Είναι αυστηρά οικονομικό το πρόβλημα της Ελλάδας;

Η οικονομία είναι το αγαπημένο θέμα των περισσότερων δημοσιογράφων και των πολιτευτών μας. Πολύπλοκες έννοιες, spread, ομόλογα, ΑΕΠ, δείκτες, τα οποία μονοπωλούν τα τηλεοπτικά πάνελ ή την αρθρογραφία, και σίγουρα δεν γίνονται κατανοητά από την πλειοψηφία των "αναγνωστών-τηλεθεατών-υπηκόων". Τα αποτελέσματα από την προτίμηση αυτή είναι,βασικά, δύο: 

α) μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ του τεχνοκράτη-πολιτευτή και του ψηφοφόρου του, που αναγνωρίζει την έννοια της ανάπτυξης ως κεντρική για την βελτίωση της καθημερινότητάς του, αλλά δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ειρμό της επιχειρηματολογίας γιατί είναι διάσπαρτη από εξειδικευμένους τεχνικούς όρους. Ας μην ξεχνάμε ότι επιθυμητό από πολλούς πολιτευτές είναι ακριβώς αυτό: να μιλούν χωρίς να εκτίθενται, χωρίς να αφήνουν ένα διακριτό στίγμα, να μένουν όσο πιο αλώβητοι γίνεται σε πιθανή κριτική (χωρίς πολλή σκέψη ο καθένας από μας μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του  χαρακτηριστικά παραδείγματα βουλευτών που "μιλούν χωρίς να λένε τίποτα")

β) δίνεται βάρος στην διαχειριστική και όχι στην ιδεολογική πλευρά της πολιτικής, αφού κάθε συζήτηση ξεκινάει με δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε ένα κεφαλαιοκρατικό κόσμο και προαπαιτούνται για οποιαδήποτε ανάλυση οι έννοιες κατανάλωση, εργασία, ανάπτυξη.

  Τον τελευταίο καιρό, τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας έχουν πέσει στην Ελλάδα με αφορμή την οικονομία. Και ήταν η καλύτερή τους. Ένας ανελέητος πόλεμος ξεκίνησε για να δείξει το πόσο φταίνε διάφορες ομάδες ανθρώπων για τα χάλια της ελλαδικής οικονομίας: οι γιατροί που φοροδιαφεύγουν, οι ταξιτζήδες που δε θέλουν να κόβουν απόδειξη, οι υπάλληλοι της ΕΡΤ που χρυσοπληρώνονται κλπ...

  Πράγματα που χωρίς να μπορεί κανείς να πει ότι είναι σωστά, συνέβαιναν και τότε που οι πολιτικοί μας ηγήτορες φούσκωναν από υπερηφάνεια, χρεώνοντας την χώρα μέχρι τα τρισέγγονα στο "στοίχημα των Ολυμπιακών Αγώνων". Τι έγινε και μέσα σε 5-6 χρόνια η χώρα που είχε την άνεση να διοργανώσει ένα τέτοιο δαπανηρό αθλητικό διαγωνισμό βρίσκεται τώρα στο χείλος της καταστροφής;

  Πρόκειται, άραγε, μόνο για μία περίπτωση "κακού οικονομικού μάνατζμεντ";
  Η μορφή του γαλλικού Μάη του 68 και νυν ευρωβουλευτής των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ σε μία οργισμένη ομιλία του έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: "Ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ο προϋπολογισμός της για την Άμυνα. Το 4,3% του ελληνικού ΑΕΠ πηγαίνει στην άμυνα. Το πρόβλημα είναι η Κύπρος και οι σχέσεις με την Τουρκία. Που είναι η πρωτοβουλία της Επιτροπής για να λυθεί το κυπριακό ώστε να ελαφρυνθεί το ΑΕΠ της Ελλάδας από το βάρος αυτής της ηλίθιας και βλακώδους εμπλοκής που θα πρέπει να επιλύσουν ως Ευρωπαίοι; Τι έκανε η Επιτροπή; Μηδέν, απολύτως τίποτα"
  Οι Έλληνες πολιτευτές θεωρούν αυτονόητη την ύπαρξη αυτών των εξόδων, όπως θεωρούν αυτονόητο ότι για να βρουν τα χρήματα αυτά θα πρέπει να αυξήσουν τις φορολογίες και να ψαλιδίσουν εργασιακά ωφελήματα.
  Πίσω από τις περίπλοκες ορολογίες για ομόλογα,spread και διεθνείς οίκους αξιολόγησης, κρύβεται μία αλήθεια τόσο απλή που μπορεί να την καταλάβει μέχρι και ο τελευταίος Έλληνας ανειδίκευτος εργάτης: την κρίση που δημιούργησαν οι μεγάλοι, θα την πληρώσεις εσύ.
  Μία μέρα μετά την δήλωση του Κον-Μπεντίτ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ανακοινώθηκε από τον Έλληνα υπουργό Άμυνας Πάνο Μπεγλίτη, η αγορά 6 γαλλικών φρεγατών Fremm, αξίας 2.5 ΔΙΣ ευρώ. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα που κόβει τις προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, που αυξάνει την φορολογία και δέχεται ουσιαστική συνδιοίκηση των οικονομικών της με ευρωπαϊκούς παράγοντες, κάνει μία αγορά που χαρακτηρίζεται δαπανηρή όπως και να την εξετάσει κανείς.
   Τι συμβαίνει λοιπόν; 
  Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ήταν ότι "αγοράζουμε όπλα για να έχουμε πολιτική στήριξη". Στην περίπτωση των αμερικανικών αμυντικών συστημάτων, βέβαια, είδαμε να διαψεύδεται αυτή η φήμη με το χειρότερο τρόπο, αφού οι ΗΠΑ αναγνώρισαν μονομερώς το συνταγματικό όνομα της ΠΓΔΜ, δεν πίεσαν καθόλου την Τουρκία στο κυπριακό ή τα υπόλοιπα διμερή θέματα και γενικά δεν κινήθηκαν καθόλου προς στο συμφέρον του ελληνικού κράτους όσον αφορά τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
  Τώρα έχουμε το χτίσιμο μίας άλλης υποτιθέμενης σχέσης εξάρτησης, δηλαδή ότι αγοράζουμε όπλα για να κερδίσουμε οικονομική στήριξη. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ξένες χώρες χρειάζονται μία αδύναμη Ελλάδα όσο  και οι ίδιοι οι πολιτευτές της, που με διάφορα προσχήματα εξασφαλίζουν αγορές δισεκατομμυρίων ευρώ για τα υπουργεία τους, τη στιγμή που μεγάλα τμήματα του πληθυσμού (που υποτίθεται πως τους εξέλεξε), ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. 
  Η Ελλάδα δε χρεοκόπησε οικονομικά. Χρεοκόπησε πολιτικά με την ευρύτερη δυνατή έννοια της λέξης. Δεν είναι θέμα ενός ελλείμματος. Είναι ότι η βιτρίνα την οποία χρησιμοποιούν διάφοροι οικονομικοί κολοσσοί (π.χ. SIEMENS) για να περνούν τα ευνοϊκότερα δυνατά μέτρα (μέσω της τάξης του πολιτευτή και την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία) έχει ραγίσει προ πολλού. 
 Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τη διαχείριση του καραβιού που λέγεται Ελλάδα, εκλέγονται από μειοψηφίες. Ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που αισθάνεται ότι πραγματικά "δεν αλλάζει τίποτα" απέχει από κάθε εκλογική διαδικασία, είτε λόγω παράδοσης στο παραμύθι του ατομικισμού, είτε λόγω συνειδητής ολοκληρωτικής απαξίωσης της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Όσο γι'αυτούς που επιμένουν να ψηφίζουν, η έλλειψη απλής αναλογικής και τα μαγειρέματα του εκλογικού νόμου από τα δύο κυβερνητικά κόμματα, μοιράζουν την τράπουλα πολύ διαφορετικά από ότι υποτίθεται ότι εκφράζεται η βούλησή τους.
  Η διαδικασία της εκλογής αντιπροσώπων είναι το νόμιμο αλλά όχι ηθικό ξέπλυμα των ενοχών και της παθογένειας που έχει δημιουργήσει η κάστα του πολιτευτή, ενός ανθρώπου προικισμένου με δυνατό μνημονικό για να θυμάται μικρά ονόματα, με γνώσεις οικονομικής θεωρίας κεφαλαιοκρατικής προσέγγισης, και ρητορική ικανότητα (προαιρετικά)."Ο λαός τους ψήφισε" είναι το ύστατο επιχείρημα για όποιον ασκήσει κριτική ως προς τον ρόλο ή την χρησιμότητα των ανθρώπων αυτών και των κομματικών σχηματισμών τους. Στην ουσία δεν τους ψηφίζει κανένας λαός, αλλά το κλειστό κύκλωμα που οι ίδιοι τρέφουν. 
  Και έρχονται χωρίς ίχνος θράσους οι περισσότεροι απ'αυτούς, να ρίξουν τις ευθύνες για τις δικές τους κακές προτεραιότητες και χειρισμούς στις πλάτες ανθρώπων που εργάζονται και φορολογούνται. Στρέφουν μέσω των δημοσιογράφων τη μία ομάδα ενάντια στην άλλη, τους δημόσιους ενάντια στους ιδιωτικούς υπαλλήλους "γιατί αυτοί φοροδιαφεύγουν", τους τηλεθεατές ενάντια στα μπόνους των δημοσίων, τους δημοσιογράφους της ιδιωτικής ενάντια στους δημοσιογράφους της δημόσιας τηλεόρασης, και πάει λέγοντας. "Φταίτε όλοι" υπονοούν.
  Είναι νομίζω, η ώρα να ακούσουν με όσο πιο ηχηρό τρόπο γίνεται από αυτούς που θεωρούν "υπηκόους" τους, την απάντηση "ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ"!
--------------------------
σσ1: Στη φωτογραφία ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ την εποχή του Μάη

σσ2: Ο πρωθυπουργός πριν γίνει πρωθυπουργός: http://www.youtube.com/watch?v=IJ3S44yJJU4

σσ3: Αξίζει να διαβάσει κανείς το 3ο τεύχος του περιοδικού "Μάγμα" το οποίο φέρνει στο ελλαδικό προσκήνιο τα αδιέξοδα του συστήματος ανάπτυξης και ανοίγει την προοπτική της απο-ανάπτυξης