Σπόρος είχα βρει στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου ένα μικρό βιβλιαράκι ανάμεσα σε σκονισμένες εγκυκλοπαίδειες και παλιά αξιολύπητα ακαδημαϊκά βοηθήματα του Αριστοτελείου.
Στο εξώφυλλο ήταν μία γυναίκα μπροστά στα σύρματα, μία γυναίκα με ύφος που μου φάνηκε θλίψης και απόγνωσης μαζί, και τίτλο "ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ".
"Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο..."
Λίγο πιο πέρα συλλαβίζω
"Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά..."
γυρίζοντας πάλι σελίδες
"Σ'αρέσουν οι εκλογές κοσμάκης λόγος χαβαλές
σου φαίνεται σπουδαίο που ψηφίζεις, ανταριάζεσαι και ρωτάς
Τι θα κάνουμε φέτο
και μετανιώνεις που ρωτάς αλλά έχεις μια ανάγκη μια οποιαδήποτε
απάντηση
και γω σου λέω το Κ.Κ. ρε μάνα! Το Κ.Κ. και ντρέπουμε..."
"Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ'το περίστροφο
οι γυναίκες απ'το φύλο τους
η δικαιοσύνη απ' τους νόμους
οι οργανώσεις απ'τις φράξιες
οι γιατροί απ'τα ηλεκτροσόκ
Ναι. Να πάμε στο Ίλιον το βράδυ
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος"
κι άλλες σελίδες κι άλλες γραμμές
"Εδώ, τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι.
Τα Κ.Κ. είναι δύο και χιλιάδες οι ερμαφρόδιτοι "επαναστάτες"
"Σύντροφε που δεν πρόδωσες
ζούμε τη βαρβαρότητα"
Κι ούτε πίστεψα ποτέ, ότι ένα ανήλικο αγόρι με αστικές καταβολές, που δεν του είχαν μιλήσει μέσα σε ένα τρυφερό οικογενειακό περιβάλλον ποτέ για το τι σήμαιναν όλα αυτά που είχα διαβάσει, δεν το πίστεψα ποτέ όταν ξανάβαλα το βιβλιαράκι πίσω στη γωνιά του σαν να άνοιξα το κουτί της Πανδώρας ή την πύλη της κόλασης, ότι οι στίχοι αυτοί θα με καθορίσουν στο μέλλον.
Το βιβλίο αυτό το ξαναβρήκα σήμερα τυχαία σε ψηφιακή μορφή ψάχνοντας κάτι για νεοελληνική ποίηση. Και προτείνω ανεπιφύλακτα όσους δεν έτυχε ποτέ να το βγάλουν από την σκονισμένη βιβλιοθήκη να το κάνουν , αλλά και όσους το έχουν διαβάσει παλιά να περιπλανηθούν πάλι μέσα του, σαν να επιστρέφουν σε ένα κείμενο-πατρίδα.
Στην ποίηση της Γώγου δεν μπορείς να περιπλανηθείς σαν σε πατρίδα, αλλά, όπως ανέφερες νωρίτερα, είναι σαν να μπαίνεις στην κόλαση, γιατί κουβαλά μέσα της την οργή των κολασμένων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ποίησή της μιλά με "λέξεις και έννοιες σαν και αυτές: απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός", αναφέρεται σε "κουρελιασμένους απ' τ' αγριεμένα κύματα, σε πεταμένα υπολείμματα για πάντα απο δω και μπρος", "μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια των Πακιστανών στον πάτο του φωταγωγού", ανήκει σε όσους "μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουν την ίδια διαδρομή, ξευτίλα - μοναξιά - απελπισία, κι ανάποδα"
Γι αυτό κι είναι "τσεκούρι που πάνω απ' τα κεφάλια μας γυρίζει", "είναι μαύρα πουλιά και σύρματα στα χέρια μας, στο λαιμό μας", "είναι σουγιάδες σε βρώμικα αδιέξοδα", είναι "η ελευθερία στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών".
Κι έχει χρώμα "άτιμο κόκκινο" που δεν το πιάνει καμιά μπογιά. Καταδικασμένη να χαθεί "με το όνειρο της επανάστασης έτσι αόριστα σπασμένη σε κομματάκια μες στην απέραντη μοναξιά". Έχοντας μάθει μόνο ένα: "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Όχι, η ποίηση της Γώγου δεν είναι γι αυτούς που ψάχνουν πατρίδα. Είναι γι αυτούς που αντέχουν να ζουν εξόριστοι.
και πάντα νικάνε στο τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήχμμ... Νάσια γιαυτό υπάρχει πολυσημία στην ποίηση. Για να είναι πατρίδα για τον έναν αυτό που για τον άλλον μπορεί να είναι κόλαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόλαση το είδα τότε πριν τον καιρό του προβληματισμού, πριν να γνωρίσω "έξω" αυτές τις εικόνες που δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσω στα παιδικά μου χρόνια.
Έκτοτε τα έζησα, τα ξαναδιάβασα αλλαγμένος και μίλησαν διαφορετικά μέσα μου.
Γι'αυτό και επιστρέφω κάθε φορά σαν σε πατρίδα.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι από τον καιρό που γράφτηκαν τα ποιήματα αυτά έχει αλλάξει το παραμικρό.
Ζούμε τη βαρβαρότητα ακόμη και σήμερα παντού, γιααυτό και δε με τρομάζει ούτε μου φαίνεται κόλαση αυτό που διαβάζω στο Τρία Κλικ Αριστερά.
Αυτά που συμβαίνουν γύρω είναι πολύ μεγαλύτερη κόλαση.