ανησυχούμε που αρχίσαμε να μη μένουμε πια άγρυπνοι τις νύχτες
Κ.Μόντης
Την έχουν χαρακτηρίσει πολλές φορές "κυπριακή τραγωδία" αλλά στις τραγωδίες έρχεται μία κάθαρση. Αυτό που έγινε στην Κύπρο το 1974 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά σαν ένας διαρκής εφιάλτης που στοιχειώνει όσους έχουν ακόμη αξιοπρέπεια και στοιχειώδη ευαισθησία.
Η λέξη εφιάλτης πιστεύω ότι είναι η πιο σωστή για την περίπτωση,που στα ελληνικά κρατάει απ'το όνομα ενός προδότη σε πολεμικό μέτωπο.
Όπως ο Εφιάλτης έδειξε το πέρασμα και την ευάλωτη πλευρά των συμπατριωτών του, έτσι φρόντισαν διάφοροι που ορκίζονταν στην πατρίδα και στην "τιμή των όπλων", το έτος 1974, να ανοίξουν την πόρτα στον εισβολέα, να αποσύρουν την μεραρχία του ελληνικού στρατού στη νήσο, να εμπνευστούν ένα αιματηρό πραξικόπημα, να συστήσουν την προκλητική "αυτοσυγκράτηση" τη στιγμή που ο τουρκικός στρατός αποβιβαζόταν, να μην καλέσουν τις ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις της Ελλάδας στο πεδίο της μάχης που οι ίδιοι πυροδότησαν.
Γεννήθηκα σε ένα δρόμο μίας συνοικίας στη Θεσσαλονίκη, οδός Κύπρου.
Άλλα πράγματα για το νησί αυτό δεν ήξερα, ούτε τα ταραγμένα γεγονότα που οδήγησαν στην εισβολή, ούτε την μετά κατάσταση.
Ήρθα σε επαφή με αυτό το έγκλημα όταν ήμουν στο δημοτικό, διαβάζοντας ένα βιβλίο που αναφερόταν στα γεγονότα της εισβολής. Νομίζω λεγόταν "Επιστροφή στην Κερύνεια", χωρίς να θυμάμαι παραπάνω στοιχεία ούτε την υπόθεσή του. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του οι εικόνες ζωντάνευαν μπροστά μου (αλήθεια, πόσο διαφορετική ήταν η διαδικασία της ανάγνωσης τότε!) , έβραζα από εκνευρισμό και δάκρυζα για τα όσα περιγράφονταν.
Στα 17 και κάτι βρέθηκα μέσα σε ένα αεροπλάνο και πέταξα για κείνο τον τόπο.
Εκεί είδα πολλά πράγματα που δεν είχα διαβάσει ούτε στα λογοτεχνικά αφηγήματα ούτε στο βιβλίο Ιστορίας του λυκείου. Γνώρισα τους Κυπραίους με τα καλά τους και τα στραβά τους. Είδα από κοντά τους τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Προσπάθησα να δω τα πράγματα όσο δυνατόν πιο μακρυά από την προπαγάνδα του κράτους που με γέννησε.
8 χρόνια αργότερα, ξαναγύρισα στην οδό Κύπρου και μου φαίνονται όλα τόσο μακρινά. σαν να πρόκειται για την ζωή ενός άλλου.
Όμως κάθε που ζεσταίνει το κατακαλόκαιρο αποπνικτικά, κάθε που με αφήνει ο Ιούλης δε φεύγει με τίποτε αυτός ο κόμπος στο λαιμό, κι η μνήμη του 74 με σφίγγει τανάλια.
---------------------------------------------------------
Διαβάστε επίσης:
Ερυκίνη: 20 του Ιούλη: http://erykini.blogspot.com/2010/07/20.html
Πόντος και Αριστερά: Kύπρος ’74: Δεν Ξεχνώ (ούτε τους χουντικούς πραξικοπηματίες, ούτε τους Τούρκους εισβολείς): http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/07/15/15-7-2009/
"Ιστορικά" Ελευθεροτυπίας: Φάκελος Κύπρου, τα απόρρητα ντοκουμέντα, Σάββατο 17 Ιουλίου
Όμορφος ο στίχος που διάλεξες. Μόνο που πια ούτε καν ανησυχούμε που δεν ανησυχούμε πια...
ΑπάντησηΔιαγραφή