Έχει και σήμερα, όπως και τρία χρόνια πριν, πολλή ζέστη. Τα μάρμαρα περπατάς και θαρρείς ότι θα λιώσουν. Για μένα, εκείνο το καλοκαίρι άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο θα έβλεπα όλα τα επόμενα. Ξέρεις τι πάει να πεί, αγαπητέ άγνωστε-γνωστέ, να είναι ντάλα Αύγουστος και εσύ να παγώνεις; Και να πεις ότι προσπαθείς, και να το φανταστείς, και να βάλεις όλη σου την ενσυναίσθηση, ευτυχώς δε μπορείς, η μόνη περίπτωση να με νιώσεις είναι αν σου έχει ήδη συμβεί. Και είναι εκείνη η στιγμή, το ορόσημο στη ζωή σου, που σε αλλάζει αναπόφευκτα. Στην αρχή μαύρος, σαν να ζεις το πιο άσχημο όνειρο που φώλιαζε στο βάθος του υποσυνείδητού σου, μετά δυνατότερος και σκληρότερος, και τελικά, αν είσαι τυχερός, αποδέκτης του βαθύτερου νοήματος αυτού του τρομερού κύκλου της φύσης.
Στην αρχή της ζωής μου μετά τον πατέρα, είχα καρφωμένη την ιδέα που με γέμιζε σιωπηλό πόνο: Ένα μέρος του εαυτού μου έφυγε μαζί του. Οι κοινές μας αξίες, ο δικός μας κώδικας επικοινωνίας, το χιούμορ που διαμορφώσαμε μαζί, οι εκδρομές μας, η κουβέντα μας, τα συναισθήματά μας.
Αν έχεις ζήσει τόσα χρόνια μέσα στην αγάπη, τον σεβασμό και τον θαυμασμό που μπορεί να σου γεννάει ένας τέλειος για σένα γονιός, πίστεψέ με είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ότι όλο αυτό βαίνει πια στα μονοπάτια της ανυπαρξίας.
Ωστόσο, όσο ο καιρός περνάει, χωρίς να φεύγει η παραπάνω δυσάρεστη ιδέα, συμπληρώνεται από μία άλλη, εξίσου σημαντική. Ότι ένα μέρος του δικού του εαυτού εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου. Αυτό είναι που επανανοηματοδοτεί τη ζωή μετά την απώλεια, και χαράζει όλες τις μελλοντικές κινήσεις, όλη τη μελλοντική δημιουργία, τη συνέχεια του δικού σου κύκλου για τον οποίο είσαι απόλυτα υπεύθυνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου