Έλληνες μουσικοί της παρωδίας

Η παρωδία είναι αναπόσπαστο μέρος κάθε μορφής τέχνης, και η μουσική δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Κάθε κείμενο, τραγούδι, σχέδιο, βασίζεται σε προϋπάρχοντα έργα, δε μπορεί να κατανοηθεί έξω από τα κοινωνικά και ιστορικά συμφραζόμενα που το γέννησαν. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που αυτή η συζήτηση με προηγούμενα έργα είναι ανοιχτή, απροκάλυπτη και σατιρική. 

 Ένα από τα νέα είδη που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια στην ελληνική μουσική, είναι αυτό του παρωδιακού σκυλάδικου (ω, ναι!). Είμαστε εμείς οι Ρωμιοί μία ωραία ατμόσφαιρα, γιατί η ελληνική ποπ μουσική διαφέρει από τις αντίστοιχες των δυτικών χωρών. Το τσιφτετελάκι, το μπουκάλι στα μπουζούκια, τα γαρούφαλα (ή χαρτοπετσέτες σε low budget κωλάδικα) είναι ελληνικές πατέντες και γι'αυτό, όπως πιθανό να γνωρίζετε, είμαστε έθνος ανάδερφο. Πήραμε το ποπ και το σμίξαμε με το σκυλάδικο φτιάχνοντας το σκυλοπόπ, όπως σμίξαμε τον ελληνισμό με τον χριστιανισμό και γεννήσαμε τον ελληνοχριστιανισμό.

Χωρίς να το έχω εξακριβώσει, πιστεύω ότι πρώτος του είδους πρέπει να είναι ο Ζωρζ Πιλαλί, ένας άνθρωπος με αστείρευτο χιούμορ που είχε ξεχωρίσει για το ύφος του από την δεκαετία του 80', και εξακολουθεί να παίζει σε σκηνές της Ελλάδας.
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του:

Και ενώ το είδος του Πιλαλί φάνταζε σαν κάτι εντελώς προσωπικό και αμίμητο, προέκυψε πριν λίγα χρόνια η υπόθεση Άννα Γούλα. 

Το ψευδώνυμο αυτό διάλεξε μία φοιτήτρια για μία ακαδημαϊκή εργασία της, που όμως πέτυχε πολύ περισσότερα από μία απλή παρουσίαση. Πέτυχε να περιγράψει την νεοελληνική υπερβολή και το παράλογο ορισμένων νοοτροπιών ή τρόπων διασκέδασης. 

Ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά της Άννας Γούλα (ή Γούλας;) είναι κάπως έτσι:

Μία τέτοια προσωπικότητα, δε θα μπορούσε παρά να χτυπήσει την αγορά δυναμικά και να εδραιωθεί ως η "πρέσβειρα του νεοελληνικού ξεφαντώματος". Το κλιπ "Τα πίνω όλα" ήταν μάλλον επικό:



Ακολουθεί το αγαπημένο "καβάλα", πριν το τραγούδι όμως υπάρχει ένα διαφημιστικό το οποίο αναφέρεται στην γνωστή απόπειρα της λαϊκής τραγουδίστριας Έφης Σαρρή να διαπρέψει στον πολιτικό στίβο:

Δε μπορείς βέβαια να πεις ότι η Άννα Γούλα σατιρίζει μόνο μία τραγουδίστρια. Φέρνει λίγο σε Βανδή, λίγο σε Βίσση, λίγο σε Κοκκίνου, και το ότι όλες αυτές συσπειρώνονται σε μία καρικατούρα είναι το ανησυχητικό!

Αξίζει να αναφερθεί ότι με αφορμή την Άννα Γούλα ο γνωστός δημοσιογράφος Κ. Βαξεβάνης γύρισε ντοκιμαντέρ με θέμα την νεοελληνική νοοτροπία. Μπορείτε να το δείτε εδώ

 Η προσωπική μου όμως συμπάθεια, είναι ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος Babis Batmanidis. Δεν είναι δυνατόν η Θεσσαλονίκη να σέρνει το χορό των μπουζουκερί και να μην έχει τον Μέσσι της παρωδίας, τον Malmsteen του μπουζουκιού στις γειτονιές της.

Δε θα γράψω άλλα, γιατί οι λέξεις είναι πολύ μικρές μπροστά του.

Ladies and gents, meet Batmanidis.

Θα αρχίσω με το "Υπονοούμενο", ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια που έχει μελωδία-ξουράφι με ένα ανεπανάληπτο λογύδριο στην αρχή:



Δεν ξέρω για σας, αλλά ο στίχος
"μη μου μιλάς άλλο με -ισμούς για κοίτα λίγο τους...λογαριασμούς" με έχει στοιχειώσει...

Ο Μπάμπης εκτός από ερωτικά θέματα ασχολείται και με το πολιτικό τραγούδι, έχοντας δώσει στην ανθρωπότητα το τραγούδι-σταθμό "ΣΥΡΙΖΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΥΡΙΖΑ". Το παραθέτω:



"Μες το μυαλό διάσπαση / τα πάνω κάτω φέρνεις / με τούτη την κατάσταση / πια στην καρδιά δε μπαίνεις / Σύριζα μωρό μου σύριζα / πέρασες μπροστά μου μα δε γύρισα / σύριζα μωρό μου με διακόσα, κι είσαι ακόμα μία συνιστώσα"

Για όσα λέει ο Μπατμανίδης σε ένα στίχο, η Αυγή χρειάζεται δεκαπέντε φύλλα, τι να λέμε τώρα...

Στο τραγούδι "Γλυκιέ μου αναρχικέ", o Μπατμανίδης προσπαθεί να οικοδομήσει μία διαφορετική εικόνα για τον μπρουτάλ κοινωνικό αγωνιστή.



Τελειώνω με τον ρεφορμιστικό, σχεδόν σχιζοφρενικό ύμνο "Για επανάσταση λέω" με φόντο τον Λευκό Πύργο όπου ξεσπάσει η εξέγερση της νέας εποχής όταν θα πάρει το κύπελλο ο ΠΑΟΚ.


Kαλημέρα σε όλους.

*Ενώ συμπλήρωνα την ανάρτηση ένας φίλος πολύ σωστά μου θύμισε ότι με την παρωδία έχει ασχοληθεί σε ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του και ο Τζίμης Πανούσης. Κάτι αδιαμφισβήτητο, αλλά ο Τζίμης είναι κεφάλαιο μόνος του.