Για τη συναυλία του Theodore στη Θεσσαλονίκη στις 10.1.14

Εντελώς τυχαία ανακάλυψα τον Theodore και τη μουσική του. Σε κεντρίζει όπως κάθετι ασυνήθιστα όμορφο που μπορεί να συναντήσεις. 

Και ακολουθεί η συνηθισμένη δυσπιστία όταν ένας Έλληνας ακούει έναν Έλληνα να γράφει καλή μουσική σε αγγλικό στίχο: Είναι τόσο καλός που αποκλείεται να είναι Έλληνας! 

Kατά το "Ουδείς προφήτης στον τόπο του", ο Theodore κατάφερε να αξιοποιήσει την πλούσια μουσική παράδοση του Λονδίνου, στο υπέδαφος του οποίου γεννιούνται τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αλλά εντυπωσιακές μουσικές, και διάλεξε να ρίξει εκεί την πρώτη του ζαριά.

Η δύσκολη ισορροπία για την επιτυχημένη μουσική σύνθεση είναι να θυμίζει ο ήχος κάτι, να λες "αυτό σε κάποια άλλη ζωή το έχω ξανακούσει", χωρίς να μπορείς να πεις ότι μιμείται δουλικά οτιδήποτε προϋπάρχει. 

Έτσι και ο Theodore, θυμίζει λίγο Nick Cave, σου φέρνει στο νου τους Radiohead, αξιοποιεί την ατμόσφαιρα των Archive, σε πηγαίνει στην ψυχεδέλεια των Doors. Θα μπορούσες κάλλιστα να τον φανταστείς ως έναν ευφάνταστο τζαζίστα ο οποίος βγάζει τίμια το ψωμί του σε μία μπυραρία του Λονδίνου, αλλά και ως έναν συνθέτη ο οποίος λιώνει ώρες ατελείωτες πάνω στο πιάνο του προσπαθώντας να δέσει αρμονικά τις ιδέες του σε ένα κομμάτι. Το ενδιαφέρον που σου γεννάει έχει να κάνει με αυτήν την πολυπλοκότητα.

Η βραδιά στο Μύλο ξεκίνησε με τους αξιοπρεπέστατους Brightside ως support,  μέσα σε ένα μικρό, ετερόκλητο αλλά ζεστό κοινό. Από τοπικούς αστέρες της τηλεόρασης και παραγωγούς ροκ ραδιοφώνων της Θεσσαλονίκης, μέχρι παρέες από μεσήλικες και νέα ζευγάρια. Πάντως ήταν εμφανές ότι παρά το ιδιαίτερο μουσικό του στίγμα, ο Theodore δεν έχει "fans" με την έννοια των φανατικών ακολούθων. Ας μου επιτραπεί αυτό το πικρόχολο σχόλιο, αλλά νομίζω ότι σε περίπτωση που αυτό το άτομο καταφέρει περισσότερα πράγματα στην Αγγλία, οι σημερινοί απόντες θα είναι οι πρώτοι που θα υπερηφανεύονται για το "πατριωτάκι" τους. Οκ, κακίες τέλος. Πάμε στο live. 

Ένα μεγάλο τεστ για τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη είναι η ζωντανή του εμφάνιση να ισοσκελίζει την εντύπωση που σου αφήνει η ηχογραφημένη του δουλειά. Και σε αυτόν τον τομέα, ο Theodore μάλλον παίρνει άριστα. 

Παίζοντας τα κομμάτια του δίσκου-ντεμπούτου του υπό τον τίτλο "7", που βασίζεται στο πιάνο αλλά έχει τριπλή υποστήριξη (κλασική ροκ μπάντα με κιθάρες-μπάσο-ντραμς από τη μία πλευρά, βιολιά και τσέλο από την άλλη, συν τα ηλεκτρονικά στοιχεία) μας έδειξε ότι τα 9 άτομα επί σκηνής δεν είναι μέσο εντυπωσιασμού ούτε καλλιτεχνική φλυαρία, αλλά μία δεμένη ομάδα που μπορεί να ικανοποιήσει και τον πιο δύσπιστο ακροατή. 

Όλα αυτά βέβαια, θα ήταν άχρηστα εάν δεν υπήρχε το πηγαίο ταλέντο ενός ανθρώπου που μπορεί όχι μόνο να γράφει ωραία τραγούδια, αλλά και να εντυπωσιάζει ως frontman. 

Τα "Love is a dog from hell" και "The dog barks" με έντονες αναφορές στον Μπουκόφσκι άφησαν ένα σεβαστό μέρος του κοινού με το σαγόνι κρεμασμένο. Εξίσου εντυπωσιακά τα "One two" και "Puppets". 

Ορισμένες από τις διασκευές που επέλεξε για να "δέσει" το πρόγραμμά του ήταν αναμενόμενες: Creep από Radiohead. Love will tear us apart από Joy Division. Whiskey Bar και Break on Through (με μία μόνο κιθάρα παρακαλώ) των Doors. Red Right Hand από Cave. Άλλες όχι και τόσο: μία υπέροχη διασκευή του Eleanor Rigby. Οδός Ονείρων του Χατζηδάκι. 

Σε κάποια φάση ο Theodore πάει να μιλήσει στο μικρόφωνο. Προσπαθεί να εξηγήσει στον κόσμο τα συναισθήματά του και τις σκέψεις του, μιλάει χαμηλόφωνα αλλά με ενθουσιασμό, μπερδεύεται, πάει να ξεκινήσει ξανά, χάνεται. Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνεται μέσα στο κεφάλι του πριν γράψει και τότε λέει: "Ώρα για μουσική". Εκει καταφέρνει να τα εκφράσει όλα.