Γιορτινή βόλτα στο ημικατεστραμμένο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Περπατώντας πρώτη φορά κατά μήκος των κεντρικών δρόμων της Θεσσαλονίκης μετά τα γνωστά επεισόδια που επακολούθησαν της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, βρέθηκα στην παράξενη εκείνη κατάσταση όπου είσαι σε θέση να διαπιστώσεις μόνο τα αποτελέσματα των πράξεων,προσπαθώντας να ανασυνθέσεις το τι και το πως, προσπαθώντας να συλλάβεις την κλίμακα και το ύφος της εξέγερσης μέσα από τις πληγές που άφησε στο σώμα της πόλης.

Διάβασα έξυπνα αλλά και απλοϊκά συνθήματα, stencils, είδα διάφορες μορφές τέχνης του δρόμου, άλλες ιδιαίτερα επιτυχημένες και άλλες όχι. Η κοινή συνισταμένη; Οργή που μετουσιώνεται σε δημιουργία και καταστροφή μαζί.

Δεν ένιωσα κανένα οίκτο για τα "μαγαζιά του κοσμάκη" όπως τα άκουσα σε τηλεοράσεις και τα διάβασα σε εφημερίδες. Είδα καμμένα ολοσχερώς τα Starbucks αλλά το θρυλικό "Μπλε καφέ" της Καμάρας να εξακολουθεί να λειτουργεί ανέγγιχτο.
Είδα τα Μc Donalds να ετοιμάζονται για ριζική ανακαίνιση και τις ταβερνούλες της Άθωνος να σφύζουν από ζωή. Όχι μόνο δεν τα λυπήθηκα, αλλά έσκασα και ένα κρυφό γέλιο. Ίσως έχω γίνει αναίσθητος, δεν ξέρω.

Από την βόλτα αυτή ξεχώρισα την παραπάνω φωτογραφία από κόλλα Α4 σε μία κολόνα της Πλατείας Αριστοτέλους: Δεν θα μπορούσε να με εκφράζει κάτι περισσότερο. Στο Θεό έχει χρόνια που έπαψα να πιστεύω, επομένως η εθιμική μέρα της γέννησης του Χριστού δεν με συγκλονίζει πλέον. Η νέα χρονιά δεν μου φαίνεται πως θα φέρει κάτι καλύτερο από την περσινή, σε μία χώρα και ένα κόσμο που εξακολουθεί να σκοτώνει τα παιδιά του. Και δεν μιλάω μόνο για τον ελληνικό μηχανισμό καταστολής, αλλά και τα παιδιά της Γάζας που αυτή τη στιγμή εκτελούνται στα πλαίσια του πιο φρικτού έργου που έχει σκαρώσει ο ανθρώπινος νους: τη γενοκτονία. Σε ένα τέτοιο κόσμο που κάθε λεπτό θυσιάζει παιδιά της Αφρικής στο βωμό της αφθονίας του δυτικού τρόπου ζωής, σε μία τέτοια παγκόσμια χωματερή, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να γιορτάσω. Ίσως έχω γίνει αναίσθητος.

photostory