Ο ήχος της σιωπής

Ήταν ένα από εκείνα τα παλιά τραγούδια, το θυμάμαι στα θαμμένα βινύλια που κρατούσε ο πατέρας μου σε ένα ντουλάπι, και σε μισομασημένες κασέτες που συνόδευαν τις οικογενειακές μας εκδρομές. Ήταν ένα από τα αγαπημένα του. Το ξαναβρήκα τυχαία αρμενίζοντας στον σημερινό ωκεανό του διαδικτύου. Χάζεψα τους στίχους. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, τους ανέσυρα από τα βάθη της μνήμης μου, τους ήξερα σχεδόν απ'έξω. Ίσως να ήταν και κάποιο από τα παιδικά μου νανουρίσματα, από τα πρώτα μου αγγλικά. 

Τι σκοτεινοί στίχοι που ήταν...

"Hello darkness my old friend, I've come to talk with you again..."

Ως παιδί, μπορεί να άκουγα αυτούς τους στίχους και να με έβρισκε ένας γλυκός ύπνος. Ως ενήλικας, καταλαβαίνω κάθε δευτερόλεπτο της αγωνιώδους αναμέτρησης ενός ανθρώπου με το μέσα του σκοτάδι. Πως αλλιώς; Βρίσκομαι και εγώ ο ίδιος στο ίδιο σκοτάδι και στην ίδια σιωπή. Τώρα μπορώ να ανατρέξω στο παρελθόν και να επαναξιολογήσω εκείνες τις σιωπές του πατέρα μου, όταν καθόταν ορισμένα απογεύματα με ένα βλέμμα το οποίο δεν ήξερα πού ακριβώς κατευθύνει, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Θέλω να του πω ότι καταλαβαίνω την κάθε κίνηση, την κάθε σκέψη. Δεν είναι πια εδώ. Και αυτός είναι ο ήχος της δικής του σιωπής που με στοιχειώνει.

"In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone"

Περνάμε ένα σεβαστό μέρος της ζωής μας στον κόσμο των ονείρων με τα μάτια κλειστά. Ορισμένοι μπορούν να ονειρεύονται και με τα μάτια ανοιχτά. Να οραματίζονται. Να βλέπουν αυτό που μπορεί να γίνει και όχι μόνο αυτό που γίνεται. Κι είναι μόνο εκεί που βιώνουμε την ολοκληρωμένη εικόνα των πραγμάτων, αυτό που μεγαλώνοντας έμαθα πως το λέμε υπερπραγματικότητα, και το ψάχνουμε μέσω της δημιουργίας. 

"And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening"

Μπορώ να τους δω και γω. Χιλιάδες ανθρώπους, που φλυαρούν χωρίς να μιλάνε, που ακούν χωρίς να δίνουν προσοχή, σαν να ζουν χωρίς να υπάρχουν. Κατευθύνουν τις δραστηριότητές τους σε κενά πράγματα, ξεγελούν τους εαυτούς τους και τρέχουν από τα συναισθήματά τους και το είναι τους. 

Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, όταν υπάρχουν τόσες διαφορές στον τρόπο που διαλέγουμε να περνάμε τις ζωές μας. Χίλιες φορές καλύτερα που έζησα και το σκοτάδι. Χίλιες φορές καλύτερα από το να αφήσω τη ζωή να κυλήσει σαν άμμος από τα χέρια μου. Κι έχει μεγάλη διαφορά το να κλαις από το να κλαίγεσαι.

"Silence like a cancer grows...
But my words, like silent raindrops fell
And echoed
In the wells of silence"

Άλλο ένα στιγμιότυπο του πατέρα: Βρίσκεται στο κρεβάτι σε μη αναστρέψιμη κατάσταση. Το κέντρο της ομιλίας του εγκεφάλου του έχει ήδη κλείσει από τον όγκο που βρίσκεται στο κεφάλι του.  Δε μπορεί πια να αρθρώσει λέξη. Πεθαίνει. Το ξέρω. Το νιώθει. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου πριν μπω στο δωμάτιο. Έχω δουλέψει όλες αυτές τις λέξεις μέσα μου εδώ και μέρες. Θα μπω μέσα και χωρίς να σπάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο η φωνή μου θα του πω: 

"Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα. Σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου βλέπω έναν άνθρωπο δίπλα μου, βλέπω μία φιγούρα σοβαρή αλλά γεμάτη φροντίδα. Με έμαθες τη δικαιοσύνη, τη μεγαλύτερη αρετή που θα με συντροφεύει στη ζωή μου. Με έμαθες την αγάπη και την προσφορά, στην πράξη και όχι στα λόγια. Σε όλα τα δύσκολα, είχα έναν άνθρωπο να μου λέει "Μη μασάς, εγώ είμαι εδώ". Τέτοιος άνθρωπος θέλω να είμαι και γω για τους άλλους. Με έκανες τον άντρα που είμαι, και καθόρισες όλα όσα θέλω να γίνω." 

Μόλις μπήκα, κοιταχτήκαμε στα μάτια. Ενώ δυσκολευόταν πλέον να κινηθεί, έκανε μία υπεράνθρωπη προσπάθεια και κατάφερε να ανοίξει την αγκαλιά του. Εγώ και ο αδερφός μου, σαν ένας δεύτερος εαυτός μου, χωθήκαμε μέσα. Δεν είπα ούτε μία από εκείνες τις λέξεις. Τις άφησα να κυλήσουν για πάντα στα πηγάδια της κοινής μας σιωπής.