Η γιαγιά ξεκινάει για την εκκλησία. Εκεί θα ακούσει ένα κείμενο που δεν το πολυκαταλαβαίνει, αφού δεν έχει βγάλει το δημοτικό, αλλά την ατμόσφαιρα και την πλοκή της ιστορίας την ξέρει. Θα συγκινηθεί σίγουρα, ίσως κλάψει βλέποντας το ομοίωμα του Ιησού επάνω στο σταυρό. Αγαπώ την άδολη κατάνυξη που θα νοιώσει η γιαγιά πιστεύοντας σε κάτι που εγώ δε μπορώ πλέον να πιστέψω. Εγώ αυτό το κείμενο (ευαγγέλιο) πιστεύω ότι έχει ξεχωριστεί από άλλα, έχει μαγειρευτεί κατά την αποκρυστάλλωση του δόγματος από αυτούς που είχαν δύναμη και συμφέρον, σε μεταγενέστερη εποχή. Παρόλαυτά, σέβομαι αυτό το συναίσθημα της γιαγιάς, κι ακόμη περισσότερο το δικαίωμά της να το νιώθει. Αλλά όσο κοιτάω ολόγυρα αρχίζω να οργίζομαι για το ότι ο παπάς που διαβάζει τα λόγια αυτά είναι δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή πληρώνεται από όλους, είτε πιστεύουν είτε όχι, σε ένα κράτος που κατά τα άλλα δέχεται την ανεξιθρησκία. Για το ότι πληρώνεται εξτρά και αφορολόγητα για κάθε "τελετή" (κατά τα άλλα την υπέρτατη στιγμή αγιότητας) που αναλαμβάνει, αλληθωρίζοντας στο πενηντάρικο που βγάζει ο κάθε θεοσεβούμενος θέλοντας να κάνει ευχέλαιο στο σπίτι του ή να θάψει δικούς του ανθρώπους. Και μετά κηρύσσει ότι ο Χριστός ήρθε "για να πάρει τις αμαρτίες μας", ενώ έκανε ακριβώς το αντίθετο: κριτίκαρε την υποκρισία των Φαρισαίων που είναι ίδια με τη σημερινή θρησκευτική υποκρισία, αναποδογύρισε τους πάγκους των εμπόρων (των εμπόρων έτσι; φανταστείτε τι θα έκανε σε αυτούς που μετέτρεψαν το θρησκευτικό έργο σε real estate επιχειρήσεις!)...
Διάφορα καραβάνια ξεκινούν για προσκύνημα στους Άγιους Τόπους, στημένα από γραφεία και οργανώσεις (με το αζημίωτο βέβαια), και αναλαμβάνουν να ξεναγήσουν τους πιστούς στους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα πρόσωπα της Βίβλου. Λίγο παραπέρα, κατά τη διάρκεια της δικής μας Μεγάλης Εβδομάδας κάποιοι περνούν τα δικά τους Πάθη. Αεροσκάφη της ισραηλινής αεροπορίας υπερίπτανται της παλαιστινιακής γης και αφήνουν "δώρα". Το αίμα παιδιών ποτίζει τη γη, το αίμα παιδιών που ο Χριστός συμβούλεψε "να γίνετε όπως αυτά". Και ο πιστός κάνει μηχανικά το σταυρό του, βλέπει τους ρασοφόρους γύπες να παίζουν ξύλο για το ποιός θα "γευτεί" πρώτος το θαύμα του Αγίου Φωτός, και επιστρέφει στο σπίτι του εκστασιασμένος.
Όταν όλη η ζωή μας βασίζεται στην υποκρισία, πως θα μπορούσε το Πάσχα μας να είναι διαφορετικό;
*Για όσους θα βρίσκονται στην Αθήνα στις 9 του Απρίλη, πραγματοποιείται συναυλία για την στήριξη του εγχειρήματος "Ένα καράβι για τη Γάζα". Κάτι που νομίζω ότι θα πιάσει τόπο και θα βοηθήσει έστω και ελάχιστα, τους Ναζωραίους του τώρα.
Γιατί στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, ο "πλησίον" βρίσκεται παντού.
Γιατί στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, ο "πλησίον" βρίσκεται παντού.
πολύ ωραίο αυτό που είπες.... ο πλησίον είναι παντού..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ο πλησίον είναι όλοι επίσης. πόσο εύκολα βγάζουμε από αυτή την κατηγορία του "πλησίον", τους μετανάστες, τους μη χριστιανούς, τους μαύρους, τους κίτρινους.
πόσο επιλεκτική είναι η συμπόνοια μας.
το να ζεις και να δρας χριστιανικά ελάχιστη σχέση έχει εν τέλει με το αν είσαι Χριστιανός....
'Παρόλαυτά, σέβομαι αυτό το συναίσθημα της γιαγιάς'. Πραγματικό, ωραίο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κατέβαινε ο Χριστός στη γη τώρα, τώρα να δούμε ποιοι θα τον ακολουθούσαν. Τώρα θα ζυγιζόταν η υποκρίσια όλων μας από την αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι περισσότεροι "άθεοι" έγιναν έτσι από τους υποτιθέμενους "ένθεους"
Ωστόσο Αυτός Ανέστη. Εγώ με τη γιαγιούλα είμαι
οι αθεοι εγιναν αθεοι απο αλλους αθεους η αιρεσεις αλλα και απο την δικαιολογια οτι οι παπαδες εν ε καλοι......ηλιθια πραματα εμεις τους παπαες τιμουμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε ανώνυμε, δεν είναι ανάγκη να σε "κάνει άθεο" κάποιος, δεν μιλάμε για καμιά συμμορία αλλά για προσωπικά πιστεύω (ή "δεν πιστεύω" σε αυτή την περίπτωση!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να καταλήξεις εκεί ύστερα από κάποια αναζήτηση, την οποία φαντάζομαι ότι κάνει ο καθένας μας στα θέματα αυτά.
Εξαρτάται πως εννοείς το θέμα "τιμούμε". Επειδή από ότι κατάλαβα είσαι από την Κύπρο στην οποία έχω ζήσει τα τελευταία 8 χρόνια, δεν νομίζω να σου διαφεύγει ότι η επίσημη θρησκευτική ηγεσία είναι από τους δυνατότερους οικονομικούς παράγοντες του νησιού, και έχει μία σειρά εταιριών υπό τον έλεγχό της, μεταξύ των οποίων εργοστάσια κατασκευής... αλκοολούχων ποτών. Όταν πηγαίνεις και αφήνεις λεφτά στο παγκάρι αυτών των βέβηλων που μιλάνε και στο όνομα του Χριστού, ενισχύεις την οικονομική τους ματαιοδοξία. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν πιστεύεις ή όχι στον Χριστό, στον Αλλάχ ή στον Σελασιέ ;)
Ο,τι υπάρχει ή μεταστρέφεται σε εξουσία εκτροχιάζει την αρχική φύση των πραγμάτων. Η Τέχνη ως εξουσία, ο Έρωτας ως εξουσία, η Εκκλησία ως εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, δεν αποκλείουμε ούτε την Τέχνη ούτε τον Έρωτα ούτε και την Εκκλησία (τηρουμένων των τεράστιων διαφορών και αναλογιών). Την εξουσία απορρίπτουμε και στη διακονία υποτασσόμαστε, στην αγάπη λυγίζουμε, στην ομορφιά κάνουμε πίσω.
Πλανητά, χαιρετώ έπειτα από πολύ καιρό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ανάρτηση και δείχνει κάπως στη ρίζα του προβλήματος. Έπειτα από τη "Μεγάλη Εβδομάδα" και την λειτουργία της Ανάστασης, με απογοήτευσε κι εμένα η υποκρισία που αναφέρεις, τόσο του κλήρου μα περισσότερο των «πιστών». Όχι πως δεν την είχα νιώσει και τα προηγούμενα χρόνια που είχα συναίσθηση, όμως φέτος ήταν πιο έντονο.
Παραθέτω ένα αρκετά ενδιαφέρον ιστολόγιο, σχετικό με το Χριστιανισμό και την εξουσία, μιας και αναφέρθηκε παραπάνω: http://akeldama09.blogspot.com/
Καλή συνέχεια!
αδερφέ, κάτω από την φώτο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αξίζει να βάλεις και μια φώτο προς τιμή του Αφγανού ρακοσυλλέκτη…στην συνείδησή μου, οι δύο αυτές δολοφονίες έχουν την ίδια βαρύτητα όπως και η αξία της ζωής τους φυσικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ θρησκεία αυτή δεν είναι Χριστιανισμός, θα έπρεπε να λέγεται Παυλισμός...το όλο σκηνικό, σε καμία περίπτωση δεν το επέβαλε ο Χριστός...και όπως πολύ ωραία ανάφερες, δεν ήταν σε καμία περίπτωση συγκαταβατικός με την αδικία...ήταν ο πρώτος που έβριζε και στηλίτευε τα κακώς κείμενα των φαρισαίων (οι παπάδες της τότε εποχής) οι οποίοι ήταν οι άμεσοι συνεργάτες του τότε καθεστώτος (Ρωμαϊκή κυριαρχία)... δεν φταίει η κάθε γιαγιούλα που με την μικρή της συνείδηση προσπαθεί να αγγίζει τις απώτερες αναζητήσεις της…λίγο οι τύψεις, λίγο το αδύναμο της ηλικίας, γίνεται βορά στα σαγόνια των τραγοπαπάδων που καθημερινά ξανασταυρώνουν τον Χριστό με την ζωή τους και τις πράξεις τους...
Γιώργο, οι επισημάνσεις και οι σκέψεις σου νομίζω ότι είχαν λείψει από το ιστολόγιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστιανοί Αναρχικοί... τι μου θύμισες τώρα.
Πολύ παλιά είχα ακούσει για το ρεύμα αυτό, στο οποίο μάλιστα ανήκαν στα νιάτα τους κάποιοι από τη γειτονιά μου, τώρα πάνω από 50 οι περισσότεροι.
Τότε το είχα αξιολογήσει σαν μία προσπάθεια των ατόμων αυτών να σκεφτούν ριζοσπαστικά, χωρίς όμως να μπορούν να ξεφύγουν από την κοινωνική και εκπαιδευτική νόρμα του "ελληνοχριστιανισμού".
Τώρα διαβάζοντας τα κείμενα και τις τοποθετήσεις αυτών των ομάδων, βλέπω ότι δεν επηρεάζει σε τίποτε την πολιτική τους σκέψη και δράση, η πίστη τους στον Χριστό.
Ίσα-ίσα τώρα τη βλέπω ως μία τρανή απόδειξη ότι τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα δεν είναι μονολιθικά, έχουν μία αξιοθαύμαστη πολυπλοκότητα, ένα φάσμα αποχρώσεων. Αλήθεια, τι διαφορετικός που είναι ο Χριστός χωρίς τον χριστιανισμό...
Κάτι πάνω σ'αυτό που έγραψε η Όλγα: πολύ σημαντική είναι η διαδικασία της επιβολής μίας εξουσίας. Π.χ. το γεγονός ότι μας βαπτίζουν χωρίς να έχουμε την συνείδηση της διαδικασίας, του μυστηρίου, της ενσωμάτωσης σε μία κοινότητα πιστών, είναι διαδικασία επιβολής στην οποία πολλά παιδιά "κλοτσάνε" και με το δίκιο τους αργότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι επιβάλλεται ως εξουσία είναι αυτονόητο ότι δημιουργεί αντίσταση. Οι πιστοί σήμερα δεν νομίζω ότι έχουν την αντίληψη ότι απαρτίζουν οι ίδιοι την εκκλησία, ότι ο ιερέας είναι εκεί για να διακονεί και όχι για να ηγεμονεύει ή να διαβάζει ένα κείμενο με το αζημίωτο.
Δηλαδή το "άξιος" που λέγεται κατά την χειροτόνηση κάποιου ιερωμένου, σε συνθήκες δημοκρατίας, θα έπρεπε να είναι μία ολόκληρη συζήτηση και όχι εθιμοτυπική ιαχή. Νομίζω.
Παλαλέ, κάθε ζωή έχει την δική της ανυπολόγιστη αξία. Τα παιδιά που χάνονται από ανίατες ασθένειες σε τρυφερή ηλικία, τα παιδιά μεταναστών που θαλασσοπνίγονται στις σάπιες βάρκες του Αιγαίου και δε φτάνουν ποτέ στα δελτία ειδήσεων, όπως και του παιδιού που διαμελίστηκε από την βόμβα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοκαρίστηκα από την είδηση του θανάτου αυτού του παιδιού, που είναι η όψη των σύγχρονων Αθλίων στις κολάσεις που έχουμε φτιάξει και ονομάζουμε πόλεις.
Από κοινωνικής άποψης βέβαια, κανένας θάνατος δεν είναι ίδιος με έναν άλλο. Προσωπικά πιστεύω ότι πολλοί από εκείνους που βγήκαν ως "υπερασπιστές" του μικρού Αφγανού, ενεργούσαν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το θεωρώ μεγάλη τραμπουκιά και τυμβωρυχία αυτό που έκαναν διάφορα "δημοσιογραφικά" ιστολόγια υψηλής αναγνωσιμότητας (τρωκτικό κυρίως), που δημοσίευσαν τη φωτογραφία με το διαμελισμένο πτώμα του παιδιού (σε στιλ "κοιτάξτε τι κάνατε τσογλάνια") τη στιγμή που ένας πατέρας και μία μητέρα έχουν μείνει πίσω, με ένα νεκρό αγόρι και μία τυφλωμένη (κατά πάσα πιθανότητα) κόρη.
Η περίπτωση αυτή πάντως, επαναφέρει με τον πιο τραγικό τρόπο τα αδιέξοδα της ατομικής "ένοπλης δράσης" αυτού του είδους. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, υπήρξαν διάφορες ομάδες οι οποίες φαντασιώνονταν ότι πραγματοποιούσαν ένα "αντάρτικο πόλης" με το να βάλουν μία μικρής ισχύος βόμβα ή γκαζάκια στα γραφεία της εφορίας στη γειτονιά τους.
Αυτός ο τρόπος "αντικαθεστωτικής" δράσης, εκτός από αναποτελεσματικός είναι και επικίνδυνος ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΝ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ.
Εκείνοι κατά πάσα πιθανότητα βρίσκονται σε κάποιο κοσμικό γκαλά ή στο κότερό τους.
Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν αυτοί που ζουν και μετακινούνται γύρω από τις γειτονιές, και είδαμε ποιοί είναι αυτοί..
Όλα αυτά ΑΝ είναι κάποια ένοπλη "επαναστατική" οργάνωση από πίσω. ΑΝ. Γιατί η υπόθεση δεν έχει διαλευκανθεί.