Θα έχετε, ίσως, προσέξει σε κάποια αεροπορική πτήση ότι οι αεροσυνοδοί που ενημερώνουν τους επιβάτες, συνήθως "μασάνε" τις αγγλικές ανακοινώσεις, κι ενώ μπορείς να ακούσεις σχετικά άνετα το "Oι επιβάτες παρακαλούνται να κλείσουν όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές", αναρωτιέσαι με ποιο μαγικό τρόπο κάποιος δύσμοιρος που δεν γνωρίζει ελληνικά, θα μπορέσει να αποκρυπτογραφήσει αυτό το "assengersarkandlyrequestedtoturnoffall...ectronic....ices" !
Το μήνυμα είναι ούτως ή άλλως μηχανικό. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιβατών έχει ξαναπετάξει, γνωρίζει πάνω-κάτω τι θα ειπωθεί στα μηνύματα, και τα περισσότερα λέγονται για να λέγονται. Απλά η πρόταση στη μητρική γλώσσα είναι πιο στρωτή, πιο κατανοητή, και η αντίστοιχη ξενόγλωσση συνήθως πληρώνει το μάρμαρο.
Κατεβαίνοντας από ένα τέτοιο αεροπλάνο στην Λάρνακα και έχοντας ακούσει τις κατακρεουργημένες ανακοινώσεις για πολλοστή φορά, έτυχε να δω τον πρωθυπουργό της Ελλάδας ο οποίος είχε έρθει επίσκεψη στην Κύπρο να δηλώνει: "Θέλουμε μία δίκαιη και βιώσιμη λύση για το κυπριακό, χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, βασισμένη στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, με ένα κράτος, μία ιθαγένεια, μία διεθνή εκπροσώπηση."
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα "Παίρνω το αεροπλάνο αρκετά συχνά, αλλά τη συγκεκριμένη κασέτα την έχω ακούσει περισσότερο από αυτή της αεροσυνοδού". Η πρόταση είναι "φορεμένη" στα χείλη πολιτικών της Ελλάδας και Κύπρου, για ο,τιδήποτε ρωτηθούν σε σχέση με το κυπριακό πρόβλημα, από τη στιγμή που απορρίφθηκε το σχέδιο Ανάν και έπειτα. Από δεξιά μέχρι αριστερά, η ίδια ρητορική.
Από τη μία λες ότι είναι πρωτόγνωρο το να υπάρχει μία κοινή γραμμή στην εξωτερική πολιτική από όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά από την άλλη ο "σιδηρόδρομος" αυτός, εκτός του ότι είναι τόσο μα τόσο βαρετός, αγνοεί όλες τις υπόλοιπες διαστάσεις του θέματος: θέτει το κυπριακό ψυχρά ως ένα πολιτειακό ζήτημα, σαν να υπάρχει ήδη μία ομογενοποιημένη κοινότητα που θέλει να κάνει κράτος, σαν να μην υπάρχουν προβλήματα μεταξύ των δύο κοινοτήτων, σαν ο κυπριακός λαός να έχει μία συνείδηση και κουλτούρα επανένωσης.
Κάτι που δεν θα μπορούσε να ανταποκρίνεται λιγότερο στην αλήθεια: οι εκλογές στα κατεχόμενα εδάφη, έδειξαν ακριβώς αυτή τη δυσκολία. Το ίδιο εκλογικό κοινό το οποίο ψήφισε "ναι" στο σχέδιο Ανάν, σήμερα ανέδειξε για εκπρόσωπό του έναν σκληρό πολιτικό παλαιάς κοπής, αδιάφορο για το όραμα της όποιας επανένωσης. Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, οι φωνές του "εμείς εδώ κι αυτοί εκεί", ακούγονται δυνατότερες.
Πίσω από τις γραφειοκρατικές έννοιες και τους διεθνείς διπλωματικούς χειρισμούς, υπάρχουν ριζωμένες αντιλήψεις δεκαετιών και νέα δεδομένα που καθιστούν ακόμα δύσβατο το μονοπάτι του διαλόγου μεταξύ των δύο βασικών πληθυσμιακών ομάδων της νήσου. Πράγμα που η ελίτ των πολιτευτών δείχνει να αγνοεί επιδεικτικά. Στον τομέα της επαναπροσέγγισης της καθημερινής ζωής, έχουν γίνει ελάχιστα. Που είναι η συμβίωση, εκτός από τα "ψώνια στα κατεχόμενα"; Που είναι οι κοινοί κοινωνικοί αγώνες; (όχι οι προκάτ εκδηλώσεις για τα μάτια του κόσμου) Που είναι οι συμβολικές κινήσεις "από τα κάτω";
Προσπαθώ να φανταστώ πόσο ευκολότερη θα ήταν η διαδικασία της πολιτειακής επίλυσης, αν υπήρχαν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Και πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση τώρα, που βλέπουμε την κορυφή και λέμε ότι έχουμε σκαρφαλώσει ήδη το βουνό. Κατά κανόνα σε τέτοιες περιπτώσεις, η πτώση πονάει περισσότερο.
Το ότι πάεις να παραγγείλεις έναν καφέ η έναν φαί η να εξηγήσεις του ντελίβερυ την οδό σου και στα καταστήματα να κάμεις ολόκληρη νοηματική σκηνοθεσία αλά αγγλικά εν σε ενόχλησε ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμος 1, αμφιβάλλω εάν διάβασες το κείμενο. Δε μπορεί να το διάβασες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμος 2, το φαινόμενο της πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου δεν είναι κυπριακή ιδιαιτερότητα, όπως διάφοροι αθλητικογράφοι (μη σοβαροί κατ'εμέ) διατείνονται. Σε όλες περίπου τις χώρες οι ομάδες έχουν πολιτισμικές, πολιτικές ή θρησκευτικές συνδηλώσεις.
Εκείνο στο οποίο η Κύπρος όντως είναι ιδιαίτερη και δεν νομίζω για καλό, είναι η ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του ποδοσφαίρου. Δηλαδή ότι μπορεί να ακουστεί σε ματς ΑΠΟΕΛ-ΟΜΟΝΟΙΑ σύνθημα όχι ενάντια στην πράσινη ομάδα, αλλά ενάντια στο ΑΚΕΛ (και αντίστροφα). Το παιχνίδι περιπλέκεται όταν μπαίνουν στις ομάδες διάφοροι "κόκκινοι" και "γαλάζιοι" επιχειρηματίες, πολιτικοί και παρατρεχάμενοι και εμένα σαν ποδοσφαιρόφιλο αυτή η κατάσταση με ξενερώνει.