Ξαναπερνώντας κάποιες εφηβικές σημειώσεις, έπεσα πάνω σε αυτό το ποίημα, που είχε μείνει ξεχασμένο για χρόνια σε ένα τετράδιο. Τρόμαξα από τους κύκλους που μπορεί να κάνει η ζωή των ανθρώπων, γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί τώρα, στο κατώφλι ενός άλλου Μάη. Ίσως με διαφορετικά λόγια, αλλά με παρόμοιες αφορμές. Είπα λοιπόν μετά από αρκετό καιρό να το βγάλω από τη σιωπή του.
ΑΛΥΣΙΔΑ
Ο σεισμός αυτός δεν θέλει αγάπη.
Ταλανίζεται ανάμεσα
στα σκάγια της ύβρης
Φυγοπονεί γιατί ο Μάης που έρχεται
είναι ήλιος, είναι θάνατος.
Η αιώρηση εξωλέμβια
κι η λέμβος μας στο χώμα
Το χώμα ποτέ δεν μας ανήκε
ούτε και το κορίτσι.
ΑΛΥΣΙΔΑ
Ο σεισμός αυτός δεν θέλει αγάπη.
Ταλανίζεται ανάμεσα
στα σκάγια της ύβρης
Φυγοπονεί γιατί ο Μάης που έρχεται
είναι ήλιος, είναι θάνατος.
Η αιώρηση εξωλέμβια
κι η λέμβος μας στο χώμα
Το χώμα ποτέ δεν μας ανήκε
ούτε και το κορίτσι.
Καλά έκανες και το έβγαλες από την σιωπή του.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Το χώμα ποτέ δεν μας ανήκε
ούτε και το κορίτςι»
Σημαντικό πράγμα οι αφορμές ακόμη και για τον αναγνώστη'
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Το χώμα ποτέ δεν μας ανήκε
ΑπάντησηΔιαγραφήούτε και το κορίτσι...."
Όλε!
Ανατριχιαστικά προφητικό
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξεσκονίζεις πιο συχνά
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ξεσκονίζεις την ψυχή σου
Ο.
Νομίζω ότι αρκετά από τα σχόλια ήταν βαθύτερα και πιο χρήσιμα από ότι το ίδιο το ποίημα
ΑπάντησηΔιαγραφή