Γεια σου μεγάλε Μανόλη Ρασούλη!

Τι να γράψω και να μην φανεί φανφάρα για αυτόν τον άνθρωπο.

Σε μένα αφήνει τη μνήμη από την τελευταία φορά που τον είδα, ένα μαγαζί φίσκα έτοιμο να ακούσει μουσική, κι εκείνος να κάνει ένα βήμα μπροστά από το συγκρότημά του λέγοντας: "Πριν ξεκινήσουμε το πρόγραμμά μας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικούς προβληματισμούς για την διεθνή κατάσταση". Και αρχίζει μία διεθνιστική ανάλυση πάνω από είκοσι λεπτά, φουλ αντιεμπορικό για διάφορες κυράτσες που είχανε βάλει τα καλά τους για να πάνε να ακούσουν "μπουζούκι", αλλά το βλέμμα του Ρασούλη να λέει σε όλους τους τόνους "αυτός είμαι". 

Εκείνο που μου έμεινε από την ομιλία του ήταν η περιγραφή μίας δύσκολης προσπάθειας στον σύγχρονο άνθρωπο να συμβιβάσει το τοπικό -την αγάπη για το σπίτι των γονιών του και τη γειτονιά του- με το διεθνές, το κοινό σπίτι όλων των ανθρώπων. 

Και είναι, μερικές φορές, διαβολικές αυτές οι συμπτώσεις. Όπως σκεφτόμουν αυτά που είπε ο Ρασούλης με αφορμή την δημοσιοποίηση του θανάτου του, βγαίνει μαζί η  είδηση για την διαρροή ραδιενέργειας στην Ιαπωνία. Το τοπικό είναι πλέον αναμφισβήτητα διεθνές, στην πιο τραγική του διάσταση. Και έχουμε χρέος στην μνήμη του μεγάλου Ρασούλη να κάνουμε το κοινό μας σπίτι έναν άξιο τόπο να ζήσει κανείς, και όχι μία ραδιενεργή αποθήκη. 

Θα μείνουν εκτός από τα ανεκτίμητα τραγούδια και βιβλία του, αρκετοί δημοσιοποιημένοι προβληματισμοί του στο διαδίκτυο στην διεύθυνση  http://rasoulis.blogspot.com/

Αντίο και ειρήνη ημίν.