Παρατήρησα την Hillary Clinton να δηλώνει στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι η ενέργεια του προέδρου Σελάγια να πραγματοποιήσει μερικά συμβολικά βήματα στα χώματα της χώρας του ήταν "απερίσκεπτη"
Όπως οι περισσότεροι θα γνωρίζετε, ο κ. Σελάγια είναι ο πρόεδρος της Ονδούρας ο οποίος ανετράπη με πραξικοπηματικό τρόπο. Οι ΗΠΑ, αν και καταδίκασαν αρχικά το πραξικόπημα, δεν έκαναν από την αρχή κάτι για να αντιπαλέψουν τους σφετεριστές της εξουσίας με οποιονδήποτε τρόπο. Τις επόμενες μέρες, τήρησαν στάση ανοχής και συγκατάβασης απέναντι στο νέο καθεστώς.
Ας αφήσουμε στην άκρη την γνωστή επιλεκτική ευαισθησία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, που βλέπει ως θανάσιμες απειλές μερικούς Ταλιμπάν στην άλλη άκρη του κόσμου ενώ αφήνει (για να μην πούμε "προκαλεί") στρατιωτικά πραξικοπήματα εντός της αμερικανικής ηπείρου.
Μου προκάλεσε απίστευτη εντύπωση η ευκολία με την οποία μία υπουργός χαρακτηρίζει ως απερισκεψία και ως εμπρηστική κίνηση την παρουσία ενός προέδρου στα εδάφη της χώρας του.
Η χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να θέλω να μηδενίσω καταστάσεις, πέρασε σε μία αλλαγή που ήταν σε συμβολικό επίπεδο πολύ σημαντική. Ένα νέο αστραφτερό πρόσωπο με επικοινωνιακές αρετές, μειονοτικής προέλευσης και με πρωτοποριακές ιδέες βρίσκεται στην κορυφή της εκπροσώπησης της χώρας. Ο άξονας λήψης αποφάσεων όμως, τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που στηρίζουν την κορυφή αυτής της πυραμίδας, παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα όσα χρόνια κι αν περνούν. Τελικά Αμέρικα είσαι όπως σε στόλισε ο Καρυωτάκης και όπως σε έψαλλε ο Ξυλούρης. Όπως τότε ίδια τώρα.
Στο Άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις του λείπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου