Η ερωτική θεολογία του Εμπειρίκου

Φωτογραφία: Α.Ε.

Οι περισσότεροι δε θα φτάσουν ποτέ, μέσα στην απεραντοσύνη των βιβλίων που κυκλοφορούν στον κόσμο, σε αυτό το κείμενο.
Οι αναγνώστες που θα επιχειρήσουν να το διαβάσουν, ίσως βρουν το οκτάτομο αυτό έργο δαιδαλώδες και να το αφήσουν σε μια άκρη.
Οι ηθικολόγοι ίσως σκανδαλιστούν από τις πολλές ερωτικές του σκηνές και το αρνηθούν.
Οι φιλόλογοι θα το θεωρήσουν ένα κείμενο έξω από το ακαδημαϊκό τους ενδιαφέρον και θα το απορρίψουν ως πορνογράφημα.
Οι "ορθόδοξοι" κάθε είδους θα το θεωρήσουν ιερόσυλο και τρελό.
Κι όμως, εγώ νιώθω ευτυχισμένος που έζησα και το διάβασα. Και κάπου εδώ που το προσωπικό συναντάει το κοινωνικό, νιώθω χρέος μου να κοινωνήσω την ερωτική θεολογία του και να δηλώσω πιστός.

"Τι έφταιγε αυτός -εσκέπτετο καθώς έπλενε τας χείρας του ο αγαθός θαλαμηπόλος-, τι έφταιγε αυτός, αν ήσαν τόσον ωραία τα κορίτσια; Μήπως δεν έφτιαξε και αυτόν και εκείνα ο Θεός, ο Παντοδύναμος Θεός, ο Παντοκράτωρ; Τι φταίνε τα δένδρα και η χλόη, όταν θροΐζουν ή μανίζουν, κάτω απ' την ήπια ή την αγρία, μα οπωσδήποτε ακατανίκητη πνοή του ανέμου; Τι φταίνε τα ηφαίστεια, όταν από το στόμα τους σκάει και πετιέται η λάβα; Τι φταίνε η γύρις, το άνθος, ο στήμων ο υψιτενής; Τι φταίει η θάλασσα, τι φταίει το κήτος, όταν ο ποντοπόρος Λεβιάθαν, όταν ο μέγας Φυσητήρ, αναδυόμενος εξαίφνης, πετά έναν πίδακα στον ουρανό σαν σπέρμα; ΤΙ φταίει ο άνθρωπος και η  φ ύ σ ι  του, αφού το βασικόν του όργανον, φουσκώνει τρομακτικά, επιμηκύνεται, σκληραίνει και υψώνεται σαν ράβδος χονδρή, σαν ρόπαλον, σαν ράβδος ζωντανή που οργά και πάλλεται και εν τέλει χύνει, εμπρός στην τρυφεράδα των βυζιών, εμπρός στην γοητεία των χειλιών και μέσα-μέσα στην σαγήνη της μυστικής, βαθύκολπης σπηλιάς με την πανήδονη γαλακτερή πηγή της ήβης.

 Αλλά προς τι -εσκέφθη εις το σημείον τούτο ο θαλαμηπόλος- προς τι οι φιλοσοφίες, τα λόγια, τα "μούπες-σούπα", προς τι η άντλησις από το παρελθόν, όταν υπήρχε δίπλα του, εις απόστασιν μόλις ενός μέτρου, ολόσωμον το Έαρ το γλυκύ, ολόκληρος ο Παράδεισος, ολόκληρη η Εδέμ!... Προς τι η παρελθοντολογία, αφού ήτο ή ημπορούσε γρήγορα να γίνη, τόσο ωραίον το παρόν!...

Όχι! Ο αληθώς ευτυχισμένος άνθρωπος δεν χρειάζεται ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον, αλλοιώς παρά μονάχα ως υπόσχεσιν και εγγύησιν της διαιωνίσεως της Ηδονής, και εκείθεν, της διαιωνίσεως της Ζωής και του ωραίου Σύμπαντος που μας εδόθη προς  Έ ρ ω τ α, προς  Μ έ θ ε ξ ι ν και προς τελείαν  τ α ύ τ ι σ ι ν  με το άπειρον Σ ώ μ α  και το άπειρον Π ν ε ύ μ α, και προς διηνεκή μετασχηματισμόν του Χθές, του Σήμερον και του Αύριον, εις εν αδιαίρετον και άτερμον Σ ύ ν ο λ ο ν  Ε υ δ α ι μ ο ν ί α ς  και  α θ α ν α σ ί α ς. Διότι ο ευδαίμων δεν έχει πια καημούς, μήτε εχθρούς, μήτε άγχος ή φόβον. Έχει τον όλβον του Θεού, μέσα στην αιώνια δόνησιν της Ενέργειας, εν ηδονή διαβιών και εν εκστάσει υπάρχων στον κόσμον τούτον τον παντοτινόν, στον κόσμον τον ανέσπερον, όπου το "Εγώ", δια τον πλήρη άνθρωπον, σημαίνει "Εκείνος", και ο εκάστοτε και εκασταχού "Εκείνος" σημαίνει πάλι Εγώ- ε γ ώ  που είμαι εν Θεώ και συνεπώς Θεός, εν Ηδονή και Κραδασμώ και εις τους αιώνας των αιώνων..."

Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Μέγας Ανατολικός, βιβλίο δεύτερο, σ.195-196