Τι σημαίνει ποντιακή γενοκτονία σήμερα

Η αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ένα πολυβασανισμένο θέμα. 

Άργησε να θεσμοθετηθεί από το επίσημο ελληνικό κράτος, που δεν έδειξε ποτέ ιδιαίτερα πρόθυμο να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη της προσφυγικής προέλευσης μεγάλου μέρους των πολιτών του.

Διακινδυνεύω να διατυπώσω ένα "αν": Πιστεύω ότι η γενοκτονία δε θα είχε αναγνωριστεί εάν δεν είχε επιρροή στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ κατά τη δεκαετία του 90, ο ποντιακής καταγωγής Μιχάλης Χαραλαμπίδης.   Βεβαίως το αίτημα προϋπήρχε στη συλλογική μνήμη των ανθρώπων που ήρθαν χωρίς τη θέλησή τους από την Ανατολία, είχε κωδικοποιηθεί στα "θέλω" πολλών προσφυγικών οργανώσεων και ενώσεων. Όμως εάν δεν υπήρχε εκείνη η επιρροή στα τότε κέντρα αποφάσεων, δε νομίζω ότι υπήρχε περίπτωση να επικυρωθεί τυπικά.

Η διατήρηση μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας φαντάζει πολύ "ντεμοντέ" στην Ελλάδα του σήμερα,που δέχεται την αυτοκρατορική επίσκεψη Ερντογάν, και χτίζει την πολιτική γράμμή η οποία λέει "η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο χωρών είναι η υφαλοκρηπίδα".  Η πρόσφατη βέβαια (η μία από τις πολλές) ελληνοτουρκική προσέγγιση της μπίζνας, το μόνο που κατάφερε να καταδείξει είναι ότι τα κράτη ακόμη κι όταν έχουν αντικρουόμενους εθνικισμούς, μπορούν να "τα βρουν" υπέροχα σε τομείς όπως η "ασφάλεια" και τα επιχειρηματικά μνημόνια. 

Η ποντιακή γενοκτονία στο 2010 κρατάει άσβεστη τη θύμηση ότι η "εθνική καθαρότητα" οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους μακρυά από τις πατρογονικές τους εστίες, 

Η ποντιακή γενοκτονία στο 2010 μας λέει ότι μία διάλεκτος, ένας τρόπος ζωής και μία παράδοση που αναπτύχθηκε για αιώνες, στραγγαλίστηκε στη θηλειά του έθνους-κράτους. 

Μας θυμίζει τον καημό του παππού και το δάκρυ μιας δικής μας Ανατολής. 

Πόντος δεν είναι μόνο οι χοροί στα σαββατιάτικα τηλεοπτικά show και τις εορταστικές εκδηλώσεις των δήμων. Αλίμονο αν ήταν μόνο αυτό.

-

Διαβάστε επίσης:
 Σκέψεις για την ποντιακή γενοκτονία