της οργής ήταν ακόμη καυτό. Τι ήταν αυτό που έκρινε τον Δεκέμβρη ως μία εξέγερση με πρωτοφανή κλίμακα, αλλά ελάχιστα κοινωνικά οφέλη; Ο Δεκέμβρης δεν ήταν έτοιμος να πει «δε φεύγουμε από το δρόμο αν δεν φύγει αυτή η κυβέρνηση». Δεν ήταν έτοιμος να πει «δε φεύγουμε αν δεν αφοπλίσετε τα ΜΑΤ». Και αυτό του κόστισε σε αποτελεσματικότητα, σε κοινωνικά κέρδη.
Ωστόσο, η δράση και τα διδάγματά του δεν είναι αμελητέα. Απέδειξαν ότι ο βασιλιάς μπορεί να ματώσει. Απέδειξαν ότι οι κοινωνικές αλλαγές είναι ζήτημα του τώρα και δεν μπορούν να αναβάλλονται σε ένα αφηρημένο μέλλον στα πρότυπα του χριστιανικού παραδείσου.
Εάν δούμε τους λόγους για τους οποίους βγήκε ο κόσμος στους δρόμους τότε, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τα πράγματα μάλλον προς το χειρότερο οδηγήθηκαν παρά προς το καλύτερο. Η αστυνομία αναδεικνύεται σε φύλακα συμφερόντων των ελάχιστων και προβαίνει καθημερινά σε απίστευτης ωμότητας κατασταλτικές δραστηριότητες σε όλη τη χώρα. Η πολιτική σκηνή έχει οδηγήσει το κράτος σε ένα τέλμα που ούτε ο πιο απαισιόδοξος φανταζόταν το 2008. Οι τότε οικονομικά ευάλωτοι, σήμερα είναι οικονομικά εξαθλιωμένοι. Ποιες είναι οι προοπτικές του τώρα;
Από τη στιγμή που όλα τα παραπάνω έχουν εντείνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, λείπει μόνο ο σπινθήρας που θα πυροδοτήσει τη νέα φλόγα. Η ημερομηνία αυτή μπορεί να είναι η 23η του Φλεβάρη, με την αφορμή την πρωτοφανή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Μπορεί να είναι κάτι που ούτε να το φανταστούμε μπορούμε στη συγκεκριμένη φάση.
Το δις εξαμαρτείν ου λαού σοφού όμως. Είναι ανάγκη να βρεθούν εκείνοι που μπροστά σε μία τέτοια ιστορική στιγμή να έχουν την οξυδέρκεια για αξιολόγηση των διδαγμάτων του παρελθόντος, αλλά και της διεθνούς σκηνής. Όπως η πλατεία Ταχρίρ είπε «δε φεύγουμε αν δεν παραιτηθεί ο Μουμπάρακ», να ακουστεί δυνατά η φωνή που να λέει «δε θα φύγουμε εάν δεν λυτρωθούμε από την οικονομική υποδούλωση»
Να λέει «δε θα φύγουμε αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για την κλοπή δημοσίου χρήματος»
Να λέει «δε θα φύγουμε εάν δεν γίνουν οι συγκοινωνίες, η παιδεία και η υγεία μας πραγματικά δημόσια αγαθά».
Μόνο τότε η γνήσια οργή θα γίνει δημιουργία, και η εθνική μας κατάθλιψη θα γίνει αισιοδοξία, πίστη στη δύναμή μας μέχρι τη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου