Όταν είναι μαύρες, ξεκινούν από την ύπαρξη. «Πόσες μέρες μου δόθηκαν άραγε; Τι έχω κάνει με αυτές που έχουν φύγει από τα χέρια μου σαν άμμος; Πόσο χρόνο έχω ζήσει πραγματικά, και για πόσο χρόνο έχω απλώς επιβιώσει;» Πράγματα που δε συζητάει πλέον με κανένα. Σταδιακά άρχισε να ξενερώνει με τους ζωντανούς. Εμφανίζονταν στο θολό πίσω μέρος της σκέψης του πότε ένας μαινόμενος Μίλερ, πότε ένας γαλήνιος Μίσσιος, λέγοντας:
«Every day we slaughter our finest impulses. That is why we get a heartache when we read those lines written by the hand of a master and recognize them as our own, as the tender shoots which we stifled because we lacked the faith to believe in our own powers, our own criterion of truth and beauty. Every man, when he gets quiet, when he becomes desperately honest with himself, is capable of uttering profound truths. We all derive from the same source. There is no mystery about the origin of things. We are all part of creation, all kings, all poets, all musicians; we have only to open up, only to discover what is already there.»
«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...»
Αυτοί είναι πατεράδες που δε γνώρισε ποτέ. Σιγά-σιγά έγιναν κομμάτι του εαυτού του μέσα από κρύες σελίδες και οθόνες. Μια προσωπική μόρφωση ψηφιδωτό κραυγών και ψιθύρων που αντηχούν ακόμη στο υποθετικό τους μέλλον. Με όλη τη δύναμη και την αγωνία τους, δημιουργούν μέσα του ένα φορτίο. Κάποτε ξεχνιέται. Κάποτε μεθάει. Σπανιότερα, γράφει.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να προσθέσω κάτι όμορφο στα παραπάνω, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να πω απλά ένα γεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πάντα χαρά να διαβάζω τα γραφτά σου.
Κι ας είναι αποτέλεσμα ενός κάποιου φορτίου (που υποψιάζομαι είναι στοιχείο απαραίτητο της δημιουργίας).
ΥΓ: βρήκα στο dvdάδικο της γειτονιάς εδώ στα Λονδίνα προχτές μια συλλογή με όλες τες ταινίες του Νικολαίδη και σας θυμήθηκα :)).
Είναι απαραίτητο, ναι. Καμία φορά σκέφτομαι μήπως το προκαλώ εγώ στον εαυτό μου για να στρώνομαι ;P
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για μένα είναι πάντα χαρά Ερυκίνη. Βρήκες τέτοιο θησαυρό στο Λονδίνο και δε μπόρεσα εγώ να τον βρω στη Θεσσαλονίκη; Με πείσμωσες τώρα, θα το ψάξω.