Και προκήρυξαν, λέει, εκλογές στην Ελλάδα. Και ήταν τακτικό, λέει, το παιχνίδι. Δηλαδή υπήρχε μία δέσμη σκληρών μέτρων τα οποία πρέπει να παρθούν ούτως ή άλλως εάν είναι να συνεχίσουμε στην νεοφιλελεύθερη στράτα.
Και γιατί σου λέει ο Κωνσταντίνος ο Β', να το πάρω εγώ το κρίμα και να πέσω καμία 10 μονάδες πίσω; Γιατί να μην πάει ο Γεώργιος ο Β' ο τρίτος της δυναστείας των Παπανδρεϊδών, και σε δύο χρόνια να είμαι πίσω καβάλα στο άλογο;
Έτσι τα άκουσα στο δρόμο, έτσι τα γράφω.
Και όπως τα γράφω με πιάνει μία μελαγχολία πιο βαρειά για εμάς τις χιλιάδες μικρές μονάδες, που σε τελική ανάλυση μας παίζουν σα μαριονέτες οι ευγενείς της κληρονομικής δημοκρατίας και τα αφεντικά τους, για μας που αγωνιούμε εάν θα μας πάρουν στη σχολή χωρίς να έχουμε εξασφαλισμένη θέση στη Μασαχουσέτη, για μας που μπορεί να βγάζουμε κανένα τάληρο την ώρα στη δουλειά και την ίδια στιγμή να κοστίζει τόσο μόνο ένα ποτήρι καφές, για μας που αισθανόμαστε τόσο μικροί και παραδομένοι στην πραγματικότητα στην οποία μας έχουν εγκλωβίσει, τόσο ανίσχυροι, που το ένα στα εκατομμύρια της ψήφου μας κάθε λίγα χρόνια να φαντάζει γροθιά στο μαχαιρι. Ξέρω τι θα μου πεις, ότι αν όλες αυτές οι γροθιές ενωθούν θα τον χτυπήσουμε κάποτε τον γίγαντα, όμως οι γροθιές είναι πάντα μετρημένες, πάντα εγκλωβισμένες στα θέλω μερικών ριζοσπαστών,και οι μάζες αντίστοιχα είναι πάντα θύματα της μαζικής κουλτούρας, της μαζικής ενημέρωσης και της μαζικής ψήφου στην διπλή παραλλαγή ενός ενιαίου δόγματος και μιας συγκεκριμένης πορείας. Η κοινωνική αυτή μηχανική έχει μετατρέψει τα πάντα σε παιχνίδι Βίσση-Βανδή, Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, δεν υπάρχει κάτι πέρα από θλιβερά ψευτοδιλήμματα. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του συστήματος, να κάνει τον περισσότερο κόσμο να πιστέψει πως η τωρινή πραγματικότητα είναι η μόνη εφικτή κατάσταση.
Και τι να απολαύσεις μέσα σε όλο αυτό; Τι να κρατήσεις;
Τις στιγμές. Αυτές σίγουρα.
Και όσες στιγμές έγιναν απαρχή δημιουργίας, ακόμη περισσοτερο.
Έλα ρε Νικόλα.
Εν προκειμένω, ίσως να ταίριαζε καλύτερα αυτό το "΄Μόνο ένας σεισμός μας σώζει"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
"θλιβερα ψευτοδιλήμματα"..όπως τα είπες αδερφέ μου...στην χώρα ετούτη, όπου το dna των κατοικων της εχει γίνει συνόνυμο της λαμογιάς και της ανεντιμότητας, νομίζω πως η ρήση "έχουμε αυτούς που μας αξίζουνε" είναι καταλυτική και αντιπροσωπευτικότατη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι παλαλέ, διαφωνώ. δηλαδή έχεις δίκαιο, αλλά όχι δεν έχουν όλοι αυτούς που τους αξίζουν. Υπάρχουν κάποιοι που αξίζουν και θέλουν περισσότερα. Το θέμα είναι πως να τα απαιτήσεις; Και ναι όταν η πλειοψηφία είναι χωμένη μες τα ..... κι έχει συνηθίσει αυτή την κατάσταση μπαλάκι, από τους μεν στους δε σε ένα γελοίο δίλημμα (που δεν είναι δίλημμα, άμα τα δύο άκρα είναι το ίδιο πράγμα), τότε είναι πολύ δύσκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κουραστικό. Και το "βαρέθηκα" είναι ακριβώς αυτό που νιώθεις, άμα το παλεύεις μόνος σου. κι άμα το πιστεύεις μόνος σου.
Υποθέτω δηλαδή. Ελλαδίτισσα εν είμαι, ούτε σχέση με την Ελλάδα έχω, αλλά όπως τα βλέπω τα πράγματα πουδαμέ, έτσι καταλάβω.
Ωραίο ποστ ΠΛΑΝΗΤΑ.
εμένα άρεσεν μου το τραγούδι. η πολιτική απογοητεύκει με
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήσου όμως από που ξεκινά ο Νικόλας: " Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση ".
ΑπάντησηΔιαγραφή