Same story, different girl

Έρχεσαι πάντα στην ώρα σου
Απλώνεις με λεπτές κινήσεις τα πανωφόρια σου
Και περπατάς στο σπίτι με ένα αινιγματικό χαμόγελο
σαν να βγαίνεις στο ξέφωτο από ένα δάσος
Λες κάτι για τη σκόνη στη βιβλιοθήκη μου
                                    τα σκόρπια τσιγαρόχαρτα
                                    τις πρώην μου
                                    και το κρύο που ήρθε απότομα φέτος
Ζυγίζεις προσεκτικά την κάθε απάντηση
(Νομιζω ότι παίζεις πάντα καλύτερα από μένα
και ίσως εσύ να νομίζεις το ίδιο για μένα)
Ούτε που θυμάμαι μετά από πόσες λέξεις
βρισκόμαστε γυμνοί και ελεύθεροι
Δαγκώνοντας, γλύφοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κραυγάζοντας, ψιθυρίζοντας...
Μένεις εδώ το βράδυ. Σου ορκίζομαι, πως αν έφευγες ή σε έδιωχνα αυτήν εδώ τη στιγμή, δε θα με ένοιαζε τίποτα. Όμως εσύ δε φεύγεις. Ψηλαφίζεις το πρόσωπό μου όπως ένας τυφλός που ψάχνει το περίγραμμα. Κρατιέσαι από το λαιμό μου και συλλαβίζεις όνειρα.
Όταν ξανανοίγω τα μάτια, έχουν περάσει δύο, τρία, πέντε χρόνια.
Σε διώχνω.
Φεύγεις.
Και είναι τότε που με νοιάζουν όλα.