Τον Πετρόπουλο τον γνώρισα πρώτα ως λαογράφο. Οι μελέτες του, αν και δεν έχουν την αυστηρή μέθοδο των ακαδημαϊκών διατριβών, είναι γεμάτες σπινθηροβόλες σκέψεις, ριζοσπαστικές αναλύσεις, θησαυρούς λέξεων.
Θα έπρεπε να το είχα υποψιαστεί ότι θα ήταν εξίσου καλός στην καλλιτεχνική του παραγωγή.
Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου η ποιητική συλλογή "Μετά", ένα βιβλίο που με κέρδισε λόγω ύφους πρώτα, αλλά και των ποιημάτων που αφήνουν να μεταδοθεί χωρίς περιττά φτιασιδώματα η αγωνία ενός ανθρώπου που γράφει.
Θα παραθέσω μερικά ποιήματα ενδεικτικά:
(1)
Τους ποιητές θα έπρεπε να τους σκοτώνουν
σαν τα λυσσασμένα σκυλιά.
Κι ο πιο κουρνάζος Ποιητής
είναι αφελέστατο άτομο.
Και γιαυτό επικίνδυνο.
Ο Αθώος είναι Επαναστάτης.
(2)
Δεν κατέχω το κλειδί του μουνιού σου.
Δεν μπορώ να εξηγήσω την ψυχή μου.
Κι όλο ξεθυμαίνουν απ' τα ρουθούνια μου,
ανάκατα,
τρυφερά αισθήματα και ξίδι και χολή
Και μόνον το μουνί με κάνει και ξεχνώ
(3)
Μα δεν είναι περίεργο
ένας κυνικός σάν κι εμένα
να βασανίζεται από αισθήματα;
Δεν είναι άδικο;
(4)
Στην πατρίδα μου
χειροκροτούν τον Ποιητή
μόνον όταν αυτοκτονήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου