Θάνος Ανεστόπουλος: Δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή μου

Θάνος Ανεστόπουλος
(1967-2016)

Ξύπνησα αργά, μετά από βαθύ, λυτρωτικό ύπνο. Το πρώτο πράγμα που πληροφορήθηκα ήταν ότι ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο γνωστός για την βαρύτονη, εκφραστική και σκοτεινή φωνή του τραγουδιστής του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα, έχει φύγει από τη ζωή. Και κάπως έτσι σίγησε η φυσική παρουσία σε αυτόν τον κόσμο, της πρώτης από τις μεγάλες μορφές της εφηβείας. 

Η μνήμη μου χτυπήθηκε από εκείνες τις εικόνες: νέα παιδιά που έτρεχαν να προμηθευτούν τον νέο δίσκο των αγαπημένων τους συγκροτημάτων με παράξενα ονόματα: Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, Μια ματιά σαν βροχή,  Βουτιά από ψηλά, Θεατρίνοι, Κάτι σαράβαλες καρδιές, Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές...

Φορούσαν τζιν και μαύρα ρούχα, έπαιρναν δύο και τρία λεωφορεία για να βρεθούν ώρες πριν το λάιβ να ακούσουν κάποια νέα μελωδία στο sound check, έκαναν μεγάλες συζητήσεις για τα νοήματα των στίχων, διαφωνούσαν έντονα μεταξύ τους, τα ξανάβρισκαν. Δεν ήταν βέβαια όλοι οι έφηβοι της γενιάς μου έτσι, αλλά αυτό το κύμα το θυμάμαι καθαρά. Η εφηβική θητεία μας σε εαυτό βοήθησε πολλούς από μας να ασχοληθούμε αργότερα με την λογοτεχνία, με τη μουσική ή με άλλες μορφές τέχνης. Ήταν η μουσική που μας ώθησε πρώτα απ'όλα να σκεφτούμε αν υπάρχει θεός πάνω από τα κεφάλια μας, και αν είναι αυτός που μας διδάσκουν οι αποστειρωμένοι σχολικοί θεολόγοι. Ήταν η "ελληνική ροκ" που μας κέντρισε να διαβάσουμε Ουράνη, Καρυωτάκη, Σεφέρη, όχι με τον υποχρεωτικό τρόπο της φιλολογικής εξέτασης, αλλά με τον βιωματικό τρόπο της μουσικής έκστασης. Αναπόφευκτα, όλοι οι άνθρωποι εκείνης της γενιάς εξελιχθήκαμε σε κάτι άλλο, όλο αυτό όμως το κουβαλάμε πάντα μέσα μας.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος, στιχουργικά αλλά και ερμηνευτικά, εξέφρασε σε απόλυτο βαθμό τις μελαγχολίες, τις ποιητικές διαθέσεις και τις αναζητήσεις τόσων ανθρώπων... Από αυτήν την άποψη, το πέρασμά του από δω είναι κάτι που μέχρι την τελευταία του στιγμή θα έπρεπε να τον κάνει πολύ περήφανο, και νομίζω πως είχε αυτή την επίγνωση. 

Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν αυτό το καλοκαίρι στην συναυλία "Από τις ΡΙΖΕΣ ως τα ΑΝΘΗ του καλού". Τον συνόδευαν οι Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Νάστας, Nomik, Λίνα Πάβλοβα, Πρόδρομος Γιαγκόπουλος και Αναστάσης Πετρέλης δείχνοντας αυτήν ακριβώς την ενότητα στην σκηνή που έχτισαν τις τελευταίες δεκαετίες τόσοι καλλιτέχνες, μέσα από τη διαφορετικότητά τους.

Ο Θάνος πήγε στο τέλος να πει τον "Τελευταίο Σταθμό". Εκείνο το τραγούδι όταν το άκουγα μικρός έφριττα, συλλογιζόμενος για πρώτη φορά την έννοια του θανάτου. Στην πορεία, συμφιλιωνόμουν με αυτές τις βαθιές αλήθειες, επιδιώκοντας να συμβιβαστώ το φυσικό του πράγματος για εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Τώρα με πήραν τα κλάματα, γιατί σκέφτηκα ότι είναι πολύ διαφορετικό να τραγουδάς για την έννοια του θανάτου, από το να τραγουδάς για τον δικό σου θάνατο. Και κάπου μέσα μου έλεγα "μακάρι να μην είναι η τελευταία φορά που θα τον δω" αλλά ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία.

Και τώρα μόνο η μνήμη.