Πριγκηπέσα

Η σχέση των ανθρώπων με τα τραγούδια δεν είναι μόνο αισθητική, στο επίπεδο που απολαμβάνουν μουσική και στίχους ανάλογα με τα γούστα τους, αλλά είναι και βιωματική. Συχνά συνδυάζουμε τραγούδια με όμορφες ή άσχημες στιγμές της ζωής μας, και τότε είναι που τα γνωρίζουμε σε μία άλλη διάσταση, γίνονται κάτι σαν άυλοι φίλοι μας. 

Ένα αρκετά δημοφιλές τραγούδι, η "Πριγκηπέσα" που γράφτηκε από τον Σωκράτη Μάλαμα και τραγουδήθηκε από αρκετούς -λαϊκούς κυρίως- τραγουδιστές, έμελλε να γίνει ένα από τα σημαδιακά τραγούδια στη ζωή μου. 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ενώ το είχα ακούσει αρκετές φορές, δεν είχα εμβαθύνει ιδιαίτερα στους στίχους του. 

Κι ήρθε να με βρει με τρόπο τραγικό και συγκλονιστικό. 

Ο αγαπημένος μου θείος, αλάνι και ανύπαντρος μέχρι να πενηνταρίσει, παίρνει τη μεγάλη απόφαση. 

Γεμάτη χαρά, όλη η οικογένεια τρέχει να λάβει μέρος στο γάμο του, που πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία της γειτονιάς μας. 

Μόλις η θρησκευτική τελετή έλαβε τέλος, κατηφορίσαμε με τα πόδια προς το στολισμένο σπίτι για να ανασυνταχτούμε και να ξεκινήσουμε για το μεγάλο γλέντι. 

Με είδε στη γωνία ένας γείτονας με το τσιγάρο στο χέρι, και επειδή με αναγνώρισε μου ζήτησε κατευθύνσεις για το πώς θα οδηγήσει στο μαγαζί που θα διασκεδάζαμε. Μου έκανε εντύπωση ότι παρά το ευδιάθετο της περίστασης, ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν χαρακτηριστικά δύσθυμος. 

Χωρίς να συνεχίσω τις σκέψεις μου μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο. 

Η βραδιά ήταν πραγματικά υπέροχη. Κοντινοί και παλιοί φίλοι, συγγενείς που είχαν έρθει από διάφορα μέρη της Ελλάδας, γείτονες, συνάδελφοι... 

Καθίσαμε και αρχίσαμε να πίνουμε, όπως συνηθίζεται. Η ορχήστρα έπαιζε λαϊκά. Σε λίγη ώρα, το μεγαλύτερο μέρος των προσκεκλημένων ήταν μάλλον μεθυσμένο και είχε αρχίσει να χορεύει, μαζί τους κι εμείς. 

Σε κάποια φάση, βγαίνω έξω με τον αδερφό μου να κάνουμε τσιγάρο, και ακούγεται από μέσα η "Πριγκηπέσα".

"Ζόρικο τραγουδάκι" του λέω, "κάνε τις τελευταίες τζούρες και πάμε προς τα μέσα να το χορέψουμε"

Ξαφνικά, ακούγονται από την αίθουσα φωνές και ταραχή.  Η ορχήστρα σταμάτησε να παίζει. 

Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα ένα θέαμα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ: Ένας άνθρωπος που είχε σηκωθεί να χορέψει, είχε σωριαστεί στο κέντρο της σκηνής. 

Πλησίασα και είδα το πρόσωπό του: ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μου είχε ζητήσει οδηγίες λίγο πριν! 

Κραυγές. Ασθενοφόρα. Προσπάθειες να τον επαναφέρουν. Μάταιο. 

Οι τελευταίες κουβέντες που έμελλε να ακούσει ήταν "Απίστευτος ο κόσμος, και ο χαρακτήρας μας..."

Την επόμενη μέρα, δίπλα στο ασπροστόλιστο σπίτι μας, κατέφθαναν τα μαύρα στεφάνια. Ήταν μία από τις στιγμές που κατέκτησα την πλήρη συνειδητότητα του τι είναι η ζωή. Που γνώρισα το άσπρο και το μαύρο της την ίδια στιγμή.

Το τραγούδι αυτό έφτασε στο σημείο να περιγράφει τον εαυτό μου και το πέρασμά μου εδώ με τέτοια σαφήνεια που ορισμένες φορές όταν το ακούω τρομάζω. 

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω. Πολλές φορές ο χαρακτήρας μου με οδηγεί σε συμπεριφορές αντίθετες σε σχέση με αυτά που επιδιώκω. Ίσως είναι δώρο άδωρο να προσπαθώ να τον αλλάξω, γι'αυτό και παλεύω να τον γνωρίσω και να τον εξηγήσω. Όμως στο τέλος είναι απροσπέλαστος, είναι απίστευτος, όχι μόνο ο δικός μου χαρακτήρας αλλά και ο κόσμος όλος. 

Έχω αναγνωρίσει τα λάθη και τα πάθη μου, χωρίς αυτό να έχει κάνει τη ζωή μου καλύτερη. 

Και η Πριγκηπέσα, ως έννοια και προσωποποιημένη γυναίκα, μία γεννήτρια πόνου. 

Αυτό το καλοκαίρι, σε ένα μεγάλο πανηγύρι στην Ικαρία, βρέθηκα με μία μεγάλη παρέα και ένα μπουκάλι φτηνό κρασί στο χέρι. 

Οι συζητήσεις και οι χοροί έδιναν και έπαιρναν, και η ώρα είχε προχωρήσει. Οι γυναίκες δίπλα μας όμορφες.

Οι μουσικοί αναγγέλουν ανάμεσα στους νησιώτικους χορούς, ένα τραγούδι εκτός προγράμματος. 

Αυτό.

"Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πως να σου το πω..." 

Σηκώθηκα και ανέβηκα τον δρόμο του μικρού χωριού. Τράβηξα κατά το βουνό. Σε μία ήσυχη πλαγιά, έκλαψα λυτρωτικά και αποκοιμήθηκα ήρεμος. 

Το τραγούδι είχε καταφέρει ακόμη μία φορά να σκάψει βαθιά στον εαυτό μου. 

Είμαι αυτός, ασπρόμαυρος και πλάνητας, και δεν υπάρχει πια λόγος να το κρύψω από κανένα.