Θάνατος, ο άφατος

Στη χώρα μου όταν κάποιος μιλάει για θάνατο, οι άνθρωποι χτυπάνε ξύλο. Προσπαθούν να βρουν σαστισμένοι το πρώτο κομμάτι ξύλου που μπορούν να προσεγγίσουν, για να το χτυπήσουν και να ξορκίσουν την κακή κουβέντα που ήρθε και τις αντίστοιχες σκέψεις που γεννιούνται. Εκτός από τις πανάρχαιες δεισιδαιμονίες που μπορεί να κρύβονται σε αυτή την πράξη, εκτός από την συνήθεια που χτίζεται από γενιά σε γενιά, φωλιάζει ανίκητη η επιθυμία να κρατηθεί ο θάνατος σε μία κατάσταση εξωγλωσσική. Και, αλήθεια, ο θάνατος με την καθημερινότητα δεν μπορούν να συναντηθούν σε κανένα πεδίο. Από μόνος του είναι τόσο μοναδικός και σημαντικός, που η καθημερινή γλώσσα θέλει να τον εξοβελίσει. Σε μία ιδανική κατάσταση για τους περισσότερους, ο θάνατος θα ήταν εκτός γλώσσας. Άφατος.