Από το troktiko στο tromaktiko ή το αδιέξοδο της ατομικής ένοπλης δράσης

Δεν ξέρω ποιοι απαρτίζουν την "Σέχτα Επαναστατών". Δεν με ενδιαφέρει η αστυνομική πλευρά της υπόθεσης, να πω δηλαδή το μακρύ ή το κοντό μου για το εάν πρόκειται περί ένοπλης πολιτικής βίας, για το αν είναι προβοκάτορες, κοινοί ποινικοί ή ό,τιδήποτε άλλο. Άλλωστε τα παραπάνω έχουν ειπωθεί για όλες τις οργανώσεις, από όλους τους "απέξω" που δεν ξέρουν τίποτε για την ταυτότητα των ατόμων που δρουν σ'αυτές.

Είναι επίσης γνωστή η άποψή μου για ιστολόγια όπως το τρωκτικό (είχαμε συζητήσει μάλιστα για το θέμα των "δημοσιογραφικών" ανώνυμων blogs σε προηγούμενη ανάρτηση), και δεν ανήκω σε αυτούς που θα θεοποιήσουν την δουλειά του Σ. Γκιόλια επειδή έχασε τη ζωή του. 

Όμως κάποια πράγματα "βγάζουν μάτι" σχετικά με τα αδιέξοδα του συγκεκριμένου τρόπου δράσης: η "Σέχτα Επαναστατών", μερικές μέρες μετά την εκτέλεση Γκιόλια, έβγαλε προκήρυξη με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη, αλλά και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους προέβη στη συγκεκριμένη πράξη. Από τον τρόπο γραφής είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς πως οι δράστες είχαν την εντύπωση πως σκοτώνοντας τον Γκιόλια, καταφέρουν ένα πλήγμα στην δημοσιογραφία αυτού του είδους.

Κατά πόσο όμως ανταποκρίνεται αυτό στην πραγματικότητα;

Το "τρωκτικό", δημιούργημα του Σωκράτη Γκιόλια, που λάμβανε βοήθεια από μία μικρή ομάδα συντελεστών, ανέστειλε τη λειτουργία του μετά το θάνατο του ιδρυτή. 

Εκτός από το γεγονός ότι blogs παρόμοιου ύφους και θεματολογίας συνέχισαν να ζουν και να βασιλεύουν, πετάχτηκε σαν μανιτάρι ένα νέο ιστολόγιο. Και το όνομα αυτού; tro-ma-ktiko 

Με τον ίδιο σχεδιασμό, με το ίδιο στιλ και την ίδια ανώνυμη κυκλοφορία φημών που έκανε διάσημο το "original" τρωκτικό. Το αποτέλεσμα ήταν το tro-ma-ktiko να έχει πάνω από 1 εκατομμύριο επισκέψεις τις τρεις πρώτες μέρες λειτουργίας του. 

Αποδεικνύοντας πως η δημοτικότητα ρηχών ιστοσελίδων και μέσων, η απήχηση μίζερων ιδεών και πρόχειρων αναλύσεων, δε λύνεται στην άκρη μίας κάννης. 

Η ένοπλη δράση αυτού του είδους, όποια κι αν είναι τα κίνητρά της, μπορεί να εξοντώνει άτομα αλλά κρατά ανέπαφες τις κοινωνικές δομές καταπίεσης (αν δεν τις δυναμώνει).