Tα εργατικά ατυχήματα δεν είναι τυχαία!

Τα κανάλια της τηλεύπνωσης, ανάμεσα σε βαρύγδουπα ρεπορτάζ για την νέα γρίπη, τους διαξιφισμούς των κομμάτων για την "πολιτική διαχείριση" του ιού, τους γιατρούς και τους νοσοκόμους που γνωμοδοτούν, ανέφεραν και μία "δυσάρεστη είδηση" για ένα εργατικό ατύχημα στην ΛΑΡΚΟ.

Ένας εργάτης απανθακώθηκε και άλλοι 3 τραυματίστηκαν μετά από αποκοπή ηλεκτροδίου και έκρηξη που οδήγησε σε εκροή αφρού υψηλής θερμοκρασίας.

Όπως καταγγέλουν οι εργαζόμενοι, εκτός του ότι οι άνθρωποι που απασχολούνται από εργολάβους στις εγκαταστάσεις δουλεύουν με πενιχρά μέσα ασφαλείας, δεν υπάρχει και ο ανάλογος ελεγκτικός μηχανισμός στην περιοχή, αφού αυτός βρίσκεται στην Αθήνα και οι εγκαταστάσεις της μεταλλουργικής εταιρίας στη Φθιώτιδα!

Η παρουσίαση του γεγονότος ως "ατυχούς περιστατικού" ή ως "δυσάρεστου συμβάντος" από φορείς του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, από τηλεοράσεις και εφημερίδες, αγνοεί την άμεση σχέση που έχει το καθεστώς εργασιακής ασφάλειας με το κέρδος, σχέση που οι εργοστασιάρχες και οι εργολάβοι συχνά αντιλαμβάνονται ως αντιστρόφως ανάλογη, με αποτέλεσμα να έχουμε κάθε λίγο φρικτούς θανάτους σε εργοστάσια και εργοτάξια.

Όταν κάποιος εργάζεται χωρίς η σιδηροτροχιά δίπλα στην οποία βρίσκεται να έχει επαρκή συντήρηση, ή όταν κάποιος δουλεύει σε μία οικοδομή χωρίς κράνος, ο θάνατός του δεν είναι ακόμη ένα ατυχές συμβάν. Είναι πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί, εάν υπήρχαν οι απαράιτητες προϋποθέσεις.

Πολύς κόσμος έχει πειστεί ότι αυτά είναι ζητήματα που θα έπρεπε να απασχολούν μόνο τους συνδικαλιστές εργάτες ή τα κομμουνιστικά κόμματα. Ουδέν αναληθέστερον.

Το πολιτικό αίτημα της αποκέντρωσης έχει χαθεί από τον πολιτικό ορίζοντα από την δεκαετία του 80. Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν επιφυλάξει στην αποκέντρωση μία θέση στη γωνία των αναφορών τους( εάν την αναφέρουν και καθόλου). Κι όμως, η Ελλάδα είναι μία χώρα που χρειάζεται αυτή την πτυχή της πολιτικής περισσότερο από πολλές άλλες στην Ευρώπη. Είναι μία χώρα της οποίας οι μηχανισμοί πολιτικής εξουσίας, εργασιακού ελέγχου, κοινωνικής ζωής, μέσων μαζικής μεταφοράς κλπ κλπ έχουν μαζευτεί σε ένα αστικό κέντρο, το οποίο συμπυκνώνει εντός του τον μισό πληθυσμό της χώρας. Και το χειρότερο είναι, ότι αντί να αντιληφθούμε την ανισοβαρή ανάπτυξη και το αδιέξοδο της κατάστασης αυτής, πριμοδοτούμε συνεχώς ως κοινωνία την συνέχισή της.

Κι όμως, εάν υπήρχαν στη Φθιώτιδα οι υποδομές και ο επαρκής έλεγχος για την λειτουργία της ΛΑΡΚΟ, σήμερα 4 ανήλικα παιδιά θα είχαν πατέρα.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ