Διαστολή

Ι. 

Η σημασία των έργων που αφήνουμε
Είναι καμπάνα στις πτυχές των δέντρων
Είναι κόκκινο μες το σκοτάδι
Σκέψη χωρίς ταχογράφο
Πρόκα στα θεμέλια του μέλλοντος
Μες τον αέρα ταξιδεύει
η ορμή πανάρχαια
και να που μπροστά μας σπινθηρίζει

Ολόγυρα οι μουσικές κατακτούν την ακοή
κι αντρεύει ο Μινώταυρος του κόσμου.

Τα σύννεφα κρατούν ιερά
βιβλία με χειμώνες

Μαρμάρινες γυναίκες αιχμαλωτίζονται
Καθώς απλώνουν τρυφερά το χέρι, λυγισμένο ελαφρά
Καθώς ξαπλώνουν αργά στο κρεβάτι
Καθώς υψώνονται θριαμβικά μέσα απ'τα κύματα

ΙΙ.

Κι είμαι μόνος κρατώντας
ένα βράχο ηφαιστειακό
θάλασσες κάτω καθρέφτες

Και πνίγονται οι ασφόδελοι
μέσα στο φως του ήλιου.

Σήκω να δεις τη γενιά μας.
Με τρόμο γλυφό βάλε τα χέρια στις πληγές να βγουν λουλούδια

Συλλογίσου τους απέραντους χαλαζίες
Και λόγισέ τους δίπλα
σε ό,τι πιο όμορφο βλέπεις

Στοχάσου έπειτα την απεραντοσύνη
ενός μονάχα νου.

Κράτα σφιχτά τις εγκιβωτισμένες, αχανείς διαστάσεις της ύλης.

Και ξύπνα από το όνειρο
σαν λωτοφάγος.

ΙΙΙ.

Έφυγε από μέσα μου
αλλά συνέχισα να κραυγάζω
Αϊ ήλιος
Αϊ άνθρωπος
Αϊ θάνατος
στα σαρκοφάγα που μυρίζονταν τη λάμψη

Σκηνές από κοινωνίες του μέλλοντος
τινάχτηκαν μετά με σχεδίες
Για να χτίσουν πάνω σε ξένα νησιά
Σπίτια από κατοπινή στάχτη
Τα λόγια μας τρέχουν και κάποτε επιστρέφουν
Όταν θα 'ναι ώρα
δεν θά 'μαστε εδώ.