Ο πελάτης με το σύνδρομο παρακολούθησης

Σήμερα στην δουλειά είχα μία εμπειρία που μόνο ένας εργαζόμενος τηλεφωνικού κέντρου μπορεί να ζήσει. Παίρνει ένας κύριος, μεσήλικας προς ηλικιωμένος μου ακουγόταν, και μου λέει τα εξής: "Έχω ένα πρόβλημα και θα ήθελα να σας μιλήσω να δω εάν μπορείτε να βοηθήσετε. Κάλεσα έναν φίλο μου στην Αθήνα, μιλήσαμε για αρκετή ώρα και κλείσαμε. Μετά κάτι ήθελε να μου πει και ξαναπήρε στο κινητό μου τηλέφωνο. Όμως αντί για την δική μου φωνή ακούστηκε κάποιος άλλος, που είπε "δε σας καλέσαμε εμείς κύριε". Ο φίλος μου, επειδή είναι έξυπνος και συναγωνιστής το κατάλαβε. Πρέπει να με παρακολουθεί η ΚΥΠ. Τι μπορώ να κάνω;"

Αμήχανος και παραξενεμένος από τα όσα άκουγα, τον ρώτησα "Σίγουρα δεν πήρε ο φίλος σας λάθος τηλέφωνο;"

"Μα έβλεπε τον αριθμό που είχε καλέσει στην οθόνη του κινητού του τηλεφώνου, και ήταν ο δικός μου, ψηφίο προς ψηφίο! Αν πάρω την ΚΥΠ δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, τους ξέρω το ένα χέρι νίβει τ'άλλο"

"Γιατί δεν δοκιμάζετε να καλέσετε την Αρχή τηλεπικοινωνιών; Ίσως εάν ζητήσετε ανάλυση των εισερχόμενων και των εξερχόμενων κλήσεών σας να φανούν οι συνομιλίες που έγιναν"

"Θα τους ζητήσω λεπτομέρειες. Ή μάλλον εξηγήσεις! Αν και τι θα μου πούνε δεν θα βγάλουν τα χέρια τους να βγάλουν τα μάτια τους!"

"Μήπως η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων; Αυτή είναι ανεξάρτητη υπηρεσία"

"Η Αρχή τι να κάνει δεν μπορεί να κάνει έρευνα μόνο να γνωμοδοτήσει μπορεί"

Προσωπικά εκτίμησα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος κάποια εμμονή έχει. Αλλά ας πάρουμε το ενδεχόμενο ο κύριος αυτός να είναι απόλυτα υγιής ψυχικά. Τι δυνατότητες έχει ένας απλός πολίτης να θωρακίσει την ιδιωτική του ζωή σε περίπτωση που κάποιος φορέας, υπηρεσία ή άνθρωπος επιλέξει να τον παρακολουθεί;

Ακόμη, ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στον βάσιμο προβληματισμό και την εμμονή;

Σε μία κοινωνία που οι δρόμοι της παρακολουθούνται από κάμερες σε πολλά κομβικά και μη σημεία, σε έναν κόσμο που οι κυβερνήσεις περνούν μέτρα όπου μπορούν να παρακολουθούν τηλέφωνα, ιστοσελίδες και μηνύματα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, άρρωστος είναι αυτός που νιώθει τρόμο απέναντι στην κατάσταση, ή μήπως περισσότερο άρρωστος είναι αυτός που διαμορφώνει αυτή την καθημερινότητα;