Η επαναλειτουργία της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα είναι αδιαμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός. Κοντά εννιά δεκαετίες παρέμεινε κλειστή η μονή του όρους Μελά, και οι πιστοί που ανήκουν στην ποντιακή παράδοση δίνουν μία εξέχουσα θέση στον επιβλητικό αυτό χώρο.
Από εδώ και πέρα τελειώνει το συναίσθημα και αρχίζει το συμφέρον: την ίδια στιγμή που χιλιάδες κόσμου (στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι) στοιβάζονταν στον προαύλιο χώρο και έβλεπαν τη λειτουργία από γιγαντοοθόνες, πολιτικοί από την Ελλάδα φορούσαν τις διαπιστεύσεις τους και στήνονταν στις πρώτες σειρές εντός του ναού.
Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που κωφεύουν συστηματικά για το ζήτημα της γενοκτονίας, αρνούμενοι συνειδητά να το θέσουν ως θέμα στα διεθνή fora, με αποτέλεσμα να υπάρχει αναγνώριση σε άλλα κράτη από προσπάθειες ομογενών (βλ. Σουηδία, Αυστραλία) και όχι από τους επίσημους εκπροσώπους του κοινοβουλίου.
Η φορκλοροποίηση της ποντιακής ταυτότητας είναι μία ιστορία που κρατάει καιρό και βολεύει αφάνταστα τους πολιτικούς υπεύθυνους για την κατάσταση της ιδιαίτερης αυτής ομάδας, της οποίας η πολιτισμική ιστορία χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και διάφορες οργανώσεις έχουν περιορίσει την έννοια του "ποντιακού" σε χορευτικές εκδηλώσεις και χριστιανική θρησκευτικότητα, προωθώντας μία στατική αντίληψη της παράδοσης.
Το στερεότυπο του Πόντιου θρησκόληπτου χορευταρά αφήνει εκτός συζήτησης διάφορα αμείλικτα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με τον ακρωτηριασμό της ποντιακής διαλέκτου και πολιτισμού από τα κράτη της Ελλάδας και της Τουρκίας στα χρόνια που ακολούθησαν το μεγάλο διωγμό.
Ποιός ευθύνεται για την βίαιη μετατόπιση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τις πατρογονικές τους εστίες;
Ποιός ευθύνεται για την έλλειψη καλλιέργειας και προστασίας της ποντιακής διαλέκτου σε Ελλάδα και Τουρκία; (βλ. δίωξη Ομέρ Ασάν, βλ. τον πασίγνωστο "χάρακα" του δασκάλου στα ελληνικά σχολεία που κοκκίνιζε τα χέρια των παιδιών τα οποία μιλούσαν διάλεκτο)
Ποιός ευθύνεται για την άρνηση της ποντιακής γενοκτονίας και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου; (βλ.δημόσιες δηλώσεις του κ. Ρέππα και τις πάγιες θέσεις του υπ.εξ. της Τουρκίας)
Το μεγάλο στοίχημα για όσους έχουν προσφυγικές ρίζες, είναι να αντιμεωπίσουν την παράδοση δημιουργικά και να διεκδικήσουν την ιστορική δικαίωση της μνήμης ενός πολιτισμού που το παρελθόν του χάνεται μέσα στο μύθο.
Και αυτή η επίπονη αναζήτηση, πρέπει να λάβει χώρα έξω από τις αγκαλιές των διάφορων προσφυγοπατέρων, έξω από τα μισόλογα μιας πολιτικής σκηνής που αντιμετωπίζει την κοινότητα σαν λόμπι ψηφοφόρων, έξω από βολικές αλήθειες και στερεότυπα.
Διαβάστε επίσης: Σκέψεις για την ποντιακή γενοκτονία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου