Η Ελλάδα επιστρέφει στην ατμόσφαιρα των 50s

"Το ελληνικό Δημόσιο πρέπει να πουλήσει μερίδια που διαθέτει σε εταιρείες και παράλληλα να πουλήσει και άλλα περιουσιακά στοιχεία, όπως είναι για παράδειγμα, τα ακατοίκητα νησιά"

Φρανκ Σκάεφλερ, Γερμανός βουλευτής

«Σας δίνουμε μετρητά, μας δίνετε την Κέρκυρα»

Μάρκο Βάντερβιτς, μέλος του κόμματος CDU στο οποίο προεδρεύει η Άγκελα Μέρκελ

 «Άκουσα επίσης τη συμβουλή ότι πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες προτάσεις» 

Δημήτρης Δρούτσας, αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας

  Δηλαδή, για τον Έλληνα αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών, το κακό της πρότασης είναι στο timing. Ενώ εάν γινόταν υπό διαφορετικές προϋποθέσεις μπορεί και να το σκεφτόταν;

Προσπαθώντας να επιστρατεύσουμε όση λογική μας έχει απομείνει, πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα οικονομικά συμφέροντα και οι πολιτικοί τους εκφραστές έχουν χάσει πλέον κάθε μέτρο, προβάλλοντας αξιώσεις και σχέδια που λίγο καιρό πριν θα ήταν αδιανόητα. Αλλού γράφουν ότι έχουν ήδη... κοστολογήσει την Ακρόπολη και υπολόγισαν ότι μπορεί να αποφέρει πακτωλό χρημάτων, οπότε... warum nicth?

  Στο νου μου ήρθε μία από τις πολύ μεγάλες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, πριν παραδοθεί σε διάφορα αρπακολατζίδικα love stories, ο Δράκος. Εάν απαριθμήσεις τους συντελεστές του αριστουργήματος αυτού, δεν ξέρεις που να πρωτοσταθείς. Σκηνοθεσία Κούνδουρος, σενάριο Ιάκωβος Καμπανέλλης, πρωταγωνιστεί ο Ηλιόπουλος στην καλύτερη κατά τη γνώμη μου ερμηνεία της καριέρας του, συμμετέχει το καλύτερο μέταλλο της ελληνικής ηθοποιίας της εποχής (Θανάσης Βέγγος, Κατερίνα Παπαγεωργίου, Ανέστης Βλάχος κ.α.) και η μουσική φέρει την υπογραφή κάποιου... Μάνου Χατζηδάκι.

  Ένα αξεπέραστο έργο που σε ένα διάλογό του, κι ενώ ο πρωταγωνιστής έχει μπλέξει με κάποια ομάδα του υποκόσμου, έρχεται το σενάριο περί...πώλησης της Ακρόπολης. Σε μία εποχή που η ταλαιπωρημένη από τους πολέμους Ελλάδα, με κακό προφίλ στο εξωτερικό προσπαθεί να ανακάμψει οικονομικά. Κατά την διάρκεια των προηγούμενων ετών είχε δεχτεί την "ένεση" του Σχεδίου Μάρσαλ, και μετρούσε βήμα-βήμα την πορεία προς το ξεπούλημα.

 Η ταινία (φυσικά) ήταν εμπορική αποτυχία, (φυσικά) κατηγορήθηκε ως ανθελληνική και (φυσικά) αναγνωρίστηκε για τις καλλιτεχνικές της αρετές όσο περνούσαν τα χρόνια.

  Νομίζω ότι η κατάσταση και η ψυχολογία του ελληνικού λαού κάθε μέρα προσεγγίζει περισσότερο την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Και δεν ξέρω αν θα αντέξει όλα αυτά τα χαστούκια στην αξιοπρέπειά του ο κόσμος. Ίσως το ναδίρ αυτό να τον οδηγήσει σε μία νέα συνειδητοποίηση της ταυτότητάς του, των λανθασμένων πολιτικών, των καθημερινών συμβιβασμών. Ίσως.
------------------------

Δείτε:  Ταινία "Ο Δράκος" (1956)
Διαβάστε: Καθημερινή: Προτείνουν να πουλήσουμε νησιά, οι Γερμανοί