Με αφορμή το πρόσφατο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ανακάλυψαν όλοι -μέχρι την επόμενη φορά- το θέμα της βίας στα γήπεδα. Παιχνίδι που μύριζε απο πριν μπαρούτι, κανονικό γκολ που ακυρώθηκε, συμπλοκές οπαδών-παικτών-παραγόντων-μπράβων. Τίποτε πρωτόγνωρο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, δηλαδή.
Έχει μέρες λοιπόν που σχετικοί και άσχετοι τοποθετούνται επί του θέματος, άλλοτε ως κήνσορες και άλλοτε στρουθοκαμηλίζοντες. Πολύ κοκό και από αυγό τίποτε που λέμε στην ποδοσφαιρική.
Το τραγικότερο όλων, όμως, έγινε σήμερα. Μετά τον σάλο που ξέσπασε από όσα έγιναν στο παιχνίδι, ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Νικητιάδης κάλεσε τους προέδρους των δύο ομάδων στο γραφείο του. Εάν νομίζετε ότι ο σκοπός των συναντήσεων αυτών ήταν για να επιβάλλει ποινές ή έστω να επιπλήξει, κάνετε λάθος. Ο κύριος Νικητιάδης φέρεται να τους είπε: «Θέλω τις προτάσεις και τα μέτρα σας ώστε να μην ανοίξει ούτε μύτη μέχρι το τέλος της σεζόν».
Αυτή η αποθέωση ανορθολογισμού δεν είναι τυχαία. Είναι η ενσάρκωση ενός κράτους-ποντίου πιλάτου που δεν έχει ούτε λόγο ούτε συγκεκρμένο πλάνο αλλαγής των πραγμάτων στον αθλητισμό.
Και πως να υπάρχει τέτοιο πλάνο, από τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι που διαπλέκονται με τις πολιτικές του ηγεσίες (βλ. Μαρινάκης, Βγενόπουλος, Πατέρας και άλλοι) είναι οι ίδιοι που διευθύνουν τα συμβούλια των επαγγελματικών σωματείων...
Οι παράγοντες αυτοί, όπως και οι προκάτοχοί τους (Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Κοσκωτάς κλπ.) εξαγόρασαν την κοινωνική αποδοχή που τυχόν έχαναν από τις αδηφάγες και αδιάφανες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, με την παρουσία τους στις ΠΑΕ.
Ο ίδιος λιμενεργάτης που πληρώνεται μισθούς πείνας, επαναποθέτει μέρος των πενιχρών του εξόδων στον Χ εφοπλιστή, τον οποίο θα είχε χίλιους λόγους να πολεμήσει, αλλά τον αποθεώνει επειδή διοικεί την αγαπημένη του ποδοσφαιρική ομάδα.
Έτσι οι περισσότερες αθλητικές εταιρίες έχουν υποταχθεί σε μία λογική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", όπου σκοπός βάλε την ενίσχυση κάποιας ομάδας και όπου μέσα βλέπε "περίεργο" πλουτισμό, ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, μαφιόζικες μεθοδεύσεις.
Ενώ τα παραπάνω είναι γνωστά στους περισσότερους, δε γράφονται σχεδόν ποτέ στις αθλητικές εφημερίδες ή ιστοσελίδες. Αυτές περιορίζονται σε απλά φερέφωνα των επιχειρηματιών, και μετατρέπονται σε εργολάβους οπαδικών συνειδήσεων. Εφημερίδες πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, ασπρόμαυρες, πάντα προασπιζόμενες υποτίθεται το συμφέρον τον ομάδων, ουσιαστικά όμως υπηρετώντας τους διαπλεκόμενους ιδιοκτήτες τους. Αρκετοί κονδυλοφόροι βρίσκονται ακόμα και στο payroll ποδοσφαιρικών εταιριών, μαζί με τους λογιστές και τους καθαριστές των γραφείων. Άλλοι λαμβάνουν πολυτελή δώρα (π.χ. κοσμήματα, αυτοκίνητα) για να μαλακώσουν ή να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι σε κάποιον "μεγάλο". Τέτοια είναι η σχέση εξάρτησης που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητικογράφων.
Το κράτος δε μπορεί να βρει λύση για τη βία στα γήπεδα. Γιατί είναι ο μεγάλος κερδισμένος από την ύπαρξή της. Τα επεισόδια στα γήπεδα είναι κυρίως δύο ειδών: αυτά μεταξύ αντιμαχόμενων οπαδών, κι αυτά μεταξύ αστυνομίας και οπαδών.
Και οι δύο περιπτώσεις νομιμοποιούν τη βία του κράτους. Όταν διαπληκτίζονται οπαδοί δύο διαφορετικών ομάδων, το κράτος επωφελείται γιατί εκτονώνονται κοινωνικές ομάδες (νέοι, άνεργοι και άλλες) που υπό άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον του.
Όταν διαπληκτίζονται οπαδοί με αστυνομικούς, το κράτος μπορεί να τους φερθεί ως πειραματόζωα (με δακρυγόνα, κάρτες φακελώματος, κάμερες παρακολούθησης, εξοντωτικές καταδίκες κ.α.), αφού η ταμπέλα των "χούλιγκαν" είναι ένα στίγμα και εξαγοράζει τη σιωπή της υπόλοιπης κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που δείχνει ανίκανη να αντιληφθεί πως τα μέτρα αυτά αργότερα θα γενικευτούν και θα αφορούν το σύνολο.
Βέβαια οι συλληφθέντες για λόγους βίας οπαδοί δεν είναι όλοι στην ίδια κατηγορία: Υπάρχουν αυτοί που θα πληρώσουν με εξοντωτικά πρόστιμα (ή μήνες στο κελί) μία τους πράξη, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι θα απελευθερωθούν άμεσα ή έμμεσα κατόπιν παρέμβασης των "ισχυρών ανδρών" των ΠΑΕ. Ο δικηγόρος της ΠΑΕ αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους, κάποτε απαλάσσονται των κατηγοριών αμέσως, και άλλοτε αθωώνονται στο δικαστήριο.
Τελικά, οι αθωωθέντες ή αποφυλακισθέντες με το "μαγικό χέρι" του προέδρου-επιχειρηματία, γίνονται συχνότατα μέλη του άτυπου ιδιωτικού του στρατού.
Χρωστώντας αιώνια ευγνωμοσύνη σε αυτούς που τους ξέμπλεξαν με τη "δικαιοσύνη", και καμιά φορά παίρνοντας "χαρτζηλίκι", πρωταγωνιστούν σε νέα σκηνικά βίας προς όφελος (και με εντολή) των διοικούντων.
Η βία στα γήπεδα είναι μέρος της βίας στην κοινωνία. Βρομάει από πολλές πλευρές, αλλά περισσότερο βρομάει απ'το κεφάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου